O katyńskiej zbrodni ludobójstwa

W związku z ukazaną w Internecie notatką o zakończeniu w dniu 12 maja 1940 roku ludobójczej akcji NKWD prowadzonej w wielu miejscach z Katyniem na czele istnieje potrzeba wyjaśnienia przyczyn jej wszczęcia i zakończenia.

Wielokrotnie pisałem na ten temat wskazując na okoliczności podjęcia przez Stalina tej zbrodniczej decyzji.

Było to wykonanie postanowień spiskowej umowy z Niemcami z 23 sierpnia 1939 roku i umowy rozbiorowej Polski z 28 września 1939 roku.

Użyte w tych aktach eufemizmy oznaczały skuteczną likwidację nie tylko faktycznego polskiego oporu, ale nawet potencjalnych możliwości jego zaistnienia, czyli mordowanie wszystkich należących do środowisk, z których wywodzą się warstwy przywódcze narodu polskiego, a przecież wywodziły się one ze wszystkich warstw społecznych.

Niemcy począwszy od Bydgoszczy i innych miejsc rozpoczęli akcję ludobójstwa Polaków już we wrześniu 1939 roku i prowadzili ją bez przerwy przez cały czas okupacji.
Bolszewicy natomiast poza akcjami masowego i indywidualnego mordowania w 1939 roku, np. w Grodnie i ewentualnie w innych nie zawsze znanych miejscach, kontynuowali proceder licznych aresztowań i masowych zsyłek Polaków.
Mord katyński zmierzał wyraźnie do „wyrównania parytetów” zbrodni i wykazania się przed Niemcami, że dotrzymują wspólnej umowy niszczenia polskiego narodu.

Ten wątek sprawy obok wykazania usłużności Stalina wobec Hitlera, ma istotne znaczenie w zakwalifikowaniu tej zbrodni jako zbrodni ludobójstwa.
Stanowi ona fragment wszystkich działań składających się na to ludobójstwo, a są nimi:
– mordowanie ludności cywilnej i jeńców wojennych we wrześniu 1939 roku
– bezprawne osądzanie polskich więźniów na kary śmierci lub długoletniego pobytu w łagrach powodującego przedwczesną śmierć
– zsyłkę w odludne tereny Związku Sowieckiego całych rodzin z dziećmi, starcami i osobami obłożnie chorymi w nieogrzewanych bydlęcych wagonach przy kilkudziesięciostopniowych mrozach co zmierzało do masowych zgonów
– masowe mordowanie więźniów i innych osób, obywateli polskich w czasie wycofywania się sowieckich wojsk pod naporem niemieckiej ofensywy / Lwów, Łuck, Berezwecz i inne miejsca/
– mordowanie i więzienia polskich żołnierzy AK, sojuszników sowieckiej armii oraz innych osób polskiej narodowości w trakcie wkraczania do Polski Sowietów w końcowej fazie wojny i wojennej i powojennej okupacji ziem polskich
– prowadzenie akcji eksterminacyjnej w Polsce zarówno bezpośrednio przez organy sowieckie jak też za pomocą ustanowionych przez nie władz rzekomo polskich.

Do tych wszystkich zbrodni należałoby dołączyć masowe mordowanie Polaków w trakcie „czystek etnicznych” na Ukrainie w latach 1936 – 38 ofiarą, których padło przynajmniej ponad 100 tys. osób

Całość tych zbrodniczych przedsięwzięć składa się na jeden wspólny akt –ludobójstwa przeprowadzonego przez władze sowieckie w stosunku do narodu polskiego.
Tylko takie całościowe ujęcie sprawy stwarza szansę na międzynarodowe uznanie tego aktu.
Liczba globalna jego ofiar nie może być dokładnie sprecyzowana, ale mając na względzie fakt, że z całej masy uwięzionych i zesłanych Polaków obejmującej przynajmniej około miliona osób, z Andersem opuściło Sowiety 115 tys. osób, a do Polski wg danych PUR powróciło około 300 tys. – w sumie musi to być powyżej pół miliona osób.

W odniesieniu do sytuacji w b. Jugosławii gdzie wielokrotnie mniejsza liczba ofiar została uznana jako ludobójstwo sprawa eksterminacji narodu polskiego przez bolszewików nie może budzić wątpliwości co do jej ludobójczego charakteru.
Niestety, jak dotąd nikt mający uprawnienia reprezentowania Polski tak tej sprawy na forum międzynarodowym nie przedstawiał, chociaż stanowi ona część nieprzedawnionych polskich roszczeń państwa polskiego w stosunku do państwa sowieckiego i jego prawnego następcy z tytułu złamania obowiązujących traktatów, czynnej napaści i wspólnictwa z hitlerowskimi Niemcami w dziele zaboru terytorium, grabieży mienia, prześladowania i mordowania polskich obywateli.