NWO zapisany w Biblii Sieć śmierci Bestii cz.4

Ideologia „narodu wybranego” jest de facto ideologią rasistowską. Biblia opisuje rasistowskie czystki etniczne wychwalając za pomoc w nich rasistowskiego zwyrodnialca Jahwe. Musiał być on rzeczywiście zwyrodnialcem, aby ze wszystkich jego dzieci wybrać sobie jednych i pomagać im w mordowaniu i ograbianiu innych jego dzieci.

NWO zapisany w Biblii

Wyjście Izraelitów i Hebrajczyków z Egiptu

    W XVIII w. pne władzę w Egipcie przejęli Hyksosi. Hyksosi zostali pozbawieni władzy nad Egiptem przez egipskich faraonów i opuścili Egipt dopiero około roku 1550 pne. Egipski papirus zwany “Papirus Ipuwera” opisuje plagi, jakie Hyksosi zesłali na Egipt oraz wyjście Hyksosów z Egiptu, pokrywa się to z opisem biblijnym Izraelitów.

Biblijni Izraelici byli to Hyksosi, najeźdźcy z Kanaanu okupujący Egipt. Zostali nazwani przez Egipcjan Hyksosami w znaczeniu Królowie Pasterze – Królowie Celtowie lub Władcy obcych ziem. Nazwa Pasterze lub Celtowie używana jest zamiennie ponieważ celt znaczy pasterz.

Była to zbieranina ludność pochodzenia celtyckiego, grecko-ormiańskiego, różnej narodowości emigranci staro-asyryjsko-babilońscy oraz ludność semicko-akadyjska zamieszkująca w Egipcie. Posługiwali się językiem paleo-hebrajskim, czyli starogreckim wywodzącym się od języka jońskiego. W tym też języku został spisany Stary Testament zwany jako Biblia Hebrajska.

Według Biblii pobyt w Egipcie obcych, Celtów-Hyksosów-Izraelitów, najeźdźców z Kanaanu trwał 400 lat. Można z tego wyciągnąć wniosek, ze ich początek osadnictwa w Egipcie nastąpił dużo wcześniej przed przejęciem władzy i całkowitym opanowaniem Egiptu.

Celtowie-Kananejczycy oraz Semici znaleźli w Egipcie schronienie i pracę, mieli możliwość nowego życia, ale z biegiem czasu szybko się rozmnażając chcieli opanować i przywłaszczyć sobie Egipt. Przejęli władzę, a ludność tubylczą zepchnęli na margines. Rodowici Egipcjanie chcieli tą obcą napływową ludność wypędzić z Egiptu bojąc się o swoją egzystencję. Historię o domniemanej niewolniczej pracy Hebrajczyków w Egipcie wymyślili żydowscy autorzy Biblii, aby usprawiedliwić zesłanie przez ich boga Jahwe przy użyciu czarnej magii plag na Egipt i ograbienie przez nich Egipcjan.

Nazwa Hebrajczycy oznaczała ludności przybyłą do Kanaanu, która nie posiadała własnego państwa, prowadziła głównie koczowniczy tryb życia, nazywana była przez Kananejczyków Habiru/Hapiru w znaczeniu przybysze, obcokrajowcy, przechodnie. Widać to na przykładzie Abrahama, który został nazwany hebrajczykiem dopiero jako wędrowny przybysz w Kanaanie. Hebrajczycy była to ludność pochodzenia staro-greko-słowiańskiego oraz grecko-celto-ormiańskiego, także różnej narodowości emigranci asyryjsko-babilońscy. Struktura tej ludności w różnych okresach zmieniała się. Posługiwali się językiem paleo-hebrajskim, czyli starogreckim wywodzącym się od języka jońskiego.

Jednym z najbardziej wiarygodnych źródeł historycznych są egipskie papirusy i inne wykopaliska znad Nilu. Żadne z nich nie wspomina ani niewolniczej pracy Hebrajczyków, ani fascynujących dziejów Mojżesza. Starożytni Egipcjanie wspominali jedynie obcych pasterzy, którzy w okresach suszy wędrowali ze swoją trzodą na pastwiska w delcie Nilu. W Księdze Wyjścia znajdujemy szczegółowe sprawozdanie zarówno z pertraktacji Mojżesza z faraonem jak i z wędrówki Izraelitów przez pustynię Synaj, w drodze do Ziemi Obiecanej. Mimo iż archeolodzy brytyjscy, amerykańscy i niemieccy usilnie szukali od połowy XIX stulecia jakichkolwiek śladów tej wędrówki, nie dokopali się niczego. Nie udało się również ustalić, gdzie znajduje się opisana w Biblii biblijna Góra Synaj, ta na szczycie której Jahwe miał przekazał Mojżeszowi kamienne tablice z dziesięcioma przykazaniami.

Dekalog był znany ludzkości od dziesiątków tysięcy lat. Przedstawiony jest również w 125 zwoju egipskiej Księgi Umarłych, która została spisana na długo przed Mojżeszem.

   Dowody na to, że Izraelici wychodząc z Egiptu ograbili i złupili Egipt dostarcza Księga Wyjścia (Wj.3:19-22): „Ja zaś wiem, że król egipski pozwoli nam wyjść z Egiptu tylko wtedy, gdy będzie zmuszony ręką przemożną. Wyciągnę przeto rękę i uderzę Egipt różnymi cudami, jakich tam dokonam, a wypuści was. Sprawię też, że Egipcjanie okażą życzliwość ludowi temu, tak iż nie pójdziecie z niczym, gdy będziecie wychodzić. Każda bowiem kobieta pożyczy od swojej sąsiadki i od pani domu swego srebrnych i złotych naczyń oraz szat. Nałożycie to na synów i córki wasze i złupicie Egipcjan”.

Księga Wyjścia (Wj.12:35-36): „Synowie Izraela uczynili według tego, jak im nakazał Mojżesz, i wypożyczali od Egipcjan przedmioty srebrne i złote oraz szaty. Pan wzbudził życzliwość Egipcjan dla Izraelitów, i pożyczyli im. I w ten sposób Izraelici złupili Egipcjan”.

Gdy faraon zorientował się, że Izraelici złupili Egipt i uciekli, dlatego udał się za nimi w pościg. Izraelici wychodzili z Egiptu bardzo liczni i bogaci, a również uzbrojeni, nie wyglądają na lud biedny i uciśniony tylko jak okupanci i najeźdźcy, a ich bóg Jahwe we wszystkim im pomagał.

    Wyjście Hyksosów-Celtów(Pasterzy)-Izraelitów z Egiptu było to rozpoczęcie przez Marduka-Lucypera nowej batalii w celu opanowania świata i ustanowienia nowego porządku pod jego kierownictwem. „Czarni” kapłani Marduka, spadkobiercy „czarnych” z Atlantydy wprowadzali NWO wtedy, i nadal to czynią. „Czarni” kapłanami egipscy boga Amona-Marduka byli kontynuatorami czarnych magów z Atlantydy, których następcami byli Faryzeusze a obecnie są iluminaci i masoni. Wtajemniczeni masoni są kontynuatorami czarnych kapłanów-magów i elit z Atlantydy a ich bogiem jest Marduk-Lucyper.

Mojżesz przywódca Hyksosów-Celtów(Pasterzy)-Izraelitów po ograbieniu Egiptu ze swoją potężną armią chciał podbić historyczne centrum Ariów, ich królestwo w Indiach po hindusku Raj, czyli Ziemię Obiecaną Ariów-Słowian, a nie Celtów Izraelitów. Jahwe, bóg Mojżesza Hyksosa i jego potężnej armii obiecał im podstępnie ziemię Ariów-Słowian w Indiach.

Armia Celtów Izraelitów wyruszyła na podbój antycznego świata, który leżał na drodze do Indii. Celem Mojżesza nie była Palestyna, która leży obok Egiptu w niewielkiej odległości.

   Prezes stowarzyszenia archeologów żydowskich w Izraelu prof. Zeev Herzog, kierujący wydziałem archeologii największego uniwersytetu w Izraelu Tel Aviv University twierdzi, że sto lat badań archeologicznych w Palestynie, Syrii, Egipcie i Mezopotamii nie potwierdza biblijnego opisu wydarzeń.

Historyk żydowski Józef Flawiusz żyjący w latach 37-94 ne napisał, że przodkowie nasi przybyli do Egiptu w liczbie wielu dziesiątków tysięcy i wzięli ludność tubylczą pod swoją władzę. Następnie, jak sam wyznaje, po niejakim czasie, wygnani stamtąd, zajęli dzisiejszą Judeę, założyli Jerozolimę i wznieśli Przybytek. Mowa jest o tym, że “przodkowie Żydów”, władali kiedyś Egiptem, natomiast Jerozolimę założyli Hebrajczycy a nie Żydzi. Flawiusz utożsamia Żydów z Hyksosami-Izraelitami, Żydzi nie są Izraelitami z Biblii, można jedynie wnioskować, ze wśród Hyksosów byli również Semici.

Współcześni uczeni kwestionują biblijną wersję dziejów Hebrajczyków. Twierdzą, że jest to legenda stworzona w celach politycznych. Podobnie fikcją jest także pełna chwalebnych epizodów historia hebrajskiego państwa Dawida i Salomona.

Wierzenia Izraelitów i Hebrajczyków

   Wywodzący się z kosmicznej gadziej cywilizacji bóg Jahwe był bogiem Mojżesza i Izraelitów, lecz nie był bogiem Egipcjan, których nakazał okradać i łupić, zsyłać na nich plagi, a później utopić w morzu. Jahwe nie był też i nie jest bogiem innych narodów, na podbój których wyruszył Mojżesz przywódca Hyksosów ze swoją potężną armią Celtów-Hyksosów-Izraelitów, a podbój ten nadal jest kontynuowany. Izraelici byli i są do tej pory narodem wybranym kosmicznego boga Jahwe, ale nie narodem wybranym Boga Ojca niebieskiego.

