Niewolnictwo pracy etatowej

Ja podzielam ten pogląd i uważam, że praca na etat jest przejawem niewolniczej mentalności. Pracownik etatowy nie sprzedaje własnej pracy lub jej efektów, ale oddaje się w niewolę – godzi się na wykonywanie poleceń przełożonych w określonym zakresie, w określonym czasie, za pieniądze. To nie jest oczywiście niewolnictwo pełne, tak jak je dawniej rozumiano, bo jest to niewola ograniczona co do czasu i zakresu, ale jest to pewna forma niewolnictwa.

Większość prac, które ludzie dzisiaj wykonują w formie pracy etatowej w biznesie da się wykonać w formie umowy o dzieło – choć oczywiście nie wszystkie. Są tak zwane „wolne zawody”, czyli działania np. tłumaczy, pisarzy, piosenkarzy, niektórych dziennikarzy, artystów, aktorów itp…, ale jest to ograniczone – ludzi pracujących w wolnych zawodach jest mało. A „wolnym zawodem” mógłby być prawie każdy rzemieślnik, informatyk, rolnik, taksówkarz, nauczyciel, lekarz, aktor, architekt, dziennikarz itd… Teoretycznie ilość ludzi wykonujących wolne zawody mogłaby się zwiększyć wielokrotnie.

A mimo to ludzie wolą zatrudnienie etatowe. Jest to sprzedaż wolności w zamian za bezpieczeństwo. Ludzie wolą być czasowymi niewolnikami w zamian za gwarancję stałego oddawania się w niewolę. Umowa o dzieło nie gwarantuje tego, że się dostanie następne zlecenie po wykonaniu tego z umowy – trzeba więc się starać wykonać zlecenie jak najlepiej, by dostać następne. Niewolnik etatowy może starać się mniej, bo ma różnorodne ustawowe gwarancje pozostawania niewolnikiem u pana, któremu się sprzedał. Oczywiście taki niewolnik jest mniej wydajny niż człowiek wolny i dlatego zarabia mniej, ale większość ludzi jednak woli etat.

Ja tej niewolniczej mentalności nie ganię i nie postuluję walki z nią. Uważam, że mentalność niewolniczą ludzie zawsze mieli, mają i będą mieć i jest to społecznie pożyteczne. Ale jest to pożyteczne w odpowiednich proporcjach. W każdym zdrowym ustroju potrzebni są też ludzie wolni i niezależni – choć może być ich dużo mniej od mentalnych niewolników.

Są oczywiście takie działania, których nie da się zamienić na umowę o dzieło wykonywaną bez nadzoru. Głównie jest to służba państwu: praca urzędnika państwowego, wojskowego czy policjanta może i powinna być sprawowana w formie umowy o pracę o nieokreślonym czasie trwania i zobowiązania się do wykonywania poleceń i rozkazów przełożonych. To samo dotyczy pracy marynarzy na statkach. Również wiele działań zespołowych w biznesie czy nauce jest bardziej efektywna w formie pracy w hierarchicznie zorganizowanej grupie na wzór wojskowy, niż w formie zlecania prac. Dlatego gotowość wielu ludzi do oddawania się w niewolę jest bardzo ważna i cenna.

Ale współczesne socjalistyczne państwo, które opanowało całą naszą cywilizację, wzmacnia tendencje niewolnicze szykanując inne formy zatrudnienia niż praca etatowa, takie jak umowy o dzieło, umowy zlecenia czy kontrakty czasowe, dodatkowo zmniejszając swobodę pracy etatowej poprzez tworzenie szczegółowego, obowiązkowego, totalnego kodeksu pracy. W ten sposób socjalizm wzmacnia naturalne tendencje niewolnicze – i to jest złe. Najlepszym przykładem takich szykan w Polsce jest ustawodawstwo ograniczające możliwości tak zwanego „samozatrudnienia”. Również bardzo dużym ograniczeniem dla samozatrudnienia i wolnych zawodów jest podatek dochodowy.

Socjalistyczne tendencje do zamieniania każdej formy pracy, czy usług świadczonych innym, w postać etatowego niewolnictwa nie są zgodne z zasadami naszej cywilizacji, a w szczególności nie są zgodne z polską tradycją sarmackiej, szlacheckiej, złotej wolności – w dawnej Rzeczpospolitej przynajmniej 10% ludności była wolna, nawet jeśli byli w tej grupie biedni szlachcice. Dziś by być wolnym trzeba być bardzo bogatym. Naturalne dążenia człowieka do bycia niewolnikiem są wystarczające by było to społecznie pożyteczne i nie ma żadnej potrzeby by to ustawowo regulować i wzmacniać.

Dlatego przymusowy kodeks pracy jest całkowicie zbędny, razem z całym współczesnym socjalnym ustawodawstwem regulującym formy zatrudniania ludzi.