WARTOŚCI

Osobowość i Boskość Ducha Świętego

19/11/2012

714 Wyświetlenia

0 Komentarze

27 minut czytania

Obrona osobowości i boskości Ducha Świętego przed sektami, Świadkami Jehowy – kilka odpowiedzi na ich zarzuty

Mt 28,19 Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Duch Święty – trzecia osoba Trójcy Przenajświętszej od pewnego czasu stała się celem ataków różnego rodzaju sekciarzy i wolnomyślicieli chrześcijańskich, którzy w swojej głupocie posuwają się o wiele dalej od samego Ariusza – prekursora myśli antytrynitarnej z III wieku naszej ery, który głównie podważał Jego boskość i wskazywał na Jego uniżoną pozycję wobec pozostałych dwóch osób boskich. Ci ludzie nie poprzestają na podważaniu tejże boskości, ale wręcz Jego osobowości, sprowadzając Go często do samej mocy bożej, emanacji obecności Boga Ojca itp. W tym artykule chciałbym w skrócie omówić najważniejsze ich argumenty opisując ten problem w sposób możliwie łatwy do strawienia dla przeciętnego zjadacza chleba.

1. za nic mają fragmenty Pisma Świętego, które wskazują na cechy osobowości Ducha. Mowa tutaj o takich wersetach, w których Duch Święty naucza i przypomina (J 14,26); słucha (J 16,13); ustanawia (Dz 20,28); składa świadectwo (Dz 5,3); przejawia swoją wolę (1 Kor 12,11; 1 Kor 2,10; Dz 15,28; Dz 16,6); udziela darów (1 Kor 12,1-11); smuci się (Ef 4,30; Rz 14,17; Hbr 10,29); itp. Wg nich dziesiątki takich przykładów z Nowego Testamentu w żaden sposób nie świadczą o Jego osobowości, gdyż proroctwo również może pouczać, jakieś wydarzenie coś przypominać, grzechy wołają o pomstę do nieba itp.

Odpowiedź:

Niestety jest to oczywista manipulacja, bo w ten sposób to możemy odebrać osobowość wszystkiemu.

Weźmy dla przykładu Szatana:

Diabeł kusi Mt 4,1, ale można być kuszonym również przez własne pożądliwości Jk 1,14
Jezus mówił do niego Mt 4,10, ale to też nie oznacza, że jest osobą, bo mówił również do drzewa figowego: Mk 11,15
Diabeł opuszczał osobę Jezusa Mt 4,11, ale gorączka też może opuścić człowieka: Mk 1,31
Duch nieczysty mówi (Mt 12,44) ale grzmoty też potrafią mówić: Ap 10,4
Krzyczy: Mk 1,26, ale kamienie też mogą krzyczeć: Łk 19,40
Jezus złym duchom rozkazuje, i one są mu posłuszne: (Mk 1,27), ale Jezus rozkazywał również burzy i gorączce i te też były Mu posłuszne (Mt 8,26-27; Łk 4,39)
Szatan miał władzę: (Hbr 2,14, Dz 26,18), ale władzę również może mieć ciemność Kol 1,13
Szatan prosi (Łk 22,31), ale ten ich (antytrynitarianów) bezosobowy duch święty też prosi (Rz 8,26)
Szatan ma swoje zamysły (2 Kor 2,11), ale ciało też może mieć zamysły (Rz 8,6)
Można też jemu coś oddać (1 Tm 1,20; 1 Kor 5,5), ale też można oddać swoje członki grzechowi (Rz 6,13)
Szatan jest nazwany również ojcem (J 8,44), ale to też nie oznacza, że jest osobą, gdyż jest powiedziane, że jest on ojcem kłamstwa. A takie nieosobowe rzeczy mogą być równie dobrze zrodzone z innych nieosobowych rzeczy: (Jk 1,15). Nawet nie szkodzi temu, że jest nazwany ojcem osób, gdyż Judasz również był nazwany synem bezosobowego zatracenia J 17,12
Mamy się jemu przeciwstawiać (Jk 4,7), ale można się również przeciwstawiać słowom: (2 Tm 4,15)
Szatan może zawładnąć sercem Dz 5,3, ale smutek również może J 16,6
Szatan może wejść w człowieka (Łk 22,3; J 13,27), ale "duch żywota od Boga" też może wejść (Ap 11,11)
Można pójść za szatanem (1 Tm 5,15), ale również można pójść za "ciałem w nieczystej żądzy" (2 Ptr 2,10)