W 539 r. pne król Persów Cyrus II przekroczył Tygrys i wkroczył do Babilonu bez walki. Witany był przez kapłanów i elitę, jako wybawca. Kapłani i elity nastawieni byli już negatywnie do starej władzy a pozytywnie do najeźdźców, jakimi byli Persowie, bo stare mocarstwo Szatana się zużyło i miało powstać nowe, z nowym-starym bogiem Mardukiem-Lucyperem. Cyrus wszedł do świątyni Esagila i ”ujął za rękę Marduka” w geście hołdu dla tego boga.

Zostało odnalezione wiele inskrypcji Cyrusa na których jest podane że jego Pan nazywa się Marduk i że jest to ten sam bóg, który jest bogiem Żydów. Według inskrypcji Marduk jeszcze żył w czasach Cyrusa oraz szedł ramię w ramię  z Cyrusem na wojnę i pomagał mu w niej odnosić zwycięstwa. Cyrus dla Marduka nakazał wybudować świątynię w Jerozolimię. Żydzi tworząc Biblię zmienili imię Marduk na Jahwe.

Marduk był synem boga podziemi Enkiego, jego symbolem był wąż lub czasami smok-wąż. Z historii Sumeru i z Wed wynika, że Marduk utożsamiany z Lucyferem był humanoidalnym gadem Reptoidem z rodu węży lub jaszczurowęży, kościejem rasy gadziej. A Szatan nazywany jest smokiem lub wężem pradawnym. Ze względu na swoje mroczne i chore ambicje miał jeden plan – opanować całą planetę i ogłosić się najwyższym władcą Ziemi, oraz najwyższym bogiem w Radzie bogów Anunnaków.

Księga Ezdrasza, która jest poświęcona historii Hebrajczyków w niewoli babilońskiej opowiada o tym, że to dopiero królowie perscy budowali dla siebie świątynię w Jerozolimie. „Tak mówi Cyrus, król perski: Wszystkie państwa ziemi dał mi Pan, Bóg niebios. I On mi rozkazał zbudować Mu dom w Jerozolimie w Judzie” (Ez.1:2). 

Nigdy wcześniej ani w Palestynie ani w Jerozolimie nie było świątyni Salomona, dopiero budowę świątyni babilońsko-perskiej a nie Salomona nakazał Cyrus Wielki. Władcy perscy dali pieniądze na budowę świątyni boga, który dał im królestwa i którego sami też czcili. Władcy perscy czcili żydowskiego boga Jahwe-Marduka, któremu zbudowali świątynię w Jerozolimie, natomiast król perski Cyrus był pierwszym królem żydowskim w Biblii, i tak Żydzi pojawili się w Biblii i w Izraelu. To dopiero królowie perscy Cyrus i Dariusz w VI/V w. pne sprowadzili Żydów do Palestyny i utworzyli tam perską prowincję – Jehud.

Hyksosi-Izraelici wywodzący się z Kanaanu będąc w Egipcie wyznawali religię kananejską z kultem Baala jako głównego boga. W Egipcie w czasie przebywania tam Hyksosów Kananejczyków był wyznawany kult Baala, świadczą o tym egipskie ośrodki kultu Baala leżące w bezpośrednim sąsiedztwie ziemi Goszen. Między innymi w Tachpanches był czczony Baal-Dapuna.

Historia mówi, że przez długi czas Hebrajczycy czcili lokalnych bogów kananejskich, takich jak El i Baal. Jahwe był tylko bogiem pogody i płodności z północnego Synaju i miał nawet towarzyszkę o imieniu Aszera (Oszrat).

   Biblia generalnie odzwierciedla symboliczną wędrówkę poprzez 3 ery zodiakalne zapowiadając czwartą. W Starym Testamencie, kiedy Mojżesz schodzi z góry Synaj z 10 przykazaniami po spotkaniu z Jahwe-Mardukiem i widzi ludzi oddających cześć złotemu cielcowi rozbija kamienne tablice i nakazuje swojemu ludowi by się oczyścił. Złoty byk jest astrologicznym Bykiem, a Mojżesz reprezentuje nową erę – Barana. Dlatego Żydzi do dziś nadal trąbią w barani róg. Mojżesz reprezentuje nową erę Barana, a w nowej erze każdy musi porzucić poprzednią. Inni bogowie w innych religiach także wskazują to przejście. Mitra, przedchrześcijański bóg, zabił byka w tej samej symbolice.

Z zapisów sumeryjskich o bogach Anunaaki z planety-gwiazdolotu NIbiru wynika, że Marduk był związany z zodiakalnym Baranem i to w tej erze miał obejmować rządy nad Ziemią. Dlatego w Biblii w wielu miejscach potępiany jest bóg Ball, który reprezentował erę Byka a chwalony Jahwe-Marduk, który reprezentuje erę Barana. Ale to jest tylko zamiana jednego gadziego boga na drugiego. Żydzi zamienili Baala na Jahwe-Marduka ale nadal pozostawili kanaanejskie obrządki religijne.

   Jezus natomiast reprezentuje nową erę Ryb, składa ofiarę z siebie, jako Baranek Boży. Nakazuje oczyszczenie i odnowę, przekazuje nowe przykazania. Jezus jest postacią przewodnią następnej po Baranie, ery Ryb. Symbolika ryb, rybaków i znaku Ryb pojawia się bardzo często w Nowym Testamencie. Ponadto dzień narodzin Jezusa stał się początkiem obecnej ery. W Indiach, Tybecie i Chinach nową erę i nowe Przymierze reprezentuje Budda

W Ewangelii Marka(14:13-16) i Łukasza (22:10-13) – gdy uczniowie spytali Jezusa gdzie odbędzie się Pascha, odparł: „Kiedy wejdziecie do miasta, ujrzycie człowieka niosącego dzban z wodą. Idźcie za nim do Domu, do którego wejdzie”. Ten fragment jest jednym z najlepiej odkrywających wszystkie astrologiczne konotacje. Człowiek niosący dzban z wodą to Wodnik. Reprezentuje erę nastającą po erze Ryb i kiedy Słońce opuści erę Ryb wtedy Jezus-Słońce, wejdzie do Domu Wodnika.  Opisana sytuacji nawiązuje do Nowego Przymierza w tamtych czasach, ale symbol Wodnika mówi także o Nowym Przymierzu w przyszłych, naszych nowych czasach. Wodnik symbolizuje nadchodzącą nową erę, erę wiedzy, prawdy, nauki i postępu.

Egipskie korzenie monoteizmu i chrześcijaństwa

   Na wierzenia Hebrajczyków nałożyły się wierzenia wyznawców boga Atona w Egipcie. Nastąpiło to po upadku religijnej rewolucji amarneńskiej faraona Echnatona, który wprowadził kult w jednego boga. Echnatonowi natomiast nadano ogólne egipskie imię Mose/Mojżesz – „syn”, „narodzony”. Egipcjanie w celu wymazania wyznawców nowej religii z pamięci nazwali ich obcymi Habiru/Hapiru, czyli Hebrajczykami podobnie jak Kananejczycy nazywali obcych, a nie konkretną grupę narodowościową. Wyznawcy boga Atona prześladowani przez kapłanów boga Amona musieli uciekać z Egiptu do Kanaanu, jako nowa grupa Hebrajczyków.

Aton był bogiem promieniowania żaru Tarczy Słonecznej. Określany był jako Stwórca,  który stworzył wszelką istotę, który ukształtował ziemię i który dopełnił jej stworzenia. Miejscem kultu boga Słońca było Heliopolis – miasto słońca – prastare miasto w starożytnym Egipcie, ważny ośrodek religijny, centrum kultu  Atum-Ra i Atona-Ra, oraz miejsce ukształtowania się tzw. kosmogonii heliopolitańskiej, będącej podstawą wiary starożytnych Egipcjan.

Według Biblii miejsce z którego wyszli biblijni Hebrajczycy w czasie wędrówki z Egiptu do Ziemi Obiecanej pod wodzą Mojżesza – znajdowało się, w okolicach północnych przedmieść Heliopolis. Również w Heliopolis gdzie istniała świątynia i kult boga Atona-Ra, znajdowało się drzewo, do którego św. Józef zaprowadził Maryję, po ucieczce do Egiptu przed Herodem – stąd nazwa „Drzewo Dziewicy”.

Kult Atona zyskał na znaczeniu w XIV w. pne za czasów faraona Amenhotepa III oraz jego syna Amenhotepa IV/Echnatona, który dokonał radykalnej reformy religijnej.

Amenhotep IV wprowadził religię henoteistyczną – kult Atona jako jedynego głównego boga, zamiast religii politeistycznej ale z głównym bogiem Amonem. Sam faraon przyjął na cześć Atona imię Echnaton. Kazał likwidować wszelkie ślady kultu Amona. Aton według króla był bogiem miłości, który troszczy się o wszystkie narody. Król przedstawiał siebie jako człowieka a nie boga i zwracał uwagę na wartości rodzinne i społeczne. Echnaton jak żaden inny faraon uwieczniany był w towarzystwie całej rodziny, co wcześniej, jak i później uważane było za niegodne osoby boskiej. Relief z pałacu faraona przedstawia Echnatona z żoną Neferetiti/Nefretete i dziećmi pod słonecznym dyskiem.

Ten wzmożony kult boga Atona uznawany jest za spokrewniony z hebrajskim kultem boga Jahwe. Kult henoteistyczny z jednym głównym bogiem Atonem ewaluował do hebrajskiego niezależnego kultu monoteistycznego z jedynym bogiem Jahwe. Ważną wspólną cechą obu religii był także zakaz przedstawiania osoby boskiej.

