Na czwarty dzień czerwca. Czas bezsilności

Czas honoru minął w Polsce bezpowrotnie. Nastał czas bezsilności. I wskazówki tego zegara odmierzają godzina po godzinie, rok po roku kolejne etapy utraty wolności Narodu i suwerenności Państwa. Uroczysty, państwowy pogrzeb zorganizowany zdrajcy na warszawskich wojskowych Powązkach dowiódł, że jako społeczeństwo zmierzamy na zatracenie. Bo każdą plwocinę obelgi, którą władza charknie nam w twarz, co najwyżej bezgłośnie wytrzemy rękawem z oblicza, czekając na kolejny bluzg.

W kronikach z Powstania Warszawskiego kamera Armii Krajowej podgląda powstańczą rusznikarnię. Chłopcy i dziewczęta, mężczyźni i kobiety uwijają się jak w ukropie. Z „taśmy montażowej” schodzą kolejne karabiny maszynowe „Błyskawica” a drewniane skrzynie zapełniają się granatami.

Miarą naszego narodowego upadku jest droga, którą przeszliśmy od „Wesela” Stanisława Wyspiańskiego do „Wesela” Wojciecha Smarzowskiego. To tylko niewiele ponad sto lat, ale tempo w biegu do samozagłady rekordowe. I czas naznaczony opresją władzy, kolaboracją szerokich mas społecznych, urzędowym i medialnym kłamstwem. Dlatego dzisiaj nic już nie potrafimy obronić: ani wolnych wyborów, ani wolnych mediów, ani wolności w gospodarce. A na dodatek wymieramy jako Naród!

A kto niby miałby stanąć w obronie wartości, gdy większość idzie na pogrzeb zdrajcy albo oddaje głos na kolaborantów i na pożytecznych idiotów. Zresztą inni właściwie nie starują w naszych wyborach. Bo syta kolaboracja zawsze należy do większości! Oto prawdziwa demokracja ludowa…

A obok bulgoczą niewielkie enklawy opozycji, ale nie maja żadnej mocy. Właściwie nie bardzo wiadomo dlaczego? Jeszcze 70 lat temu uruchomiliśmy rusznikarnię, a 30 lat temu powielacz; dzisiaj musi nam wystarczyć pikieta albo co najwyżej tort rzucony w sędziego. Tylko, że to jest żałośnie za mało. I władza kpi sobie z takiego oporu. I bluzga nam, ile jej dusza zapragnie.

Niedługo czwarty dzień czerwca zostanie ogłoszony świętem narodowym. Będziemy rok po roku wybierać „ludzi wolności”. Na pięćdziesiąte urodziny okrągłego stołu, w głosowaniu esemesowym, na tym narodowym piedestale, zostanie postawiony towarzysz generał, a wdzięczny lud zażąda jego pomnika na Trakcie Królewskim, który nazwany będzie Traktem Komorowskiego. A czyjaś ręka napisze na cokole: Generałowi – Rodacy. Przecież już dawno wprowadzenie stanu wojennego usprawiedliwiono. Już tylko krok, żeby górników z Wujka nazwać terrorystami. Ten trop ocen historycznych wskazał Zygmunt Bauman w odniesieniu do Żołnierzy Wyklętych. Taka jest logika dziejów i nie ma już takiej siły, która odwróciłaby te wektory. Bo jak powiedział Michał Bułhakow: Wszystko będzie, jak być powinno, tak już jest urządzony świat. I tyle na czwarty dzień czerwca 1989…, o przepraszam 2014 roku!