Oficerowie LWP.

W latach 1980 oraz 1982-1984 spędziłem z nimi jako pporucznik rezerwy oraz cywil 3 lata życia.

Mogłem po studiach na kierunku budowy samolotów wybrać karierę wojskową.

Ale tego nie zrobiłem.

Na początku służby wojskowej (obowiązkowej w SOR Oleśnica oraz WOSL Dęblin) uzyskałem dodatkową, praktyczną wiedzę z zakresu obsługi samolotów wojskowych.

Oraz poczułem prawdziwą odpowiedzialność za obsługę każdego samolotu – przed jego wylotem.

W początkowym okresie śmiałem się z metod szkolenia stosowanym w lotnictwie LWP.

No ale, po 5-ciu latach studiów na kierunku lotniczym – jakbym zapomniał, że metody szkolenia wojskowego mają ograniczony czas – nie lat 5-ciu – a roku. Dla poborowych.

Prostotę i genialność tych szkoleń zrozumiałem dopiero w Libii, gdy trzeba było szkolić pilotów i mechaników – a szkolonymi byli młodzi Libijczycy złapani do poboru po wyjściu z kina 🙂

Te metody działały.

Co do polskich oficerów z tego okresu.

Dwóch magistrów inżynierów po PW mieszkało w jednym pokoju z płk LWP.

Oni prowadzli zajęcia a on, przez 1 rok czasu się do tego przygotowywał – kwestia angielskiego.

Był wkurzony, że tacy młodzi prowadzą zajęcia a on ciągle się do nich przygotowywał (przed podjęciem zajęć należało zdać egzamin przed polskim dowódcą tej Akademii – Ś.P. płk Wiśniewskim – z DWL z Poznania.).

No ale kasę pobierał.

Wkurzony, podkablował chłopaków, moich przyjaciół, że 31 grudnia 1983 roku słuchali radia Wolna Europa i BBC.

Był wtedy stan wojenny w Polsce. Mało kto rozumie jego wymiar i konsekwencje.

Kumple mieli lekkiego stracha.

Płk Wiśniewski wezwał ich wszystkich (razem z kablującym płk) – i powiedział:

"Nie zawracajcie mi dupy duperelami – spieprzać wszyscy".

To był wspaniały Polak, oficer. Zginął rok później w Libii.