Nie jestem „Polakiem”

Ci sami ludzie oskarżający innych o „wykluczanie” i „nietolerancję”, sami wykluczają i są nietolerancyjni.

          Im jestem starszy, tym coraz to bardziej nie lubię generalizowania. Czasami jednak trzeba. Ale szczególnie mnie denerwuje generalizowanie w sprawach opinii, w tym również na temat wyborów. 

          Świeża sprawa: wprowadzenie Euro w Polsce. Sceptycy mówią, że to nierealny pomysł, że wiązałoby się to z pogorszeniem się sytuacji ekonomiczno-gospodarczej w Polsce i że w ogóle to to całe Euro padnie prędziej czy później. "Referendum!" – krzyczą niektórzy. A p. Premier odpowiada, że przecież już było i Polacy opowiedając się za Unią opowiedzieli się również za wspólną walutą. 

          No właśnie: Polacy. Jak to pięknie brzmi. Wszyscy, jak jeden mąż, poszli do urn kreśląc krzyżyk przy słowie "Tak". "Tak" dla Uni, dla Euro i dla wszystkiego co "europejskie". Ale czy wszyscy? Co z tymi, którzy zaznaczyli "Nie"? Co z tymi, którzy w ogóle nie poszli na to referendum? Widocznie oni już Polakami nie są. A jest to, jakby nie patrzeć, ponad połowa osób w naszym, nadwiślańskim kraju.

          I tak jest w wielu dziedzinach. "Polacy za tym, Polacy przeciw temu, Polacy to, Polacy tamto". To strasznie zaciemnia rzeczywisty obraz świata. Podobnie podczas każdych wyborów Polakami są tylko Ci, którzy głosowali za zwycięzcami. 

          A termin "Europa"? Często bywa zamiennikiem słowa "Unia Europejska". Ale czy ta zbiurokratyzowany, socjalistyczny potwór jest tego godzien? Czyż Europa to nie tylko kontynent, ale i jego tradycja, która przez tę Unię jest zapominana? A takie kraje jak Szwajcaria, czy Norwegia to nie Europa?

          Może się czepiam, ale to generalizowanie i wyolbrzymianie rzeczywiście potrafi zmanipulować społeczeństwo. Wielu niezdecydowanych pójdzie bowiem za tym, co wybrali "Polacy", bojąc się być w mniejszości bądź przestać być Polakiem lub Europejczykiem.