Więc cóż – nic dodać, nic ująć, ale skoro Duch nie jest osobą, to szatan również nią nie jest. I właśnie w ten sam absurdalny sposób można by podważyć osobowość wszystkiego – począwszy od Boga Ojca, poprzez aniołów, a skończywszy na Jezusie Chrystusie. Jeśli antytrynitarianie chcą podważyć osobowość Ducha Świętego, to powinni wskazać cokolwiek bezosobowego, co ma cechy osobowe w takiej ilości co Duch Święty. Niech wskażą coś jednego jedynego bezosobowego (a nie kilkadziesiąt takich jak np. proroctwo, wydarzenie, grzech, piosenka, krew, kamienie itp), co byłoby w takiej liczbie określane wyrażeniami charakterystycznymi dla istoty osobowej!!!

Można też postawić sprawę jeszcze inaczej: skoro w ten sposób podważyli osobowość Ducha Świętego, to niech spróbują wybronić osobowość np. Boga Ojca! Co więcej – te cechy osobowe w 90% dotyczące tej osoby są zawarte w księdze Dziejów Apostolskich, która jest charakterystycznym gatunkiem literackim – jest kroniką, w której wydarzenia są osadzone precyzyjnie w punkcie czasu i przestrzeni, w której sytuacje są jasno opisane, bez nadmiernej symboliki i przenośni. Zwróćmy uwagę, że autor Dziejów Apostolskich (św. Łukasz) napisał również Ewangelię i napisał ją na wiele lat po tych wydarzeniach opisanych w Dziejach Apostolskich, a jednak w jego Ewangelii nie znajdujemy aż tak silnego akcentu na postać Ducha Świętego, ponieważ działanie tej trzeciej osoby boskiej zostało szczególnie nasilone po Jej zesłaniu.

2. Twierdzą, że skoro Duch Święty jest nazwany mocą, to nie może być to osoba. Często powołują się na ten fragment:
Łk 24,49 bw "A oto Ja zsyłam na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż zostaniecie przyobleczeni mocą z wysokości."

Odpowiedź:
Dzieje apostolskie wspominają również o pewnym czarnoksiężniku imieniem Szymon, który również został nazwany mocą bożą, a mimo tego nikt nie neguje jego osobowości:

Dz 8,9-10 A był w mieście od jakiegoś czasu pewien mąż, imieniem Szymon, który zajmował się czarnoksięstwem i wprawiał lud Samarii w zachwyt, podając się za kogoś wielkiego. A wszyscy, mali i wielcy, liczyli się z nim, mówiąc: Ten człowiek to moc Boża, która się nazywa Wielka.

3. Wskazują nam fragmenty z apokalipsy, w których mowa jest o tronie Baranka i Ojca i w tym momencie pytają się "a gdzie jest Duch Święty?" Przecież gdyby istniał i był składnikiem Trójcy, to autor na pewno by o nim wspomniał". Przykładowo podają taki fragment:

Ap 22,3 I nie będzie już nic przeklętego. Będzie w nim tron Boga i Baranka, a słudzy jego służyć mu będą

Odpowiedź:
Wobec tego należałoby również uznać, że Bóg Ojciec nie jest żadna osobą. Bo gdyby był, to św. Mateusz w swojej Ewangelii na pewno by go umieścił w tym jakże ważnym fragmencie:

Mt 12,32 A jeśliby ktoś rzekł słowo przeciwko Synowi Człowieczemu, będzie mu odpuszczone; ale temu, kto by mówił przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie odpuszczone ani w tym wieku ani w przyszłym.
zobacz również 1 kor 6,11; Rz 15,30

Ich zarzuty są po prostu żałosne. Uważają, że gdyby nauka o Trójcy była prawdziwa, to biblijni autorzy na pewno na każdym kroku by ją akcentowali, nic innego dla nich by się nie liczyło, a pisząc o Bogu obowiązkowo wymienialiby wszystkie 3 osoby boskie obok siebie. Nic bardziej mylnego. Autorzy Biblijni nie czuli się zobligowani tą zasadą (o czym szerzej będziemy mówić w pkt. 6). Wg nich, gdyby Trójca była rzeczywistością, to Pismo nie powinno o niczym innym uczyć i na żadnym innym aspekcie się koncentrować, jak tylko na mistycznej naturze Boga. Otóż nie, bo skoro apostołowie nie wyjaśnili precyzyjnie, na czym dokładnie polega Bóstwo Jezusa w relacji do Bóstwa Ojca i w kontekście głoszonego przez nich monoteizmu, to również nie mamy prawa mieć pretensji do nich, że nie sprecyzowali dokładnej nauki o Trójcy. Zwróćmy uwagę, że nikt nie ma pretensji do apostołów, iż nie wyłożyli nam innych jakże ważnych nauk – np. kanon Pisma Świętego wskazując, które księgi są natchnione, a które nie. Jeśli zamiast tego koncentrowali się na nauce o sprawiedliwości, o moralności, o wyższości nowego przymierza nad starym, o zmartwychwstaniu i o osobie Jezusa Chrystusa, który cierpiał, umarł i na ich oczach zmartwychwstał, a który do tej pory nie znajduje wiary, to nie wypominajmy tymże autorom, że nie poświęcali całej swojej energii na doprecyzowaniu całej teologii i nauki o boskiej naturze.