Poza podobieństwami w samych systemach wierzeń istnieją także inne powody, dla których oba kulty uznaje się za pokrewne. Niektóre datowania czasu życia Mojżesza pokrywają się z czasami panowania tego faraona, prześladowanego pośmiertnie za wprowadzenie monoteizmu. Część badaczy uważa, że migracja Hebrajczyków z Egiptu i inwazja ludów Hebrajskich (Habiru/Hapiru) na Kanaan miała miejsce, za panowania Amenhotepa III. Po śmierci Echnatona zlikwidowano kult Atona, przywrócono kult Amona i innych bogów. Natomiast kult Atona w zmienionej formie przetrwał u Hebrajczyków, jako kult Jahwe Atona. Jahwe Aton nie był określany jako Słońce, ale był postrzegany jako Światło i Światłość, czyli poprzez atrybuty Słońca.

   Echnaton to najbardziej niezwykły z faraonów, pierwsza wybitna indywidualność w dziejach, prorok, kapłan i założyciel pierwszej religii monoteistycznej. Marzyciel i idealista, ale także silny monarcha. Uznawany jest za pierwszy przykład naukowca, twórczego umysłu u władzy. Kult głoszony przez niego spełnia odpowiednie koncepcje naukowe o znaczeniu Słońca i energii słonecznej dla życia na Ziemi. Dokonuje śmiałej rewolucji religijnej. Odwrócił się od dawnych bóstw. Rozkazał oddawać cześć Atonowi, Panu Tarczy Słonecznej, jedynemu bogu, w miejsce wyznawanego dotychczas Amona. Solarna reforma religijna była tylko krótkim epizodem w dziejach Egiptu. Ale rewolucyjne idee króla przetrwały stulecia.

Echnaton to jedna z najbardziej kontrowersyjnych postaci w historii ludzkości. To za jego czasów po raz pierwszy w dziejach ludzkości rozkwitła sztuka realistyczna (sztuka tzw. okresu Amarny). Jest on pierwszym faraonem, którego przedstawiano wraz z rodziną, pierwszym humanistą, którego myśli i wiersze poznaliśmy, mężem którego znana z kobiecego piękna żona Neferetiti/Nefretete miała ten sam status faraona co on sam.

To także faraon, który dokonał największej rewolucji religijnej wszechczasów – zamienił politeizm w monoteizm, w którym dawni Bogowie stali się tylko awatrami tego jedynego- Atona, boga żaru Tarczy Słonecznej. Echnaton był prekursorem naszego monoteizmu, miał nawet większy wpływ niż może się wydawać.

Wielu badaczy nie ma wątpliwości, że Mojżesz był, albo kapłanem monoteistycznego kultu stworzonego przez Echnatona, albo wręcz sam był Echnatonem. Historia mówi także, że kapłan, który ułożył prawa i przykazania Hebrajczykom, przed wyjściem z Egiptu był kapłanem z Heliopolis, który zmienił imię na Mojżesz. O tym że Mojżesz był faraonem egipskim, miały świadczyć jego insygnium – laska w kształcie żmii, zarezerwowana tylko dla faraona. Tą opinię spopularyzował m.in. Zygmunt Freud w swym znanym dziele o Mojżeszu.

Obecnie wielu naukowców jest pewnych, że monoteizm starożytnych Izraelitów oraz Chrześcijan  i Muzułmanów ma egipskie korzenie.  W minionych wiekach wykonywano posągi i inne wizerunki niezliczonych antropomorficznych bogów Egiptu. Ale Aton mógł być przedstawiany tylko symbolicznie, jako słoneczna tarcza wysyłająca życiodajne promienie światła, także Izraelitom nie wolno było sporządzać wizerunków swego zazdrosnego Boga Jahwe.

Faraon przybrał odpowiednie do swej wiary imię – Echnaton (Miły Atonowi, Promień Atona, Blask Atona). W szóstym roku panowania rozkazał wznieść nową stolicę, w pustynnej dolinie w środkowym Egipcie w połowie drogi między Heliopolis a Tebami, miasto – Achetaton, zwane Horyzontem Atona. Achetaton to obecna Amarna, dlatego monoteistyczna rewolucja religia, dynastia oraz zdumiewająco oryginalna sztuka tego okresu zwane są amarneńską.

   Aton był bezosobowym, niepojętym i absolutnym bytem, wymykającym się wszelkim formom poznania, bóstwem uniwersalistycznym, kochającym wszelkie stworzenia i ludy.

To samo teologowie mogą powiedzieć o Bogu chrześcijan i muzułmanów. Aton, objawiający się wyłącznie jako czyste światło, przedstawiany był jako abstrakcyjny symbol – słoneczny dysk, od którego rozchodzą się promienie, niekiedy zakończone ludzkimi dłońmi, za pomocą których bóg łączył się z ziemią. Historycy i religioznawcy uważają, że atonizm stał się źródłem chrześcijaństwa i islamu i po części jahwizmu.

Przywoływane są podobieństwa obydw kultów: wiara w jednego jedynego Boga (Hymn do Atona – Księga Powtórzonego Prawa 6:4); podobne imię Boga – egipskie Aton, Aten przypomina hebrajskie Adon, Adonai – Wielki Pan; Bóg, który wszystko utrzymuje przy życiu; Bóg, który troszczy się o wszystkich ludzi i całe swoje stworzenie; Wielki hymn do Atona jest biblijnym  Psalm 104, który przepisano do biblii dopiero co najmniej ponad 500 lat później.

Wielki hymn do Atona jasno stwierdza, że Echnaton uznawał Atona za jedynego Boga, który sam wszystko stworzył, troszczy się o mieszkańców ziemi i sprawuje pełną kontrolę nad wszystkim co ma tu miejsce. Uczeni uznali Atona za poprzednika; chrześcijańskiego i muzułmańskiego Boga, faraona zaś – za pierwszego w dziejach ludzkości twórcę doktryny religijnej i genialnego idealistę. „Echnaton wierzył, że jego Bóg był Ojcem całej ludzkości, Jest to Bóg w znaczeniu chrześcijańskim, duch wysyłający misjonarzy na najdalsze krańce ziemi. Aton w żadnym wypadku nie jest tarczą słoneczną w sensie czysto materialnym, lecz istotną siłą, która się za nią kryje”.

   Zygmunt Freud twórca psychoanalizy, pod koniec życia zajął się problemem biblijnego exodusu. Wydał w marcu 1939 r. jako ostatnią w swoim życiu książkę „Człowiek imieniem Mojżesz a religia monoteistyczna”. Doszedł w niej do wniosku, że prawodawca Izraelitów był Egipcjaninem. Twórca psychoanalizy słusznie zwrócił uwagę, że imię Mojżesz nie jest pochodzenia hebrajskiego, lecz wywodzi się od staroegipskiego słowa mos, co znaczy dziecko lub syn. Freud doszedł do wniosku, że wysoki urzędnik Echnatona imieniem Totmes, gorliwy wyznawca Atona, być może kapłan z Heliopolis – ośrodka kultu solarnego. po śmierci władcy nie porzucił swej religii. Zebrał Hebrajczyków, mieszkające wówczas w Goszen we wschodniej Delcie Nilu, i jako Mojżesz stanął na jego czele. Wyprowadził zwolenników na półwysep Synaj i przekazał swemu ludowi zasady kultu Atona.

Egiptolog Stephen Mehler uważa, że Mojżesz był Echnatonem lub kapłanem Echnatona, a to co się stało podczas wyjścia Hebrajczyków to efekt zmian religijnych w starożytnym Egipcie. Hebrajczycy musieli uciec z Egiptu, by uniknąć prześladowań ze strony wyznawców starej religii boga Amona. Wnioski Freuda wywracają powszechne poglądy i ogólnie przyjętą percepcję postaci Mojżesza, źródeł monoteizmu, faktu i motywu Exodusu, tragicznych wydarzeń w trakcie krętej wędrówki do Kanaanu oraz bogów wcześniej Hebrajczyków a później Żydów. I to wszystko w oparciu o Biblię. Przedstawiona wersja wydarzeń jest bardzo solidnie umotywowana i uargumentowana faktami biblijnymi.

Mojżesz był Egipcjaninem z samych szczytów społecznych. Początkową religią Hebrajczyków uchodzących z Egiptu był czysty, etyczny i pacyfistyczny monoteizm narzucony i wpojony im przez Mojżesza (bóg o imieniu Aton – Adonai). Istnieją w Biblii tropy i ślady połączenia się w czasie wędrówki Hebrajczyków z Egiptu z inną, dużo bardziej wojowniczą rzeszą Hebrajczyków. Ten drugi, brutalniejszy odłam narzucił całej grupie swojego, plemiennego i lokalnego, wojowniczego boga o imieniu Jahwe (niekoniecznie jeszcze u nich jedynego, monoteistycznego). Bóg Jahwe wygrał walkę o lud z bogiem Atonem/Adonai a sam Mojżesz został zabity. Wtedy grupie poczęła przewodzić zupełnie inna osoba. Olbrzymie napięcia wewnątrzgrupowe i nierzadko brutalne tarcia społeczne kończą się doniosłym kompromisem religijnym: a) brutalny Jahwe nabiera dodatkowo przymiotów sprawiedliwego boga Atona (Adonai), a bóg Adonai otrzymuje imię swojego wcześniejszego rywala; b) domniemanego nowego Mojżesza wyposaża się dodatkowo w cechy, czyny i osiągnięcia późniejszego przywódcy, scala się ich w jedną postać pod imieniem Mojżesz. Tak scementowana grupa dokonuje wtargnięcia do Kanaanu. Raz jeszcze boga Jahwe ubogaca się o dodatkowe cechy innego boga – boga rodu Abrahama kananejskiego, co umożliwia pretensje w stosunku do kraju Kanaan.

