Nawet RPP nie wierzy Rostowskiemu

Podwyżka stóp procentowych przez RPP mimo starań ministra finansów, żeby tak nie było, jest wyraźnym sygnałem niewiary banku centralnego w skuteczność jego polityki, a to nie najlepiej wróży naszemu rozwojowi gospodarczemu

1. Ledwo minęło 2 tygodnie od słynnego spotkania Prezesa Narodowego Banku Polskiego Marka Belki z Ministrem Finansów Jackiem Rostowskim na którym ustalono jak zapewniali obydwaj Panowie na konferencji prasowej wspólne działania w ograniczaniu inflacji, a w ostatnia środę Rada Polityki Pieniężnej podniosła po raz trzeci w tym roku podstawową stopę NBP o 0,25 pkt. procentowego.

Wizyta Rostowskiego u Prezesa Belki miała na celu nakłonienie tego ostatniego do niepodnoszenia stóp procentowych NBP. W zamian za to szef resortu finansów zaproponował zamianę euro na złote na rynku ( z reguły minister dokonuje tej zamiany za pośrednictwem NBP ) i tym samym administracyjne wpływanie na umacnianie złotego w stosunku do walut obcych.

Ponieważ w tym roku minister finansów ma jeszcze do wymiany 12-13 mld euro (choć eksperci zakładają, że do końca roku w ten sposób wymieni około 5 mld euro) to wymiana ta dokonywana transzami będzie oddziaływała na umocnienie naszej waluty , tym samym sztucznie będzie potaniała import (w tym nośników energii a w szczególności paliw) i w ten sposób będzie ograniczała inflację.

Minister Rostowski z tej umowy zaczął się wywiązywać, bo w jego imieniu Bank Gospodarstwa Krajowego przez ostatnie 2 tygodnie już dwukrotnie dokonał na rynku wymiany euro na złote i tym samym wpłynął na umocnienie złotego.

2. Co więc takiego się stało, że RPP na czele z Prezesem Belką nie chce dotrzymać wcześniejszej umowy i podniosła stopy procentowe?

Wygląda na to, że rada ta zdominowana przecież przez członków delegowanych do niej przez większość koalicyjną PO-PSL w Sejmie i w Senacie nie wierzy w skuteczność polityki fiskalnej prowadzonej przez Ministra Rostowskiego i mimo wszystko zdecydowała się jak to określają ekonomiści, zacieśniać politykę monetarną. Wyrazem tego zacieśniania jest podwyżka stóp procentowych.

Skoro w politykę fiskalną Rostowskiego nie wierzą nawet członkowie RPP kojarzeni z Platformą to jak mogą wierzyć w jej skuteczność przedstawiciele Komisji Europejskiej czy też rynki finansowe, których „guru Tuska” ciągle mami podrasowanymi liczbami pokazującymi stan naszych finansów publicznych w znacznie lepszym świetle niż to jest w rzeczywistości.

Na razie Rostowski na zasadzie papier jest cierpliwy i wszystko przyjmie, przesłał do KE listę posunięć ,które jego zdaniem spowodują w ciągu półtora roku zmniejszenie deficytu sektora finansów publicznych przynajmniej o 5% PKB czyli o blisko 75 mld zł.

Ponieważ w tym zestawieniu posunięć , które mają dać taki rezultat jest zwiększenie wpływów podatkowych, to niezbędne jest utrzymanie wzrostu gospodarczego przynajmniej na poziomie 4% PKB, a podwyżki stóp banku centralnego, będą ten wzrost zduszać.

3. Zresztą dane dotyczące kształtowania się inflacji za miesiąc kwiecień ogłoszone właśnie przez GUS nie nastroją optymistycznie ani członków RPP ani tym bardziej większości społeczeństwa.

Ceny znowu wzrosły i teraz średnioroczna inflacja wynosi już 4,5% przy czym ceny żywności wzrosły o 7,7%, nośników energii związanych z użytkowaniem mieszkań o 7%, a paliw do prywatnych środków transportu aż o 14,2%.

To z kolei będzie zapewne skłaniało RPP do kolejnych podwyżek stóp procentowych ( niektórzy ekonomiści przewidują, ze będzie ich jeszcze 3 po 0,25 pkt. procentowego każda ) co oznacza ,że stopa podstawowa banku centralnego na koniec tego roku wyniesie aż 5%).

Spowoduje to podwyżkę stóp procentowych banków komercyjnych i znaczące podrożenie kredytów, a to z kolei spowoduje spowolnienie i tak przecież nie najwyższego wzrostu gospodarczego.

Podwyżka stóp procentowych przez RPP mimo starań ministra finansów, żeby tak nie było, jest wyraźnym sygnałem niewiary banku centralnego w skuteczność jego polityki, a to nie najlepiej wróży naszemu rozwojowi gospodarczemu.