O tym powyższym wersecie pamiętajmy jeszcze w innej sytuacji – gdy antytrynitarianom przyjdzie do głowy twierdzić, że Duch Święty jest jakimś mniejszym bogiem od Ojca. Ciekawe co wówczas powiedzą właśnie na ten ustęp Pisma…

4. Pytają, czy osobą można napełnić, przyoblec. Powołują się na takie fragmenty jak ten przytoczony w pkt. 1 (Łk 24,49), jak i na poniższy:

Łk 1,15 bw "Będzie bowiem wielki przed Panem; i wina, i napoju mocnego pić nie będzie, a będzie napełniony Duchem Świętym już w łonie matki swojej." Również Łk 1,67; Dz 2,4; Dz 4,31; Dz 9;17; Dz 13;9

Odpowiedź:
Wystarczy postawić im analogiczne pytania: czy osoba może wylać się jak woda? Okazuje się, że tak:

Ps 22,14: "Wylany zostałem jak woda i wszystkie moje kości oddzieliły się jedna od drugiej"

Czy można ochrzcić w osobie? Jak najbardziej:

"(…) i wszyscy zostali ochrzczeni w Mojżeszu (…)" (1 Kor 10,2)?

Czy można się ochrzcić w osobie i przyoblec w osobę? Owszem:
Ga 3,27 Bo wszyscy, którzy zostaliście w Chrystusie ochrzczeni, przyoblekliście się w Chrystusa.

A jeśli chodzi o napełnienie człowieka Duchem Świętym, to spójrzmy na poniższy fragment, który ukazuje pewnego rodzaju zapełnienie człowieka złymi duchami:

Mt 12,43-45 Gdy zaś duch nieczysty wyjdzie z człowieka, wędruje po miejscach bezwodnych, szukając ukojenia, ale go nie znajduje. Wtedy mówi: Wrócę do domu swego, stąd wyszedłem i przyszedłszy, zastaje go opróżnionym, wymiecionym i przyozdobionym. Wówczas idzie i zabiera z sobą siedem duchów innych gorszych niż on, i wszedłszy mieszkają tam […].

5. Ukazują fragmenty, w których Duch Święty jest zestawiony w jednej linii z czymś nieosobowym

1 J 5,7-8 Albowiem trzech jest świadków: Duch i woda, i krew, a ci trzej są zgodni.
Ga 6,6 W czystości, w poznaniu, w wielkoduszności, w uprzejmości, w Duchu Świętym, w miłości nieobłudnej,
1 Kor 2,12 "Otóż myśmy nie otrzymali ducha świata, lecz Ducha, który jest z Boga, dla poznania darów Bożych"

Dla przykładu – ten trzeci fragment bywa komentowany przez nich w następujący sposób:

Tu natomiast Duch Święty jest przeciwstawiony duchowi świata, a ponieważ duch świata to sposób życia, myślenie wg modły tego świata, zatem Duch Boży to sposób życia, myślenia wg woli Bożej. I tak jak duch świata to nie osoba, tak też Duch Boży to również nie osoba.

Odpowiedź:

Skoro tak twierdzą, to należałoby im pokazać dla przykładu poniższy fragment:

Kol 2,8 Baczcie, aby was kto nie sprowadził na manowce filozofią i czczym urojeniem, opartym na podaniach ludzkich i na żywiołach świata, a nie na Chrystusie;

Wobec powyższego my również możemy powiedzieć, że Jezus nie jest żadną osobą, tylko czymś w rodzaju (a dokładnie to przeciwstawieniem) "urojenia" i "żywiołów tego świata", ponieważ z tymi nieosobowymi bytami został wymieniony w jednej linii.