Należy nadmienić, że kapłani egipscy starego kultu boga Amona w celu wymazania z pamięci i zdyskredytowania nowego kultu monoteistycznego, nazwali Hebrajczykami, czyli obcymi Habiru/Hapiru wyznawców boga Atona i ich kapłanów, tak Egipcjan jak i innych. W tym wypadku nie chodziło o pochodzenie narodowościowe, chodziło o potępiany nowy kult.

Echnaton z pewnością istniał, i to w określonym czasie – świadczą o tym liczne inskrypcje i inne dowody archeologiczne. O prawdziwym Mojżeszu nie wiemy natomiast właściwie nic. Opowieści o hebrajskim prawodawcy zawarte w Starym Testamencie i innych starożytnych pismach są tak bałamutne i osnute legendami, że trudno dotrzeć w nich do jądra historycznej prawdy.

   Egipski kult monoteistyczny w boga Atona oraz historia Mojżesza Echnatona połączony został z kultem Baala w Kanaanie i przywódcą Hyksosów nazwanego w Biblii również Mojżeszem. Hebrajczycy, uczynili Jahwe, bóstwo pogody i płodności z Kanaanu, swym jedynym bogiem. W Biblii nałożone są na siebie dwie historie, historia Hyksosów-Izraelitów i historia Hebrajczyków-Izraelitów. Pomimo, że różnica czasowa pomiędzy wyjściem Hyksosów z Egiptu a wyjściem wyznawców boga Atona, jako Hebrajczyków wynosi ponad 200 lat. W związku z tym bóg Jahwe występuje w dwóch odsłonach, raz jako zły Pan Baal-Marduk a raz jako dobry Pan Aton.

Jahwe był tylko lokalnym bogiem plemiennym Hebrajczyków z Palestyny a później Żydów, natomiast Aton był bogiem uniwersalnym wszystkich ludzi. To dopiero Hebrajczycy wyznawcy boga Atona i religii egipskiej wprowadzali Dekalog i prawa wśród Izraelitów. Istnienie w opisach biblijnych dwóch różnych postaci o imieniu Mojżesz oraz połączenie trzech różnych bogów i scalenie w jednego Jahwe przeanalizował Zygmunt Freud w swym dziele o Mojżeszu.

Istnienie biblijnego Abrahama i Mojżesza nie zostało potwierdzone przez naukę, historycy uważają, że te postacie zostały stworzone na potrzeby teologii. W Biblii, jako Mojżesz został opisany przywódca Hyksosów, którzy wyszli z Egiptu na podbój antycznego świata a nie do ziemi obiecanej w Palestynie. Natomiast prawdziwym Mojżeszem i prawodawcą był Echnaton twórca religii monoteistycznej w Egipcie.

   Ewangeliści kierując Józefa i Maryję z Jezusem do Heliopolis pokazali nam kierunek w którym należy pójść. Świątynia słońca w Heliopolis była pierwowzorem gotyckich chrześcijańskich świątyń.

To w Heliopolis schronili się Biali wtajemniczeni ”kahuni” uciekając z Atlantydy przed prześladującymi ich czarnymi kapłanami boga Marduka. Na ich bazie faraon Echnaton stworzył kult monoteistyczny boga Atona. Po stłumionej rewolucji amarneńskiej faraona Echnatona przez czarnych kapłanów boga Amona-Marduka, Biali wtajemniczeni schronili się w Palestynie jako jedna z grup Hebrajczyków.

To oni dali początek ruchowi Nazarejczyków/Esseńczyków w Palestynie. To z grupy Hebrajczyków, wyznawców boga Atona, czerpali później swe wzorce prorocy, tacy jak Eliasz, Izajasz, Jeremiasz oraz Nazarejczycy/Esseńczycy z których wywodzili się Jan Chrzciciel, Jezus, Maryja i apostołowie.

Religia żydowska w zazdrosnego i okrutnego boga Jahwe nawiązuje do kananejskiego Baala oraz egipskiego Amona, którym był Marduk, bóg czarnych kapłanów, naczelny czarny kapłan z Atlantydy. Religia Jezusowa nawiązuje do egipskiego kultu boga Atona, który był bogiem Białych wtajemniczonych kapłanów ”kahunów” z Atlantydy. Podobnie Mojżeszem żydowskim jest przywódca Hyksosów, natomiast Mojżeszem Jezusowym był faraon Echnaton.

   Ewangelia Jana (J.1:18) podaje: „Boga nikt nigdy nie widział”.  Natomiast w liście do Tymoteusza (1Tm.6:15-16) napisano: „Ukaże je, we właściwym czasie, błogosławiony i jedyny Władca, Król królujących i Pan panujących, jedyny, mający nieśmiertelność, który zamieszkuje światłość niedostępną, którego żaden z ludzi nie widział ani nie może zobaczyć: Jemu cześć i moc wiekuista!”.

Przykłady przymiotów bożych przedstawione w Biblii: Boga nikt nigdy nie widział – (J.1:18); Bóg jest duchem – (J.4:24); Nieśmiertelny i niewidzialny – (1Tm.6:16); Wszechobecny – (Jr.23:24), (P.139:8); Jest wieczny i jest w wieczności (poza czasem) – (Ps.90:2); Nie jest częścią wszechświata ani stworzenia, przewyższa wszystko, co jest stworzone – (Iz.40:25,26;44:24); Jest wszechwiedzący – (1Sm.2:3); Jest absolutnie mądry – (Rz.16:27); Jest wszechmocny – (Mk.10:27); Jest święty – (1P.1:15,16); Nienawidzi grzechu, zła i bezprawia – (Ps.5:5-7); Jest miłosierny i łaskawy, cierpliwy i pełen dobroci, nieskory do gniewu i przebaczający – (Ps.103:8-14); Jego cechą jest miłość – (1J.4:8-10).

Oznacza to, że Bóg jest światłością niedostępną i nikt go nie może zobaczyć ani z nim rozmawiać. Prawdziwym prawodawcą był egipski faraon Mojżesz Echnaton, który czcił Boga Jedynego, a którego atrybutami było Słońce Światło i Światłość. Biblijny Mojżesz, przywódca Hyksosów-Izraelitów czcił kosmicznego boga Jahwe-Marduka-Lucypera, z którym rozmawiał i wypełniał jego polecenia. Tyczy się to również biblijnego Abrahama, który rozmawiał z kosmicznym Jahwe i wypełniał jego polecenia.

Jahwe – kościej rasy gadziej

   Biblia przedstawia  starotestamentowego Jahwe jako ludobójcę o skłonnościach psychopatycznych. Dużą część zbrodni opisanych  w żydowskiej biblii Tanach (biblia hebrajska)  – i w żydo-chrześcijańskim Starym Testamencie stanowią rasistowskie czystki etniczne. Ale są i “kary boże” wywierane na “narodzie wybranym”. Starotestamentowy Jahwe był mściwym, zazdrosnym, bezwzględnym satrapą. Najdrobniejsze przewinienia karał z bezlitosną surowością. Choć niekiedy bywał nadzwyczaj łaskawy.  Np. podczas rzezi Jerycha, dokonanej przy jego wydatnej pomocy nakazał oszczędzić nierządnicę Rachab (i jej rodzinę) za jej wcześniejszą zdradę swoich i ukrycie przez nią izraelickich szpicli. Choć nierząd nakazał wcześniej w prawie rzekomo przekazanym Mojżeszowi na Synaju karać śmiercią. Niemniej Jahwe nie nakazał jej ukamieniować.

   Gdy Jahwe stwarzał świat, wszystko było “dobre” (A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre), a chwilę potem okazało się jednak niedobre. No i należało zacząć sypać kary, śmierć i zniszczenie. Zniszczenie Sodomy i Gomory, łącznie z niemowlętami – pewnie też były “grzeszne” (Rdz.7:21-23), czy potop  – łącznie ze zwierzętami (pewnie też były złe)  (Rdz.19:24-26). Jest wiele „chwalebnych” czynów Jahwe, pokazujących jego szatańską mściwość i okrucieństwo.

   W potopie dokonał Jahwe nieomal doszczętnej depopulacji ludzkości, oraz wybił prawie wszystką zwierzynę – choć ta przecież nie “grzeszyła”. A mógł wybić tylko “grzesznych” ludzi nie gubiąc zwierząt. Nie wszyscy mieszkańcy Sodomy i Gomory byli “sodomitami”. A jednak nieskończenie miłosierny w akcie miłosiernej kary zbiorowej ukarał wszystkich, łącznie z dziećmi, niemowlętami. W myśl zasady – lepiej zgładzić dziesięciu niewinnych, niż pominąć jednego winnego. Zabicie zaś żony Lota było całkiem bezsensowne. Nie zamieniona w słup soli mogłaby głosić potęgę nieskończenie miłosiernego.

“Tak mówi Pan: O północy przejdę przez Egipt. I pomrą wszyscy pierworodni w ziemi egipskiej od pierworodnego syna faraona, który siedzi na swym tronie, aż do pierworodnego niewolnicy, która jest zajęta przy żarnach, i wszelkie pierworodne bydła. Wtedy w całej ziemi egipskiej będzie wielkie narzekanie, jakiego nie było nigdy i jakiego już nie będzie. U Izraelitów nawet pies nie zaszczeka ani na ludzi, ani na bydło, abyście poznali, że Pan uczynił różnicę między Egipcjanami a Izraelitami” (Wj.11:4-7).

Tutaj nieskończenie mściwy w dziesiątej pladze morduje pierworodnych we wszystkich egipskich rodzinach (ileż setek tysięcy ofiar jego mściwego nieskończonej miłości to było). W jego nieskończonej mściwości zabił też pierworodne zwierzęta. Przy czym poprzednie plagi egipskie też spowodowały ofiary wśród ludzi i zwierząt. Nadmienić należy, że plagi nie byłyby konieczne, gdyby nieskończenie sprawiedliwy celowo nie “zatwardził” serca faraona, gotowego wypuścić Izraelitów jeszcze przed plagami. Nieskończenie dobry celowo “zatwardził” serce faraona, aby mógł potem wyżywać się plagami na Egipcie (Egipcjanie mieli pecha – nie byli “narodem wybranym”).

