Odszkodowania dla internowanych

Zwracamy się z prośbą o przeslanie nam informacji dotyczących postaw prokuratorów w procesach odszkodowawczych. Chodzi m.in. o stanowisko prokuratury wobec naszego roszczenia, stanowisko wobec uzasadnienia sądu iż represjonowany uzyskał korzyści podczas internowania, bo nie ponosił kosztów utrzymania w czasie pobytu w więzieniu, a nawet z tego tytułu zaoszczędził osiągając korzyść majątkową, która powinna być odliczona od zasądzonego odszkodowania, że niemoralne i niestosowne jest wzbogacanie się w przypadku działalności patriotycznej, że to Skarb Państwa poniósł straty utrzymując na swój koszt podsądnego w więzieniu., że Skarb Państwa nie ma pieniędzy itp. kwiatki.

Prosimy o podanie imienia i nazwiska osoby represjonowanej, sygnatury akt i daty wyroku oraz nazwę sądu z adresem, jak też treści stanowiska prokuratora (stanowisko można znaleźćw protokółach sprawy oraz w wydanym wyroku).

Informacje te posłużą nam do przygotowania stosownego wystąpienia w sprawie postaw prokuratorów.

IPN stwierdził, że „zadaniem prokuratora jest podjęcie działań zmierzających do uzyskania dla pokrzywdzonego należnego mu zadośćuczynienia za doznane krzywdy”. Również niektóre sądy są tego samego zdania traktując należycie represjonowanych.

Intencją ustawodawcy nowelizującego ustawę z dnia 19.09.2007 r. o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 191 z 2007 r. poz. 1372) jest jak najszersze wyrównanie i zrekompensowanie szkód i krzywd, i godnej satysfakcji materialnej osobom, które z pobudek patriotycznych podjęły działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i spotkały je za to represje. Przepisy ustawy stanowią lex specjalis (prawo o większym znaczeniu) w stosunku do przepisów rozdz. 58 kpk. Ustawodawca dał więc warunki znacznie szerszego wyrównania i zrekompensowania szkód i krzywd osobom, które z pobudek patriotycznych podjęły działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i spotkały je za to represje, niż w wypadku tzw. pomyłek sądowych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dn. 20.09.2012 r. Sygnatura: II S 38/12, wyrok S.A. we Wrocławiu sygn. akt: II Aka 9/12 z dnia 15.02.2012 r., wyrok S.A. w Lublinie z dnia 17.05.2012 r. sygn. II Aka 108/12).

„…Zgodnie z treścią art. 554 § 2 kpk w zw. z art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 23.02.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, sprawy o odszkodowanie powinny być rozpoznawane w pierwszej kolejności i ze szczególną dbałością o prawa pokrzywdzonych. Ideą tych instytucji jest świadczenie przez Państwo Polskie godnej satysfakcji moralnej i rekompensaty finansowej dla osób, które przyczyniły się do odzyskania niepodległego bytu Państwa” (wyrok S.A. w Warszawie z dn. 20.09.2012 r. Sygnatura: II S 38/12).

Fundamentalne znaczenie ma tu wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1.03.2011 r. sygn.: P-21/09 (Dz. U. Nr 53, poz. 277), w którym Trybunał uznał, że Parlament wprowadził w art. 41 ust. 5 Konstytucji RP oddzielnie wobec art. 77 ust. 1 Konstytucji uregulowanie podkreślające konieczność ponoszenia przez Państwo odpowiedzialności za przypadki bezprawnego pozbawienia wolności. Podobne rozwiązania przyjęli twórcy Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,sporządzonej w Rzymie dnia 4.11.1950 r., zmienionej następnie Protokółami 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokółem nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.: dalej: EKPC).

Ponieważ zadośćuczynienie/odszkodowanie stanowi rekompensatę za sam fakt pozbawienia wolności, to w ocenie TK sytuacja finansowa państwa nie może być przyczyną obniżenia wysokości odszkodowania i zadośćuczynienia za bezprawne pozbawienie wolności oraz nie może przerodzić się w dowolność ustalenia kwot mających wymiar symboliczny i stojących w jaskrawej sprzeczności do wagi doznanych krzywd i cierpień. Tego rodzaju tendencja jest sprzeczna z założeniami cytowanej ustawy, która przewiduje możliwość dochodzenia roszczeń, a nie ich symbolicznego odpowiednika (por. Prokuratura i Prawo – wkładka 1996, nr 9, 9 oz. 25 oraz wyrok S.A. we Wrocławiu z dnia 15.02. 2012 r. sygn. akt: II Aka 9/12).

Niedopuszczalne jest ograniczanie prawa do odszkodowania i zadośćuczynienia za bezprawne pozbawienie wolności za pomocą sztywno określonej kwoty odszkodowania i zadośćuczynienia z powoływaniem się na nieopisane zagrożenia dla równowagi budżetu państwa (por. wyrok S.A. we Wrocławiu z dnia 6.05.2003 r. sygn. akt: II Aka-130/03, OSA 2003, nr 10, poz. 98 i wyrok S.A. we Wrocławiu z dnia 15.02. 2012 r. sygn. akt: II Aka 9/12).

Proszę o pilne potraktowanie sprawy!!!

Dzięki i podrawiam, Janusz Olewiński