6. Wskazują na długą listę pozdrowień apostolskich do adresatów listów o następującej treści:
"Łaska wam i pokój OD BOGA, OJCA NASZEGO, I PANA JEZUSA CHRYSTUSA!". Takie (lub bardzo zbliżone pozdrowienie można znaleźć w następujących fragmentach Nowego Testamentu):
Rz 1,7; 1 Kor 1,3; 2 Kor 1,2; Ga 1,3; Ef 1,2; Flp 1,2; 2 Tes 1,2; 1 Tm 1,2; 2 Tm 1,2; Tt 1,4; Flm 1,3; 2 Ptr 1,2

Nie da się ukryć, że takie właśnie pozdrowienie jest obecne w większości listów. Tutaj oni zaczynają piać z radości i pytają się nas:

skoro Bóg Duch Święty, trzecia osoba Trójcy, wspólnie z Ojcem i Synem, odbiera uwielbienie i chwałę, to dlaczego apostoł Paweł od Niego (Ducha Świętego) również nie pozdrawia zborów chrystusowych?

Odpowiedź:

Warto zwrócić uwagę, że św. Paweł stosuje dwa rodzaje pozdrowień. Jeden ten, o którym mowa wyżej (który pojawia się na początku listu), a drugi na końcu o następującej treści:

"Łaska Pana Jezusa Chrystusa niech będzie z wami!"
Tak mamy w Rz 16,20; 1 kor 16,23; Ga 6,18; Flp 4,23; 1 Tes 5,28; 2 Tes 3,18; Flm 25

Więc nie zostaje nam nic innego, jak tylko spytać was: dlaczego św. Apostoł w tym końcowym pozdrowieniu pomija Boga Ojca?!?! Pozdrawia na początku, a na koniec o nim zapomina. Czyżby dlatego, że Ojciec był mniej ważnym od Syna? Weźmy inne zakończenie:

2 Kor 13,13 Łaska Pana Jezusa Chrystusa i miłość Boga, i społeczność Ducha Świętego niech będzie z wami wszystkimi.

Tu z kolei znowu łamie standardy i pozdrawia adresatów wszystkimi trzema osobami boskimi… Weźmy jeszcze inne pozdrowienie:

Ef 6,23-24 Pokój niech będzie braciom i miłość wraz z wiarą od Boga Ojca i Pana Jezusa Chrystusa. Łaska niechaj będzie ze wszystkimi, którzy miłują Pana naszego, Jezusa Chrystusa, miłością niezniszczalną. Amen.

Okazuje się, że jednak i na zakończenie można pozdrowić w Ojcu i Synu. Więc dlaczego nie pozdrawiał w tych powyższych wersetach w Bogu Ojcu, a jedynie w samym Jezusie (mowa o pozdrowieniu końcowym)?

Z kolei w takich fragmentach jak Kol 4,18; Tt 3,15; 1 Tm 6,21 nie znajdujemy pozdrowienia w żadnej osobie Boskiej, a w pozdrowieniu Kol 1,2 mamy tylko samego Ojca – więc znowu: dlaczego nie ma tam Syna?

Te przykłady pokazują, jak absurdalne są ich argumenty. Te pozdrowienia w żadnym wypadku nie rządzą się jakimiś wydumanymi przez nich zasadami. Można znaleźć tam zarówno Ducha Świętego w towarzystwie pozostałych osób Boskich, jak i wykazać, że brak którejkolwiek z nich w tym pozdrowieniu nie świadczy o umniejszeniu jej majestatu w stosunku do pozostałych (ponieważ w bardzo wielu przypadkach brak jest Boga Ojca, a jest jedynie Syn).

7. Przytaczają fragmenty, w których Duch Święty jest przyrównany do ducha ludzkiego tym samym twierdząc, że ten Duch Święty jest bytem tej samej kategorii, co bezosobowy duch ludzki. Powołują się na poniższy fragment:

1 Kor 2,11 Bo któż z ludzi wie, kim jest człowiek, prócz ducha ludzkiego, który w nim jest? Tak samo kim jest Bóg, nikt nie poznał, tylko Duch Boży.

Według nich relacja pomiędzy Bogiem a Duchem Świętym ma być taka jak relacja pomiędzy człowiekiem i duchem ludzkim, ponieważ mamy tutaj do czynienia z "porównaniem".

