Na zdrowie?

Słabość do mocnych trunków jest wspólna dla wszystkich naczelnych. Nie tylko człowiek lubi zajrzeć do kieliszka. Afrykańskie goryle czy szympansy równie chętnie sięgają po fermentujące owoce.

Ale tylko człowiek w produkcji alkoholi osiągnął tak ogromną determinację – robimy je ze wszystkiego, co wpadnie nam w ręce.

A wszystko dzięki niedocenionemu procesowi fermentacji, czyli beztlenowych przemian enzymatycznych związków chemicznych, które dostarczają energii najmniejszym organizmom (na przykład drożdżom) a tym większym (ludziom) radości i smutków w postaci alkoholi.

Nie przez przypadek ludzkość nauczyła się produkcji alkoholi jeszcze zanim na dobre zeszliśmy z drzew. W ciepłym klimacie fermentowało wszystko, co zawierało w sobie choć trochę cukru – tu o alkohol było dosyć prosto. Wystarczyło nazbierać do naczynia nadpsutych owoców i poczekać, aż wytworzy się wino.

W mniej przyjaznym klimacie ludzie fermentowali już bardziej odważnie – końskie mleko, czy przeżute orzechy i kolby kukurydzy. Do dzisiaj niektóre narody wciąż do wytwarzania lokalnych alkoholi używają bezzębnych emerytów – ponoć najlepiej potrafią przeżuwać rośliny a ich ślina ma najwięcej składników pozwalających na szybkie wytworzenie upragnionego alkoholu.

W Japonii wciąż produkuje się przeżuwaną sake, czyli ryżową wódkę (o nieco korzennym smaku), która powstaje z wyplutych i przeżutych przez starców ryżu, orzechów i prosa. Do zacieru dodaje się hodowlanych drożdży, zaś znawcy trunków zapewniają, że smak tej odmiany sake jest niepowtarzalny.

W podobny sposób przygotowują swój chichę południowoamerykańscy Indianie, którzy też przeżuwają – ale nie ryż, lecz kukurydzę. Zdarza się, że trunek w tak tradycyjny sposób przygotowywany jest również w nowoczesnych meksykańskich domach.

Mongołowie, którzy na pustych stepach nie mogli znaleźć słodkich owoców, a często w ogóle żadnych, szybko nauczyli się fermentacji końskiego mleka. Mongolskie kobyły, których na stepie jest pod dostatkiem miały mleko, które nie nadawało się do normalnego spożycia, ale po kilkutygodniowej podróży w bukłakach szybko zamieniało się w cuchnący (zdaniem Europejczyków) choć jakże skuteczny napój znany dzisiaj pod nazwą kumys. Trunek nie był mocny – faktycznie zawierał mniej alkoholu niż średniej mocy piwo. Ale w dużych ilościach na długo przed Dżyngis Chanem pozwalał mongolskiej młodzieży przełamywać pierwsze lody, zaś starcom prowadzić długie nocne rozmowy o przyszłości mongolskiego stepu.

Milowym krokiem w rozwoju wszystkich bez wyjątku cywilizacji stało się odkrycie destylacji alkoholu, czyli wzmocnienia go poprzez odparowanie z oryginalnego trunku. Pierwsze winiaki, koniaki i wódki zdobywały serca naszych przodków nie tylko dzięki swojej mocy, ale również głębokiemu przekonaniu o ich uzdrawiających i cudownych właściwościach.

Rychło do butelek z wódką zaczęły trafiać niemal wszystkie jadowite stworzenia świata – skorpiony, żmije, pająki a nawet – jak to jest w przypadku tequili – larwy niektórych motyli. Najtwardsi smakosze zapewniają, że skuteczność lecznicza tych trunków w pełni objawia się dopiero wówczas, kiedy w gardle zniknie nie tylko płynna zawartość butelki, ale również uszlachetniające ją zwierzę. W przypadku tequili jest to tłusta i cokolwiek obrzydliwa larwa – połyka ją zawsze ostatni pijący. To jednak da się jeszcze zrozumieć. Spróbujcie napić się wódki przegryzając ją zamkniętym w środku skorpionem, czy niewielką kobrą!