Niepokorni

Jest taki gatunek człowieka, który myśli niezależnie, sam docieka, dochodzi, posiada pogłębioną refleksję i jeśli wyrabia sobie zdanie na jakiś temat to na podstawie swojej analizy i doświadczenia życiowego. A nie gazety czy powszechnej opinii.

Jeżeli jeszcze ma charakter i nie ulega naciskom psychologicznym oraz wpływom to potrafi ostro bronić swojego zdania. Tacy ludzie to NIEPOKORNI, którzy nie są lubiani przez wszelkie organizacje wodzowskie, koterie i struktury korporacyjne. Takich ludzi trudno zaszufladkować i sprowadzić do wspólnego mianownika z innymi; tacy ludzie nie szukają skrzydełek dyktatorów i tych co programowo wiedzą lepiej, by sie pod nimi bezpiecznie umościć, lub czyjegoś potężnego ogona by sie na nim podwiesić, a juz na pewno nie wylizanej sromotnej bramy by w nią wleźć. Tych ludzi nigdy nie będzie dotyczyć czyjeś tam arbitralne zdanie i nie za bardzo będą się nim przejmować (co nie znaczy, że nie będą podejmować dyskusji) i nigdy nie pójdą w owczym pędzie w stadzie bo tak wypada, bo otoczenie, bo inaczej grożnie, bo tak latwiej, bo profit, kariera i miła duperela. Ci ludzie nie boją sie walki (choć często w niej padają), nie są szarymi myszkami i naprawdę sami są kowalami własnego losu. Ale to właśnie dzięki tym ludziom świat sie rozwija, zmienia, czasem błądzi ale najczęściej gdzieś tam, w zaskakującym momencie dokonuje nieprzewidywalnego skoku naprzód. To właśnie przez Niepokornych futurologia nigdy nie będzie nauką, gdyż zajmuje się prognozami opartymi na tym co już było, na systemie, na pewnej statyce i statystyce, na socjologii i generalnych punktach odniesienia, nie może jednak przewidzieć pojawienia się Niepokornej jednostki, która nagle dokona tego co nikomu innemu nie mieściło się w głowie. Jeśli dodatkowo Niepokorny prezentuje głebokie wartości moralne, często oparte na wierze i mądrości to lepiej dla świata by go słuchał a nie sekował, by go szukał a nie lekceważył, by mu ułatwiał, a nie utrudniał. Tylko jak to wpisać w system stworzony zazwyczaj porzez jakiegos królika i jego dwór. Byc może rozpoczęty nawet kiedyś myślą Niepokornego, ale w konsekwencji zdegenerowany przez tych co mają inne walory niż siłę umysłu, charakteru i duszy (np. pieniądze, władzę lub broń) oraz bandę podwieszonych popleczników lubiących spijać słowa z ust wodza, robić karierę na posłuszeństwie i języku gładkim od lizania czyjejś dupy.

Niepokorni mają przy tym kilka złych cech. Potrafią być aroganccy bo wiedzą o czym mówią i żadna kalkomania nie będzie mu pieprzyć frazesów zabierając czas. Jeszcze inni traktują odbiorniki i przekaźniki stereotypów oraz "uznanych" idei pobłażliwie, podejmując dyskusję tylko dlatego bo czasem nie brac im kultury i zamiłowań dydatktycznych. Prawdziwi Niepokorni jednak tak naprawdę szanują tylko innych Niepokornych, choć jednocześnie często z nimi walczą i wcale nierzadko serdecznie nienawidzą. Niepokornego poznamy po tym że niemal nigdy swego nie odszczeka, choć czasem przeprosi za formę, że nie podda sie samokrytyce, póki ktoś inny nie połamie mu rąk lub nie złamie w inny sposów. Po tym, że za cholerę nie potrafią się wpisać w zorganizowaną strukturę, chyba że staną na czele jakiejś samodzielnej jednostki. A jeśli już siłą zostaną w nia wtłoczeni to zarzadzają swoimi relacjami przez konflikt. Niepokornego odnajdziemy w samotni, w środowiskach amorficznych, organizacjach fraktalnych, klubach dyskusyjnych, na złych językach generycznych służacych, w kwekaniach mężów i żon, agresji prostaczków i zielonym pojęciu dyletantów. Niepokorny może szukać wsparcia u lidera, który ma maożliwości, których on nie ma a nie przeszkadza lecz pomaga Niepokornemu mysleć i działać. Czasem kilku Niepokornych tworzy zespół, silny na zewnątrz swą emergencją ale burzliwy i wewnetrznie skłócony. U Niepokornego trudno o alianse i niemal nigdy nie idzie na kompromisy w sprawach dla niego ważnych, w końcu jest niepokorny. Czasem, w sytuacjach zagrożenia Niepokorni okazują minimum pokory, by go uniknąć, to w końcu tylko ludzie, boją się, martwią i cierpią niemniej niż ci posłuszni i pokorni.

Niepokornymi byli Ci najsławniejsi lub najbardziej nierozumiani ludzie nauki, idei, pióra, szefowie jednostek specjalnych, ludzie kultury co mają kłopoty ze zdobyciem pieniędzy, biznesmeni niszczeni przez biurokratów, nieskurwieni politycy (garstka), księża wyrażający swoje niepokorne zdanie i w końcu blogerzy, Internauci, Ci którzy szukali w wirtualu przestrzeni do dyskusji i wyrażania swoich niepokornych myśli, innych, dziwnych, niepopularnych, o których sie nie mówi w telewizji i trudno wydać w ksiazkach, możliwości by coś zmienić, by coś zapalić, rozpocząć, nałozyć coś szuflą komuś do głowy. Natomiast z pewnoscia Niepokorni to nie Ci co w sieci szukają przyjaciół, poklasku, kariery i fajnego towarzystwa do wzajemnego całowania sie po jajkach.

Niepokorni to też nie ci od tesantów zbiorowych, modnych zachowań, celebryckich usmieszków i szukania kasy za odpowiednio wpisujace się teksty. Ci nic nigdy nie zmienią, będą kolejna macką jakiejś ameby, kolejnym megafonem, kolejnym kumplem, chłopcem na posyłki, piwomurkiem, marudą, czyimś karabinem lub podnóżkiem, argumentem jednym z wielu, bąblem na rozlanej smole, 5 grzybkiem w barszczu i okiem w rosole.

Ja chcę zmian, więc stawiam na Niepokornych. To dla nich tworzyłem Nowy Ekran. czy to sie komuś podoba czy nie. Blogosfera oparta na ilości staje się jakością tylko wtedy, gdy za ilością idzie jakość dyskusji wynikajaca z tarć pomiedzy samymi Niepokornymi i Niepokornymi a całą resztą. Być może z czasem także niepokorną.