Przy cudzie nieskończenie mściwego gdy zatopił Egipcjan w Morzu Czerwonym, należy pamiętać, że wojsko egipskie było ekspedycją karną ścigającą pospolitych oszustów i złodziei (Wj.14:26-28).

   Faktem jest, że i jego własny “naród wybrany” też Jahwe nie oszczędzał. Za byle przewinienie, nawet niechcące, karał bezlitośnie. Ale pomoc Jahwe w mordowaniu Gojów jest nieskończenie wielka.

“I rzekł do nich: Tak mówi Pan, Bóg Izraela: “Każdy z was niech przypasze miecz do boku. Przejdźcie tam i z powrotem od jednej bramy w obozie do drugiej i zabijajcie: kto swego brata, kto swego przyjaciela, kto swego krewnego”. Synowie Lewiego uczynili według rozkazu Mojżesza, i zabito w tym dniu około trzech tysięcy mężów” (Wj.32:27-28).

Za sianie defetyzmu, dziesięciu zwiadowców po powrocie ze zwiadu w Kanaanie poznało dobroć nieskończenie mściwego, tak że pomarli nagłą śmiercią przed Panem (Lb.14:36-37).

“Gdy kończył mówić te słowa, rozstąpiła się ziemia pod nimi. Ziemia otworzyła swoją paszczę i pochłonęła ich razem z ich rodzinami, jak również ludzi, którzy połączyli się z Korachem, wraz z całym ich majątkiem. Wpadli razem ze wszystkim, co do nich należało, żywcem do szeolu, a ziemia zamknęła się nad nimi. Wtedy wypadł ogień od Pana i pochłonął dwustu pięćdziesięciu mężów, którzy ofiarowali kadzidło” (Lb.16:31-35).

„Wziął więc Aaron kadzielnicę, jak mu przykazał Mojżesz, i pobiegł między lud, gdzie już się rozpoczęła plaga. Nałożył kadzidło i dokonał obrzędu przebłagania nad ludem. Stanął następnie pomiędzy umarłymi i żywymi – a plaga ustała. A tych, którzy zginęli, było czternaście tysięcy siedmiuset, oprócz zmarłych z powodu Koracha” (Lb.17:6-14).

“Rozkazał więc Mojżesz sędziom Izraela: “Zabijajcie każdego z waszych ludzi, którzy się przyłączyli do Baal-Peora”. I oto przybył jeden z Izraelitów i przyprowadził Madianitkę do swoich braci przed oczami Mojżesza i całego zgromadzenia Izraelitów, którzy lamentowali u wejścia do Namiotu Spotkania. Ujrzawszy to kapłan Pinchas, syn Eleazara, syna Aarona, chwycił w rękę włócznię, opuścił zgromadzenie, poszedł za Izraelitą do komory namiotu i przebił ich obydwoje, mężczyznę Izraelitę i kobietę – przez jej łono. I ustała plaga wśród Izraelitów. Zginęło ich wtedy dwadzieścia cztery tysiące” (Lb.25:5-9).

   “Według rozkazu, jaki otrzymał Mojżesz od Pana, wyruszyli przeciw Madianitom i pozabijali wszystkich mężczyzn. Zabili również królów madianickich. Następnie uprowadzili w niewolę kobiety i dzieci madianickie oraz zagarnęli jako łup wszystko ich bydło, stada i cały majątek. Spalili wszystkie miasta, które tamci zamieszkiwali, i wszystkie obozowiska namiotów. Zabrawszy następnie całą zdobycz, cały łup złożony z ludzi i zwierząt, przyprowadzili jeńców, zdobycz i łup do Mojżesza, kapłana Eleazara i całej społeczności Izraelitów. I rozgniewał się Mojżesz na dowódców wojska, na tysiączników i setników, którzy wracali z wyprawy wojennej. Rzekł do nich: “Jakże mogliście zostawić przy życiu wszystkie kobiety? Zabijecie więc spośród dzieci wszystkich chłopców, a spośród kobiet te, które już obcowały z mężczyzną. Jedynie wszystkie dziewczęta, które jeszcze nie obcowały z mężczyzną, zostawicie dla siebie przy życiu” (Lb.31:7-1).

Tutaj widzimy trening przed przyszłymi czystkami etnicznymi. Przeżyły go jedynie młode dziewczęta z przeznaczeniem na służące i seksualne niewolnice zwycięzców.

   “Lecz Sichon, król Cheszbonu, nie zgodził się na nasze przejście obok niego, gdyż Pan, twój Bóg, uczynił nieustępliwym jego ducha i twardym jego serce, aby go oddać w twe ręce, jak to jest dzisiaj. Wtedy tak rzekł mi Pan: “Patrz, zacząłem oddawać na twój łup Sichona i jego ziemię. Zacznij zajmować, bierz w posiadanie jego kraj!” I wyszedł przeciw nam Sichon i cały naród jego na wojnę do Jahsy. Pan, Bóg nasz, wydał go nam i pobiliśmy jego samego, synów jego i cały jego lud. W tym czasie zdobyliśmy wszystkie jego miasta i klątwą obłożyliśmy każde miasto, mężczyzn, kobiety i dzieci, nie oszczędzając niczego oprócz zwierząt, któreśmy sobie pobrali, i łupu z miast przez nas zajętych” (Pwt.2:30-35).

A tutaj  jest już klasyczna rasistowska czystka etniczna połączona z grabieżą i zaborem ziemi. Z pomocą nieskończenie mściwego i psychopatycznego.

   “Wtedy rzekł do mnie Pan: “Nie lękaj się go, gdyż dałem w twoje ręce jego samego, cały jego lud i ziemię. Postąpisz z nim jak z Sichonem, królem Amorytów, który mieszka w Cheszbonie”. I Pan, Bóg nasz, dał nam w ręce również Oga, króla Baszanu, i cały jego lud. I wytępiliśmy go tak, że nikt nie ocalał. W tym czasie zdobyliśmy wszystkie jego miasta, nie było grodu nie zajętego: sześćdziesiąt miast i cały obszar Argob, królestwo Oga w Baszanie. To wszystko są miasta obwarowane wysokimi murami, potężnymi bramami i zaworami, nie licząc wielu miast otwartych. Obłożyliśmy je klątwą, jak uczyniliśmy Sichonowi, królowi Cheszbonu; klątwie podlegało miasto, mężczyźni, kobiety i dzieci. A wszystkie zwierzęta i łup z miasta zostawiliśmy dla siebie” (Pwt.3:2-7).

Kolejna czystka etniczna, grabież i zabór ziemi. Z pomocą nieskończenie mściwego i psychopatycznego.

   Jahwe na kartach ST wielokrotnie pomagał Izraelitom w okradaniu i mordowaniu Gojów.
Jeszcze przed “wyjściem z Egiptu” Jahwe celowo “zatwardził” serce faraona, aby Egipcjan pognębić. Nękał ich plagami i śmiercią. Na koniec Jahwe sprawił, że Egipcjanie pożyczyli Izraelitom złoto, srebro i kosztowności. I w tym momencie Izraelici czmychnęli z Egiptu.  Ścigające złodziejaszków wojsko egipskie zatopił Jahwe w morzu.

   Jahwe wykazywał wielką pazerność na złoto, kruszce i świecidełka. Pomógł np. Izraelitom w cudowny sposób zdobyć Jerycho gdzie wymordowano ostrzem miecza wszystko, co było w mieście: mężczyzn i kobiety, młodzieńców i starców, woły, owce i osły (czyż nie jest zastanawiające, że w tym jednym zdaniu wymienieni są Goim i zwierzęta obok siebie). Za wydatną pomoc w wydanie Jerycha na rzeź Jahwe zażyczył sobie całego złota, srebra, miedzi i żelaza, wówczas rzadkiego i drogiego. „Całe zaś srebro i złoto, sprzęty z brązu i z żelaza są poświęcone dla Pana i pójdą do skarbca Pańskiego” (Joz.6:1-21).

Zdobycie i zniszczenie Jerycha to klasyka czystki etnicznej –. przy wydatnej pomocy nieskończenie mściwego i psychopatycznego. Mieszkańcy pod nóż, wszystkie świecidełka do skarbca. Jedynie nierządnica Rachab z rodziną w nagrodę za zdradę swoich i służenie Izraelitom ocalała. Ta metoda stosowana jest do dzisiaj. Kto zdradza swoich i służy im, ten biedy nie zazna.

   Kolejną cechą nieskończonego okrucieństwa nieskończenie mściwego jest  kara zbiorowa. Akan “skubnął” sobie podczas rzezi Jerycha “płaszcz z szinearu, dwieście syklów srebra i pręt złoty wagi pięćdziesięciu syklów”. Rodzina jego o tym nie wiedziała. A jednak w swej nieskończonej mściwości, okrucieństwie i niesprawiedliwości najwyższy nakazał ukatrupić całą rodzinę.

„Gdy Izraelici pobili mieszkańców Aj na otwartym polu, na pastwisku, po którym ich ścigano, i gdy wszyscy oni aż do ostatniego polegli od miecza, cały Izrael zwrócił się przeciw Aj i poraził je ostrzem miecza. Ogółem poległych tego dnia, mężczyzn i kobiet, było dwanaście tysięcy, czyli wszyscy mieszkańcy Aj” (Joz.8:18-25).

Jest to kolejna czystka etniczna plus grabież perfekcyjnie i bezwzględnie przeprowadzona. Z wydatną pomocą nieskończenie mściwego i okrutnego.

