NA SMUKŁYCH STRUNACH TOPÓL

napięty widnokrąg…toczy kołem przez łęgi odchodzące dni…

na smukłych strunach topól napięty widnokrąg

toczy kołem przez łęgi odchodzące dni

gasnące oko nieba nad równiną pola

pochyla się i cieknie ciepłą kroplą krwi

Ojciec Kolbe w pasiaku zszarzałych zagonów

idzie ciągnąc za sobą srebrne nici lata

i wierzbom rozczochranym co biegną wzdłuż drogi

w warkocze rozplecione szept modlitwy wplata

na smukłych strunach topól rozpłakane niebo

czesze chłodne warkocze nad lustrami wód

ptaki szyją cierpliwie postrzępione drogi

którymi wiodą wolność do niebieskich wrót

w mieście wieczór kołysze czułe serce dzwonu

biegnie echem wysokim wołanie nieszporu

człowiek ciągle toczony zarazą zwątpienia

zaślepiony podnosi rdzawy topór sporu

na smukłych strunach topól pociemniałe niebo

galopuje stadami szarych ciężkich chmur

Ojciec Kolbe w drewniakach z sinymi nogami

z pamięci ludzkiej doli odłupany wiór

w napiętych strunach topól niebiańska muzyka

ptakami rozpisana w pięcioliniach bruzd

po niebie galopuje koń z rozwianą grzywą

z pianą chmury która rośnie u słonecznych uzd

w strzelistym akcie topól modlitwy szemranie

ścieżki piszą w zagonach znojny chłopski mozół

koń powoli przeciąga klekoczące głośno

wypełnione nostalgią chude żebra wozu

a drogi leżą krzyżem w szarym pyle trudu

ludziom ciężko jest wybaczyć ich nieludzki czyn

więc idzie Maksymilian w pasiaku przez pole

i zbiera w szczupłe dłonie bujne chwasty win

i miastu się przygląda…tu skulony dom

pamięta Jego kroki ponad niskim progiem

tu spierał się ze światem o Prawdę i cel

w tym domu po raz pierwszy zobaczył się z Bogiem

po smukłych strunach topól wiatr przeciąga smykiem

toczy kołem przez łęgi odchodzące dni

gasnące oko nieba nad równiną pola

pochyla się i cieknie ciepłą kroplą krwi…