Norweskie zabijanie

Świat jest u bram Walhalli

Mark Chapman, morderca Lennona, po oddaniu pięciu strzałów usiadł na krawężniku i zaczął czytać "Buszującego w zbożu" Salingera. Spokojnie czekał na aresztownie przez nowojorską policję. Zapewne był przekonany o swojej wielkości, zapewne – sądząc po lekturze – marzył o buncie i zmianie, zapewne uważał, że oddaje ludzkości wielką przysługę.

Dekadę wcześniej Charles Manson przewodził sekcie mordującej bogatych mieszkańców Kalifornii. Jego "healter skelter" było, według jego zeznań w śledztwie, inspirowane piosenkami Beatlesów. Chichot historii.

Norweski zabójca, miłośnik sztucznych nawozów, strzelał do bezbronnych osób przez półtorej godziny. Po czym oddał się w ręce policji. Zapewne był w szoku, że trwało to tak długo. Czy czuł się jak wiking zdobywający inny ląd ? Mordujący mieszkańców pierwszej napotkanej wioski, po to by zastraszyć mieszkańców następnej ? Tego nie wiemy.

Dla mnie to jest wariat. Taki sam, jak dwaj poprzedni, przeze mnie wymienieni. Skala skutków jego wariactwa jest bez wątpienia dużo większa. Żyjemy w innym świecie. Dzisiaj zabić Sharon Tate to mało, zabić Lennona to mało, dzisiaj trzeba zabić kilkadziesiąt osób żeby zostać zapamiętanym. Taki świat. Wariaci dobrze to rozumieją.

Czy ktoś pamięta Bertranda Cantata, mordercę córki francuskiego aktora Trintignana ? On był wokalistą świetnie zapowiadającej się grupy rockowej Noir Desir. Ona córką słynnego aktora, sama też była obiecującą aktorką. Działo się to zaledwie cztery lata temu. Parę wieków temu byłby to temat pieśni, poematów, dworskich plotek przez dziesięciolecia. Dzisiaj już nie. Dzisiaj trzeba dostać się na wyspę i zabijać do skutku. Rzeź niewiniątek. To jeszcze robi wrażenie. Dla wariata to ważne. Pytanie, czy ważne to jest również dla nas ?