    „[Juda] zaś napadł również na pewne miasto, które się nazywało Kaspin, obwarowane, otoczone murami, a zamieszkane przez rozmaite narody. Ci, którzy byli wewnątrz, ufając mocy murów i zapasom żywności, odnosili się do żołnierzy Judy w sposób jak najbardziej bezczelny, szydzili, a ponadto bluźnili i mówili, czego się nie godzi. Żołnierze zaś Judy wezwali wielkiego Władcę świata, który bez taranów i oblężniczych machin wywrócił Jerycho za czasów Jozuego, a potem zajadle natarli na mur. Z woli Bożej  opanowali miasto i urządzili nieopisaną rzeź do tego stopnia, że leżące obok jezioro, szerokie na dwa stadia, wydawało się pełne krwi, która tam spłynęła. Dozyteusz i Sozypater, dowódcy wojska Machabeusza, wyruszyli i wycięli więcej niż dziesięć tysięcy żołnierzy pozostawionych przez Tymoteusza w twierdzy” (2Mch.12:13-28).

Za utopienie 200 swoich, Izraelici wymordowali wiele dziesiątek tysięcy Gojów. Naturalnie z pomocą nieskończenie mściwego i okrutnego.

   Ciekawy fragment znajdziemy o Jahwe w Księdze Rodzaju: „Noe zbudował ołtarz dla Pana i wziąwszy ze wszystkich zwierząt czystych i z ptaków czystych złożył je w ofierze całopalnej na tym ołtarzu. Gdy Pan poczuł miłą woń, rzekł do siebie: „Nie będę już więcej złorzeczył ziemi ze względu na ludzi, bo usposobienie człowieka jest złe już od młodości” (Rdz.8:20-21).

Jahwe lubi jak widać zapach palonego mięsa, zapowiada wprawdzie koniec złorzeczenia ziemi – ale wcześniej jednak to robił – złorzeczył ziemi. A za złe usposobienie człowieka już od młodości sam ponosi odpowiedzialność – wszak człowiek jest jego stworzeniem.

Nawet Eliasz korzystał z pomocy, nieskończenie mściwego i okrutnego, postępuje z ojcowską miłością z małymi dziećmi, które – jak to dzieci – naśmiewały się z łysego człowieka nie wiedząc, że to prorok (2Krl.2:23-24).

W jego miłosierdziu nieskończenie mściwy sprawił, że tylko czterdzieści dwoje dzieci zostało rozszarpanych przez niedźwiedzie. Pozostałe dzieci przeżyły, by głosić chwałę nieskończenie sprawiedliwego.

Jahwe to Szatan

   O ile Szatana jako takiego w Starym Testamencie prawie nie ma, natomiast demoniczność i sataństwo jak przedstawiono wyżej przejawia sam Jahwe. To Jahwe jest Szatanem. Jahwe jest dawcą moralności (autorem Dekalogu), co nie przeszkadza mu łamać własnych przykazań.

   Najczęściej Jahwe przekracza piąte przykazanie. W księdze Ezechiela czytamy: „Do innych zaś rzekł [Jahwe], tak iż słyszałem: Idźcie za nim po mieście i zabijajcie! Niech oczy wasze nie znają współczucia ni litości! Starca, młodzieńca, pannę, niemowlę i kobietę wybijajcie do szczętu!” (Ez.9:5-7). Mamy przykłady bratobójczych rzezi w imię Jahwe (2Krl.13:16-17); bezwzględnych egzekucji (2Krn.25:12, Jdt.13:6-9); bitew uświęcanych pieśniami ku czci Jahwe (2Krn.20:21-25); knowań owocujących śmiercią (Est.9:6-19); palenia wrogów narodu wybranego żywcem (1Mch.5:4-5); bezwzględnego mordowania bezbożników (2Mch:1:14-17). Jahwe wykazuje dziką zapalczywość, wygniatając ludzi niczym winogrona, aż „posoka obryzguje mu szaty” (Iz.63:2-6).

   Siódme przykazanie gadzi bóg gwałci bez oporu np. pomagając swemu ludowi grabić nieprzyjaciół: „Pobił, więc Pan Kuszytów. Kuszytów padło wtedy tylu, że nie ostał się nikt przy życiu, albowiem zostali starci przed Panem i jego wojskiem. Zdobyto bardzo wielki łup. Zdobyli też wszystkie miasta otaczające Gerar. A łup w nich był wielki. Uderzyli także na zagrody bydła, uprowadzając mnóstwo owiec i wielbłądów, a potem wrócili do Jerozolimy” (2Krn.14:11-14). Z łupów utrzymywała się świątynia Jahwe (1Krn.26:27).

   Również kłamstwo nie jest obce żydowskiemu bogu (2Krn.18:1-26), a także wspieranie niewolnictwa (Mdr.33,25-29) oraz „pałanie” gniewem (Lm.2:2-4, Ps.7:12).

   Nieraz okazywał się tak porywczym, że Jahwe przypomina smocze gadzie monstrum w maszynie latającej: „Zatrzęsła się i zadrżała ziemia, posady gór się poruszyły, zatrzęsły się, bo On zapłonął gniewem.  Uniósł się dym z Jego nozdrzy, a z Jego ust – pochłaniający ogień: od niego zapaliły się węgle. Nagiął On niebiosa i zstąpił, a czarna chmura była pod Jego stopami. Lecąc cwałował na cherubie, a skrzydła wiatru Go niosły” (Ps.18:8-10).

   Rozpowszechnione jest tradycyjne przekonanie, że karę za występki grzesznicy odbiorą w piekle, gdzie będą cierpieć katusze z rąk „diabła”. Diabeł często jest utożsamiany z tym, który karze w życiu ziemskim. Biblia prezentuje inną rzeczywistość, to Jahwe wymierza kary nieposłusznym. Tym samym Biblia wykazuje że to Jahwe jest diabłem.

    Gadzi bóg zsyła kary w życiu doczesnym (Jr.44:11-14) i jest w nich bezwzględny, aż „ulice spływają krwią” (Ez.28:22-23). Do ukarania wiarołomnych wzywają boga jego wyznawcy (Ne 3:36-37), zaś przestępując jego prawo błagają, by nie „karał ich w swej zapalczywości” (Ps. 38:2-5). Wierni bogu mogą liczyć na pomoc w planowanej zemście (Ps.18:48), lecz zostają „wydani na rzeź jak owce”, jeśli popadają w grzech (Ps.44:10-17). Niekiedy wymierzając karę Jahwe posługuje się ziemskimi władcami (2Krn.36:17), innym razem korzysta z żywiołów natury (Mdr.39:28-31).

Biblia – żydowską księgą zbrodni i rasizmu

   Czytając biblię – żydowską księgę zbrodni i rasistowskich czystek etnicznych – pamiętać powinniśmy o tym, że większość opisanych w niej zbrodni, rzezi, czystek etnicznych i grabieży miała miejsce już po domniemanym wręczeniu Mojżeszowi dekalogu.

Mimo tych przykazań żydowska biblia Tanach (biblia hebrajska)  i żydo-chrześcijański Stary Testament począwszy od piątej księgi mojżeszowej to jedno wielkie pasmo mordów, rzezi, ludobójstwa, grabieży, zaboru domów, miast, ziemi, majątków, inwentarza – a wszystko to na polecenie i z pomocą nieskończenie mściwego Jahwe.

Wyznawcy wszystkich jahwizmów twierdzą, że wraz z Torą pojawiła się na Ziemi etyka, której u pogan rzekomo nie było. Powołują się właśnie na dekalog zabraniający m.in zabijania czy kradzieży. A przecież prawie cała Tanach i prawie cały Stary Testament już po dekalogu to jedno pasmo rzezi, mordów i grabieży dokonywanych na polecenie i z pomocą nieskończenie mściwego, który  wcześniej zabijania i kradzieży niby w dekalogu zabronił. A potem sam do mordów i grabieży na ogromną skalę zapędzał swoich wyznawców.

Taka to jest „etyka” w wydaniu żydowskiej biblii. Największym osiągnięciem propagandowym żydo-chrześcijaństwa było przerobienie mściwego, zazdrosnego, gniewnego, ludobójczego starotestamentowego psychopatycznego demona śmierci w nieskończenie miłosiernego, sprawiedliwego, dobrego i kochającego boga. A najbardziej zadziwia to, że ogromne rzesze Gojów w to oszustwo wierzy.

   Ideologia „narodu wybranego” jest de facto ideologią rasistowską. Biblia opisuje rasistowskie czystki etniczne wychwalając za pomoc w nich rasistowskiego zwyrodnialca Jahwe. Musiał być on rzeczywiście zwyrodnialcem, aby ze wszystkich jego dzieci wybrać sobie jednych i pomagać im w mordowaniu i ograbianiu innych jego dzieci. A przecież zgodnie z żydowską biblią wszyscy ludzie byli jego stworzeniem, jego „dziećmi”. A mimo to jednych sobie wybrał i upodobał i pomagał im w mordowaniu i ograbianiu innych. Co pokazuje go jako zwyrodniałego „stworzyciela” i zwyrodniałego „ojca” wszystkich ludzi.  I ten zwyrodnialec dla żydo-chrześcijan jest nieskończenie sprawiedliwy, miłosierny i dobry. No i kochający wszystkich ludzi. Także miliony ograbiane i posyłane do piachu w Starym Testamencie.

Pogardliwy, rasistowski wręcz stosunek części Żydów do Gojów ma korzenie nie tylko w Talmudzie jak twierdzi wielu żydo-chrześcijan, a w Torze i w rasistowskiej ideologii „narodu wybranego”. Wybranego, czyli lepszego od pozostałych.

