Orzeł

(wiersz o katastrofie smoleńskiej)

„Orzeł”

1. Siedem dziesiątków liczy już kwietniowy mord

Spoczywają w rowach snem, co nie przemija

Nieproszony Prezydent oddać pragnie im hołd

Narodu diamenty lecą dziś do Katynia

2. W Moskwie poczęła się intryga snuć

Wypróżniały spichlerze – na igrzyska pora

Historia wie jak z czarnym orłem knuć

By motłoch omotała ta sprzedajna sfora

3. Polityka – nie nowina – to żebraków gra

Honor i męstwo ćmi horda gęgaczy

Wstyd było na Świecie za Prezydenta?

Niech łechcze wam nozdrza dziś odór prostaczy

4. Rozwlekł się zerdzewiały ten ostatni raz

Orzeł co się mieni w bieli i w czerwieni

A z podniebnej tej głuszy już wyłania się mgła

„O świcie zdradzonych” losu nikt już nie odmieni

5. „Strata wielka, bolesna” – łgają fałszem, łajdacy!

„Pierwsza Dama, cudowna” – sączą jakby pod wpływem

Czemuż gęgom tym posłuch dają głupi Polacy?

A tępota was dla nich nieprzebranym jest żniwem

6. „Chciał lądować, naciskać mógł ino haniebnie”

Winnych nie ma, wszyscy jakby tacy święci

„Na cóż były mu te wycieczki podniebne?”

A tych prawych – czy sumienie ich nie swędzi?

7. Trwa więc wojna, w której Polska Najważniejsza

Ot dziwota, przeto Zgoda Wybuduje

Wczoraj czerń męcząca, dziś żółć w ustach lżejsza

Która grób opluwa – w kurhan plują szuje!

8. Nie wychodźcie szarlatani nam naprzeciw

Nie chcem podlić się przez niewolnictwo ducha

W ludziach wolnych płodzi to jedynie sprzeciw

Wam zaś szyja wciąż się zgina do łańcucha

9. Z drzew dochodzą głosy, błyszczą epolety

Orszak szarych mundurów, Biały Orzeł srebrzeje

Cięte szpony i  ducha zetrą Orłu bagnety

Uśpią Orła wieczyście te haniebne knieje

10. Mały Rycerz zelżony, chociaż wielkim tak był

Nieśmiertelność znalazł w samolocie

Lecz ten, kto choć przez moment tchem wolności żył

Godzien będzie skonać i w smoleńskim błocie.

sed3ak, 20 lipca 2011r.