Odrobina satyry ilustrowanej

Tekst: ‘Odhodze nie mogę jusz dłurzej wytrzymadź’ nie pozostawiał wątpliwości co do osoby autora.”

Fragment z książki Marcina Wolskiego „Post Polonia”, Wydawnictwo M, Kraków 2012.

Jan Pietrzak zrecenzował najnowszą książkę Wolskiego:

„Rzecz dzieje się w przyszłości, ale na tyle nieodległej, że obcujemy z dziwnie nam znanymi premierem i prezydentem, Ronaldem Duckiem i Wronisławem Gomorowskim.
Wybitni ci przywódcy państwa i narodu, porażeni bezradnością swoich rządów, postanawiają oddać Polskę królowi Szwecji. Szwedzi wkraczają, by ustanowić tu swoje porządki, jak już kiedyś w czasach potopu próbowali. W tym momencie zawiązuje się akcja, w której uczestniczą przedstawiciele prostego ludu, sfery polityczne, osoby duchowne. W groteskowym zamęcie obrońcy polskości zgromadzeni w mieście Turoń, w duchowej stolicy wolnych Polaków, dzięki wielu szczególnym przypadkom i niewyjaśnionym ingerencjom sił wyższych, nie oddają ziemi, „skąd nasz ród” północnym amatorom dominacji.”

…….

Portale Onet i Wirtualna Polska pospieszyły z wiadomością, że Bronisław Maria Karol hrabia Komorowski z Komorowa herbu Korczak(jak twierdził Newsweekjeszcze9.03.2010) obchodzi 60 rocznicy urodzin. Zamieściły też serię zdjęć dokumentujące osiągnięcia jubilata. Znając jego skłonność do popełniania gaf poszły tym tropem. Postanowiły pokazać Komorowskiego w towarzystwie „ojców założycieli” Rzeczpospolitej dwa i pół. I prawie się udało. Prawie.

 

Tu rzeczywiście mamy na tym obrazku prawdziwego, chociaż jeszcze chudego Komorowskiego z prawdziwym Jaruzelskim.

 

Na tym zdjęciu wypadło gorzej. Jest prawdziwy Wałęsa, (ten w kufajce i wyciągniętym paluchem), z prawdziwym Geremkiem (w jasnym płaszczu, oczywiście z lewej), a Komorowski prawdziwy nie jest. Gość z wąsem stojący pomiędzy nie nazywa się – jak głosi podpis – Komorowski, ale Jacek Merkel.

 

Odwołując się jednak do historii można i trzeba poszukać innych odniesień. Oto zanim narodziła się obecna RP II/2 był pRezydentem RP (PRL dopiero w 1952 r.) niejaki Bolesław Bierut.

 

Też był zapalonym myśliwym.

 

Takim samym jak Komorowski, który też upiekszył swą twarz bierutowskim wąsikiem .

Jednak Bierut  nie tylko potrafił ukatrupić jelonka, ale później także zaopiekować się potomstwem zabitego.

I jeszcze po odchowaniu przekazać zwierzaka w bardzo dobre ręce.

 

A rozbawiony Komorowski, zmusza psa – sądząc po smutnym wyrazie psiego pyska –  do aportowania…  kaczek.

Czyli w porównaniu obu dostojników myśliwy Bierut humanitaryzmem przewyższa myśliwego Komorowskiego.

Na szczęscie jest dziedzina w której Komorowski, mimo bulu, zdecydowanie góruje nad Bierutem.

 

Bierut czasem, gdy w pobliżu był fotograf, sięgał po książkę.

 

I Komorowski też tak czyni.

 

Jednak on ma tę przewagę nad Bierutem, że potrafi czytać do góry nogami.

 

I nic dziwnego skoro lektury Komorowskiemu podtyka nie jakiś marksem pędzony Schaff, czy inny Bauman, ale sama profesora teoretyczka etyczka, filozofka i feministka Środa.

Z uznaniem trzeba podkreślić, że Bierut miał świetnych współpracowników, znanych humanistów intelektualistów Kubę Bermana i Minca Hilarego.

Jednak i Komorowski nie może narzekać. Też ma na kogo postawić.

 

Komorowski: Janusz, tak wiele ci zawdzięczam – w powieści Wolskiego Janusz Moczypies

 

Marcin Wolski kończy swoją powieść słowami:

„A wkrótce potem nastały czasy nowych wspaniałych ludzi, których istnienia dziś nawet nie podejrzewamy….

Ale co my wiemy o przyszłości.”