Nienawiść.

Jak ugryzłem się w język.
(pamięci pewnej poetki z krótką pamięcią)

 Tak się składa, że niedawno spotkałem swoją byłą nauczycielkę polskiego.

 Dawniej- postrach szkoły średniej, dziś schorowana starsza pani, szła z wolna do domu, podpierając się laską.

 Było mi po drodze, dlatego towarzyszyłem jej przez około dziesięć minut.

 Po zdawkowych grzecznościach i pytaniu o stan zdrowia przeszliśmy do meritum.

 Zapytałem mianowicie, czy w połowie lat osiemdziesiątych i wcześniej, interesowała się drugim obiegiem i szukała prawdziwych informacji.

 Chodziło mi zwłaszcza o to, co sądzi o sfałszowanej historii bohatera "Popiołu i diamentu".

 Okazało się, że juz na studiach poznała prawdę, dzięki krewnemu z koneksjami w UW.

 Miała dostep do skryptow i prohibitów, wynoszonych i kopiowanych przez pracownikow bibliotek.

 I co Pani na to? Czy łatwo było wykładac przez lata propagandową sieczkę.

 Przecież musieliśmy to wkuwac na pamięć, większość wierzyła.

 Pani widziała chyba , że ja byłem dośc oporny.  Naprawde?  Zrobiła zdziwioną minę.

 Takie były czasy, wymagano od nas tego, wy mogliście szukać sami.

 Ale gdzie, w małym miasteczku? Zresztą większość była zbyt zajęta kombinowaniem, jak przeżyć w ciagłym kryzysie, żeby zaprzatąc sobie tym głowę.

 Powinniście sami poszukiwać wiedzy.

 A co sądzi Pani o dzisiejszej, bardzo skomplikowanej sytuacji, czy mamy jakieś szanse?

 Tusk się stara, ale oni mu przeszkadzają.

 Oni?

 Ta jazgotliwa zgraja z Kaczyńskim na czele.

 Gdyby Pani zamordowano brata, czy siedziałaby pani jak mysz pod miotłą?

 Oburzona samym pytaniem wypalila: a dlaczego oni mówią wszystko z tą nienawiścią, jadem.

 Gdzie chrześcijańskie przebaczenie?

 Chcą moralizować, tymczasem tylko dyszą żądzą zemsty.

 A on sie tak stara, żeby się Polska nie rozsypała.

 Ugryzłem sie w jęzor-miałem powiedziec coś o moralizatorskich zapędach katów z Łubianki.

 I nacechowanym wyższością intelektualną szantażu moralno antysemickim, środowisk GW-niano- Okragłostołowych.

  Na szczęście staruszka zbliżała się do domu.

 Ona już ma swój szczęśliwy Matrix.

p.s.

Żyjąca jeszcze Ciocia mojej ś.p. Mamy, w latach 80-tych, bbliotekarka i nauczycielka j.polskiego w puławskim Liceum ( nazwy nie pomnę) organizowała spotkania dla dociekliwej młodzieży.Także współorganizowała akcje pomocy dla represjonowanych działaczy "S" i niepodleglościowych oraz dla młodzieży.

 Za to chciano ją wyrzucić z zawodu,groził "wilczy bilet " na resztę życia.Jednak dobrzy ludzie docenili to poświęcenie i udało sie jej "zaczepić" w bibliotece.

Do dziś jest  znana w Puławach, choć sie już stamtąd wyprowadziła.

 Dwie starsze panie, sorry, trzy, licząc naszą szacowną nieboszczkę Noblistkę.

 Rocznik zbliżony, jakież różne zyciorysy.