Pozostaje jeszcze pytanie, dlaczego autorzy żydowskiej Biblii wybrali sobie boga tak mściwego i zbrodniczego? Wiedzieli, że rozsiewanym strachem przed „gniewem bożym” najłatwiej jest panować nad ludem i sprawować rząd dusz. Gdyby starotestamentowy Jahwe nie karał mściwie i niemiłosiernie za najdrobniejsze przewinienia – któż by słuchał kapłanów? Tę samą psychomanipulację wykorzystało żydo-chrześcijaństwo. Niby mówi o boskim miłosierdziu, o dobroci i miłości bożej, ale od kołyski dzieci straszone są piekłem, wiekuistym potępieniem i gniewem bożym oraz karą boską. I w ten sposób strachem przykuwa się ludzi do nadjordańskiej dżumy duchowej.

   Księgi biblijne powstawały przez setki lat, zmieniane, modelowane, komponowane dla uzasadnienia pożądanej opcji ideologicznej czy bieżących politycznych decyzji. Niektórzy badacze uważają, że Pięcioksiąg uzyskał ostateczną postać dopiero w okresie hellenistycznym, w III wieku pne, prawie tysiąc lat po czasach, w których miał żyć Mojżesz.

Stary Testament zawiera w sobie kilka podstawowych i dodatkowych Ksiąg i Pism źródłowych: historia Sumeru, spisana na tabliczkach pismem klinowym oraz zawarta w bliskowschodnich przekazach historyczno-religijnych; historia Egiptu przedstawiona w egipskich księgach i pismach w których zawarte są prawa, przykazania i modlitwy; historia Hyksosów, ich okupacji Egiptu oraz prowadzone przez nich podboje świata antycznego; historia i religia Ugarit.  Część opowieści biblijnych oraz  starotestamentowe obrzędy religijne  zostały zaczerpnięte z kananejskiej historii i religii  ugaryckiej, a kananejski bóg Baal został zamieniony na żydowskiego Jahwe.

Drugą grupą Ksiąg i Pisma które mają odzwierciedlenie w Biblii są Księgi Wedyjskie. Podstawową Księgą Świętą ludzkości są słowiano-aryjskie Wedy, dodatkowo są hinduskie Wedy i irańska Awesta Zaratusztry.

Jest już najwyższa pora aby ten żydowski plagiat, tą żydowską książkę zbrodni i rasizmu jakim jest Stary Testament, odłożyć głęboko do lamusa. Ojciec Pio powiedział, że ludzkość już dawno powinna zapomnieć o Starym Testamencie.

Księgę tą stworzyli Faryzeusze w Babilonie pod egidą „czarnych” egipskich kapłanów boga Amona-Marduka. Następnie już w czasach ne iluminaci i rabini jeszcze raz skorygowali zapisy biblijne aby bardziej pasowały do ich celów.

To oni tworząc żydowską Biblię stworzyli plagiat i mistyfikację aby spętać ludzkość i uczynić Żydów fałszywym narodem wybranym, oraz aby wpoić Żydom, że mają jakąś szczególną rolę do spełnienia w świecie. Żydzi są narodem wybranym Szatana a nie Boga Ojca niebieskiego. Ta mistyfikacja o żydowskim narodzie wybranym jest propagowana i lansowane przez dwie pozostałe religie abrachamowe, Chrześcijaństwo i Islam.

Rzymianie, Francuzi, Niemcy, Austriacy, Anglicy, Turcy, Chazarzy, Edomici i Żydzi, reprezentują Celtów-Hyksosów-Izraelitów z Biblii. Istnieją także powiązania genetyczne i językowe pomiędzy nimi.

Ludy te kontynuowały poprzez wieki podboje, okupację i grabież innych krajów, począwszy od okupacji i grabieży Egiptu przez Celtów-Hyksosów-Izraelitów. Kolejne Imperia Szatana były tworzone na bazie Celtów-Hyksosów-Izraelitów, a ich ukoronowaniem była Niemiecko-Austriacka III Rzesza. Jedną z wielu cech wspólnych tych imperiów było dążenie do podboju i eksterminacji Ariów-Słowian, było to pierwsze przykazanie ich boga Jahwe-Balla-Marduka-Lucypera i jego „czarnych” kapłanów, a obecnie Iluminatów i Masonerii.

Religie abrachamowe wszelkich możliwych odprysków, będącymi kolporterami i komiwojażerami żydowskiej mitologii, ideologii i tradycji objęły około 90% całego świata. Tylko Daleki Wschód oparł się jahwizmowi i to nie do końca.

Odniesienie do Septuaginty

   Kościoły wschodnie greko-chrześciajńskie nie podległe Watykanowi, w tym prawosławie, za prawdziwą Biblią Starego Testamentu uznają Biblię grecką Septuagintę, a nie Biblię rzymsko-żydowską. Septuaginta została przetłumaczona na język grecki z hebrajskiego i aramejskiego w III w. pne w Aleksandrii

Kościoły wschodnie, w sposób definitywny przyjęły Biblię grecką, natomiast rzymo-katolicy  zaczynając od św. Hieronima – udali się na poszukiwania rzekomego oryginału hebrajskiego, w wyniku czego, za oryginalne zaakceptowali żydowskie manuskrypty masoreckie.

Teksty masoreckie są jednakże o wiele późniejsze od Biblii greckiej,  Septuaginty – jako że zostały zebrane i opracowane przez rabinów w wieku dziewiątym ne, na podstawie tekstów starych, ale nie wcześniejszych niż od roku 150 naszej ery. Należy także wziąć pod uwagę fakt, że zostały one uporządkowane w kontekście polemiki z chrześcijaństwem, co zaskutkowało tendencyjnym osłabianiem lub ukrywaniem tych fragmentów, w których Mesjasz był zbyt podobny do Nazarejczyka.

Hebrajskiego nauczył Hieronima przepłacony Żyd, a powstała w ten sposób nowa Biblia po łacińsku (przetłumaczona z hebrajskiego), do dziś jest fundamentem wydawanych później Biblii, także tych protestanckich. Również później Kościół rzymsko-katolicki wprowadzał zmiany w zapisach biblijnych aby dopasować je do swoich doktryn i kanonów.

Jak wyjaśniają greko-chrześcijanie i prawosławni, to rzymo-katolicy sprawili, że Żydzi stali się „kustoszami i strażnikami ich najważniejszej, świętej księgi”.

Stąd bierze się uzależnienie kulturowe oraz ciągła pokusa judaizacji katolicyzmu. Ostatnio zaś, można stwierdzić, jego całkowitą judaizację, produkującą patologiczne skutki polityczne oraz metapolityczne, takie jak sakralizacja Państwa Syjonistycznego. Legitymizacja jego ludobójczego rasizmu oraz nabycie rangi autorytetu przez lobby żydowskie, co umożliwiły czynniki wymienione wcześniej.

Greko-chrześcijaństwo jest od wszystkich tych balastów wolne, jako że zadawala się swą Biblią grecką.  Proces tłumaczenia nie jest czynnością czysto mechaniczną: tłumacz odciska na przetłumaczonym tekście swego ducha. Duch grecki znajduje wyraz w Septuagincie, podczas gdy duch żydowski jest tym, który widoczny jest w tekstach masoreckich.

Wersety biblijne, cytowane tak przez Jezusa jak i Ewangelie, pochodzą z Biblii greckiej (a dokładniej mówiąc z oryginału hebrajskiego jaki został użyty do jej opracowania).

Oryginał, którego fragmenty cytował Jezus – na podstawie którego powstała Biblia grecka – zaginął (został zniszczony przez  Żydów).

Stwierdzono, również, że Septuaginta po grecku jest o wiele bardziej zgodna z  Esseńskimi manuskryptami  z Qumran znad Morza Martwego, niż ma się to z dzisiejszymi Bibliami, w których treść zaingerowali Żydzi.

Również chrzest narodów Kościoła greckiego był prowadzony w obrządku narodowym, w tym słowiańskim przez Cyryla i Metodego metodami pokojowymi, zbliżonymi do nauk Jezusa. Natomiast chrzest narodów Kościoła rzymsko-łacińskiego był prowadzony metodami barbarzyńskimi; ogniem, mieczem i toporem.

Należy zauważyć, że grupy etniczne, które weszły w skład imperium Aleksandra Wielkiego, fakt swego podporządkowania odebrały jako wyzwanie etyczne, intelektualne i duchowe. Kultury – często bardzo dawne i znajdujące się na najwyższym poziomie rozwoju – wcześniej zamknięte w swych granicach – otwarły się na konfrontację z innymi.

Żeby zrozumieć dobrze to zjawisko, należy wejść (wirtualnie) do sławnej Biblioteki Aleksandryjskiej – największej w ówczesnym świecie – będącej efektem nieposkromionego głodu wiedzy kultury helleńskiej.

Narodziny  Nowego (żydowskiego) porządek świata

   Początki współczesnego globalizmu sięgają starożytności. Zakorzenione są w biblii, a więc w fałszywym piśmie świętym – tym żydowskim i żydo-chrześcijańskim.

Narodziny nowego (żydowskiego) porządek świata (NWO)sięgają starożytnego Kanaanu/Palestyny. Geneza NWO leży w wymyślonej przez kapłanów Jahwe ideologii narodu wybranego, dającej Żydom – wyznawcom Jahwe – uzasadnienie do okradania, zniewalania i mordowania Gojów.

W żydowskiej biblii Tanach napisano:

„Ziemię do której przybywasz jako przychodzień dam tobie i twojemu potomstwu na wieczne posiadanie”.

„I stawią się obcy, aby paść wasze owce, a cudzoziemcy będą waszymi oraczami i winiarzami, a Wy będziecie nazwani kapłanami Pana, sługami naszego Boga mianować was będą; zużyjecie bogactwa narodów i w ich sławę odziewać się będziecie”.