Odpowiedź:

Skoro tak, to przypatrzmy się innemu ciekawemu fragmentowi:

Ef 5,24-25 Ale jak Kościół podlega Chrystusowi, tak i żony mężom swoim we wszystkim. Mężowie, miłujcie żony swoje, jak i Chrystus umiłował Kościół i wydał zań samego siebie

Tutaj można tak samo powiedzieć, że kościół jest przyrównany do żon. Ale czy relacja w kwestii natury i osobowości jest taka sama pomiędzy Chrystusem i kościołem, a mężami i żonami? Nie! Zarówno mężowie jak i żony są osobami i są tej samej natury. Natomiast Chrystus i kościół jest to już zupełnie inne zestawienie, które ma się nijak w kwestii natury i osobowości, gdyż kościół to nie jest kimś takim jak Chrystus, tylko jest wspólnota ludzi wierzących w Chrystusie. Po raz kolejny widać, że biblijni autorzy nie trzymali się kurczowo sztucznych i durnych zasad, jakie nachalnie usiłują nam narzucić antytrynitarianie.

8. Zwróćmy uwagę na mnogość fragmentów ukazujących nam osobowość Ducha Świętego:

W księdze Dziejów Apostolskich:
Przepowiada (Dz 1,16); pozwala mówić językami (Dz 2,4); mówi (Dz 4,25); można Go okłamać (Dz 5,3); kusić (Dz 5,9); jest świadkiem (razem z apostołami) (Dz 5,32); można się Mu sprzeciwić (Dz 7,51); rozkazuje (Dz 8,29); porywa (Dz 8,39); wspomaga (Dz 9,31); mówi (Dz 10,19-20; Dz 11,12)); udziela natchnienia (Dz 11,28); mówi (Dz 13,2), posyła (Dz 13,4); postanawia (Dz 15,28); sprawia, że coś jest niemożliwe (Dz 16,6); zabrania (Dz 16,7); zniewala apostołów (Dz 20,22); upewnia (Dz 20,23); ustanawia biskupów (Dz 20,28); mówi (Dz 21,11; Dz 28,25)

Przykładowe fragmenty w innych księgach:
mówi (Hbr 10,15); obmywa (1 Kor 6,11); przyczynia się w błaganiach (Rz 8,26-27) zstępuje (Łk 1,35); kieruje (2 P 1,21); pokazuje (Hbr 9,8); usprawiedliwia (1 Kor 6,11); uświęca (1 Kor 6,11); otacza chwałą (J 16,13); objawia (Łk 2,26); zna (1 Kor 2,11); woła (Ga 4,6); ma zamiary (Rz 8,27); weźmie (J 16,14); bierze (J 16,15); oznajmia (J 16,13); przekonuje (J 16,8); wspiera (Rz 8,16); prowadzi (Rz 8,14); doprowadzi (J 16,13); poucza (1 Kor 2,13); pomaga (Ga 5,5); miłuje (Rz 15,30); jednoczy (2 Kor 13,13); mieszka (1 Kor 3,16); przebywa (J 14,17); posyła (Łk 4,18); przyjdzie (J 16,8); przychodzi (Rz 8,26); sprawia (1 Kor 12,11); spoczywa (1 P 4,14); namaszcza (Łk 4,18); wskrzesza (Rz 8,11). Osobę tę charakteryzuje inteligencja (Rz 8,16; Rz 8,26-27; 1 Kor 2,10-11), miłość (Rz 5,5; Rz 15,30), życzliwość (Rz 8,16; Rz 8,26), można przeciw Niemu zgrzeszyć czy Mu bluźnić (Mt 12,31), por. Hbr 10,29.

Mówi o sobie "JA":
Dz 10,20 "wstań przeto, zejdź i udaj się z nimi bez wahania, bo Ja ich posłałem."

Najbardziej znana formuła trynitarna z osobą Ducha Świętego:
Mt 28,19 Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Słynne pozdrowienie z listu św. Pawła:
2 Kor 13,13 Łaska Pana Jezusa Chrystusa i miłość Boga, i społeczność Ducha Świętego niech będzie z wami wszystkimi.

Duch Święty jest Bogiem:
Dz 5,3-4 Piotr zaś powiedział: Ananiaszu, dlaczego szatan zawładnął tobą? Usiłowałeś oszukać Ducha Świętego, zatrzymując część zapłaty za posiadłość. […] Nie ludzi oszukałeś, lecz Boga.

1 Kor 6,19-20 Albo czy nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was i którego macie od Boga, i że nie należycie też do siebie samych? Drogoście bowiem kupieni. Wysławiajcie tedy Boga w ciele waszym.

wiele innych podobnych fragmentów można znaleźć w polemice Bednarskiego ze Świadkami Jehowy:
http://www.trinitarians.info/w-obronie-wiary/art_195_OSOBA-DUCHA-SWIETEGO.htm