NIEPAMIĘĆ

mojego pokolenia bolesna Niepamięć…

mojego pokolenia bolesna Niepamięć

niczym zamarznięta tajga nieczuła jak lód

nie grzeje słońce Prawdy wysokie i ciepłe

abyśmy mogli zobaczyć jeszcze polski cud

tam gdzie każdy skazaniec bywał męczennikiem

a nowy dzień godności człowieczej ubliżał

to tam o Matce czułe szeptali pacierze

szarpiąc krwawe ramiona nieludzkiego krzyża

i Oni mają dzisiaj swe męczeńskie prawo

aby mówić o wolności wśród batów i kul

bo bardziej się rozumie Ojczyznę i wolność

gdy się idzie do Ojczyzny przez mękę i ból…

bo coraz gęściej kłamstwem zarastają drogi

z trwogą się więc oglądam na Zachód i Wschód

przyjrzyj się jak się pręży imperialna bestia

chociaż to takie odległe ruskie wszy i głód…

a my dziś pobłądziliśmy wśród smoleńskiej mgły

i nie mamy odwagi spojrzeć prawdzie w oczy

od wschodu zima ciągnie przenikliwym chłodem

i niebo się nad nami coraz groźniej mroczy

więc boli mnie ta niepamięć – lękam się i drżę

to tak łatwo stracić wolność wśród wrogów i burz

orły czarne kołują i prężą pazury

a ja czuję ciągle w plecach tamtej zdrady nóż…