„Tak mówi Pan Bóg: „Oto skinę ręką na pogan i między ludami podniosę mój sztandar. I odniosą twych synów na rękach, a córki twoje na barkach przyniosą.  I będą królowie twymi żywicielami, a księżniczki ich twoimi mamkami. Twarzą do ziemi pokłon ci będą oddawać i lizać będą kurz z twoich nóg”.

„Przyjdą do Ciebie i będą twoimi; chodzić będą za tobą w kajdanach; na twarz przed tobą będą padać i mówić do ciebie błagalnie”.

„Wytracisz więc wszystkie narody, które twój Bóg, Jahwe, wyda tobie. Nie będziesz znał litości nad nimi”.

„Ja wzmocnię cię i rozmnożę cię bardzo. Z ciebie wyjdą królowie i będą rządzić wszędzie, gdzie tylko dojdą ludzkie ślady. Twemu potomstwu dam całą ziemię pod niebem i będą rządzić wszystkimi narodami, tak jak będą tego pragnęli”.

Spreparowanie żydo-chrześcijaństwa było jednym z etapów ideologicznego podboju świata przez Żydów.

Podrzucenie Gojom żydo-chrześcijaństwa miało na celu przygotowanie właściwego gruntu do dalszego podboju świata. Należało ludzkość oswoić z fałszywym narodem wybranym, Jahwe, prorokami i żydowską mitologią. Było to zażydzenie Ducha ludzkości. Do dzisiaj w wielu krajach przysięga się w sądach na żydowską biblię czy na żydowskiego Jahwe, w preambułach konstytucji odwołuje się tego psychopaty-ludobójcy, w hymnach „narodowych” czci się żydowskiego boga.

Przez długie wieki Żydzi zajmowali się głównie handlem, dzierżawą i lichwą. Rozproszyli się po całym świecie i czekali na ich moment. A ten nadszedł w 1694 roku gdy utworzony został z ich inicjatywy Bank Anglii.

Wymyślony podstępny i bandycki system bankowy z prawem emisji pieniędzy z powietrza stał się źródłem potęgi żydowskich banksterów. W roku 1773 spotkało się ich kilkunastu we Frankfurcie n/Menem. Inicjatorem spotkania był Mayer Amschel Rothschild, który powiedział; Pozwólcie mi tworzyć i kontrolować pieniądze państwa, a nie będzie mnie obchodzić, kto tworzy w nim prawo. Na tym spotkaniu uzgodniono wspólne działania w celu przejęcia władzy nad światem. To wtedy właśnie zainaugurowane zostało współczesne NWO. O którym od pewnego czasu otwarcie już mówią polityczne marionetki na wysokich szczeblach.

Najważniejszym narzędziem podboju świata jest pieniądz. Za niego wykupiono media. Dzięki nim można usłużną kanalię wypromować na męża stanu, a niepokornego polityka zniszczyć. Przede wszystkim zaś można medialnie zafałszować rzeczywistość trzymając Gojów w medialnym matrixie. Wymyślono ponadto „wolny rynek” korzystny dla bogaczy.

„Jakiż pokój być może między hieną a psem i jakiż pokój być może między bogatym a ubogim? Dziki osioł na pustyni jest żerem dla lwów, a biedni są łupem dla bogatego” (Syr. 13:18-19).

Obok pieniądza innym ważnym narzędziem czy metodą działania jest dezinformacja i utrzymywanie Gojów w niewiedzy. Goje nie wiedzą prawie nic o bandyckim systemie finansowo-bankowym, o Radzie Stosunków Międzynarodowych, o Grupie Bilderberg czy o Komisji Trójstronnej. Media o nich nie informują, choć potentaci medialni biorą w tych konspiracyjnych zlotach systematycznie udział. A gdy poważny człowiek zadaje pytanie – dlaczego media nie informują nas o tych zlotach – okrzyknięty zostanie wyznawcą niepoważnych teorii spiskowych. Tylko czyż nie jest oczywistym spiskiem utrzymywanie w tajemnicy przed opinią publiczną trwających od dziesięcioleci tajnych schadzek światowej elity bankstersko-finansowej, gospodarczej, medialnej i politycznej.

Kolejnym narzędziem/metodą jest skłócanie podbijanych i okradanych Gojów pomiędzy sobą.  Lub zapędzanie ich na fałszywe barykady.

Skłócanie to polega na napuszczaniu np. chrześcijan i muzułmanów przeciwko sobie. Oraz na fabrykowaniu pomiędzy nimi ognisk zapalnych. Ale skłócani są pomiędzy sobą także żydo-chrześcijanie rozbici na setki odprysków.

Metodę dziel i rządź opanowała globalna żydowska sitwa do perfekcji. I z zamiłowaniem umiejętnie ją stosuje. A wszystko to po to, aby spełniły się słowa żydowskiego i chrześcijańskiego fałszywego pisma świętego:

„Twemu potomstwu dam całą ziemię pod niebem i będą rządzić wszystkimi narodami, tak jak będą tego pragnęli”.

Katolicy oburzają się na wpływy żydowskie w Polsce, na przejmowanie przez nich naszego majątku narodowego, na obecność osób pochodzenia żydowską w polityce, na coraz powszechniejszą prezencję żydowskich symboli i rytuałów w Polsce (menory, Chanuki, jarmułki itp). Wygląda jednak na to, że katolicy kompletnie nie znają fundamentu ich religii, którym jest oficjalnie tzw. „pismo święte” (księga zbrodni i rasizmu będąca zwięzłym scenariuszem podboju świata).

.„Ziemię do której przybywasz jako przechodzień dam tobie i twojemu potomstwu na wieczne posiadanie”.

Czyniąc z Polski judeopolonię Żydzi postępują zgodnie z wolą Jahwe, który jest także bogiem żydo-chrześcijan. W tym świetle walka katolików o „polskość” Polski jest sprzeciwianiem się woli ich żydowskiego boga. Katolicy podważają wolę boga Jahwe! Podważają ich własne „pismo święte”, „prawdę objawioną” i „słowo boże”.

Chrześcijaństwo potrzebne było  Żydom na pewnym etapie. Należało ludzkość oswoić z fałszywym narodem wybranym, bogiem Jahwe, prorokami i żydowską mitologią.

Chrześcijanie są rodzajem “chłopców na posyłki” do krzewienia zafałszowanych dziedziców naszej planety. Wypełnili ich „misję” i zostaną „skasowani”. Murzyn zrobił swoje, Murzyn może odejść.

Aby uchronić świat od zniewolenia globalizmem należy go do końca zrozumieć i zdemaskować. Oraz odrzucić go wraz z jego korzeniami – żydowskim „pismem świętym”. Żydowska księga zbrodni i rasizmu powinna zostać całkowicie zakazana. Zakazane powinne zostać też wszystkie wyrosłe z jej zatrutych korzeni religie. Bo czyż z trujących korzeni może wyrosnąć zdrowy owoc?

Powrót do starego, przedżydowskiego porządku świata, wolnego od żydowskiej „prawdy objawionej” i żydowskiego „pisma świętego” jest jedynym ratunkiem dla ludzkości. Globalistom należy odebrać władzę i nad naszym Duchem, i nad pieniądzem. Bez pieniędzy utracą wszelkie ich wpływy.

Jedynie odrzucenie żydowskiej religii i powrót do przed-żydo-chrześcijańskiej tożsamości może uratować Polskę i Świat. Jahwizm odesłać należy nad Jordan. A razem z jahwizmem odesłać należy nad Jordan żydo-komunizm, żydo-kapitalizm i żydo-globalizm.

Powróćmy do starego, przedżydowskiego porządku świata. Powróćmy do prastarych bogów naszych Ojców. W słowiańskim panteonie nie było ludobójców i psychopatów. Powróćmy do słowiańskiej tradycji, kultury i tożsamości. A żydowska religia niech wraca do domu, nad Jordan.

Należy powróć do właściwych swoich korzeni, do istniejącej tysiące lat Cywilizacji Słowiańskiej. Należy odrzucić obce zdegenerowane i upadające cywilizacje: żydo-chrześcijańską, żydowską i islamską.

 

Źródła

Biblia – żydowska księga zbrodni – wyssana z palca  http://www.klubinteligencjipolskiej.pl/2018/01/biblia-zydowska-ksiega-zbrodni-wyssana-z-palca/

Wyjście Izraelitów z Egiptu – relacje Egipcjan i sąsiadów  http://acalyludpowieamen.pl/wyjscie-izraelitow-z-egiptu-relacje-sasiadow/

 Cywilizacje kosmiczne na ziemi  Janusz Bieszek

Biblia – księga zbrodni   https://opolczykpl.wordpress.com/biblia-ksiega-zbrodni/

Biblia – księga zbrodni (2)  https://opolczykpl.wordpress.com/2013/09/29/biblia-ksiega-zbrodni-2/

Biblijne korzenie globalizmu (NWO)  https://opolczykpl.wordpress.com/biblijne-korzenie-globalizmu-nwo/

 NWO, czyli co Biblia mówi o Nowym Porządku Świata?  https://zastopujczas.pl/proroctwa/nwo-czyli-co-biblia-mowi-o-nowym-porzadku-swiata/

Kim jest Jahwe?  https://treborok.wordpress.com/kim-jest-jahwe/

Czy Jahwe to Szatan?  http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,42

Okrutny Jahwe   https://wolnemedia.net/okrutny-jahwe/

Czy Jahwe to Bóg? 

13.Jak Mojżesz ograbił Egipt i Ziemia Obiecana.-Historia Żydów, czyli jak ciemni są Żydzi  

30.UFO.Atomowe, starożytne wojny,Biblia i indyjska świątynia Salomona.  

27.Biblia i UFO.Adam i Ewa w Raju, czyli poznaj Pismo Święte.  

Biblia -kłamstwo kościoła cz.4-księga wyjścia-„bóg” jaszczur-gad jahwe, dowód na ufo  

Żydomasoneria – Imperium zła