Musica Sacra Barocca-Jozef Kozlowski-Requiem Es-moll

Dzisiaj chcialabym przedstawic dzielo zupelnie wyjatkowe, polskiego kompozytora z przelomu XVIII i XIX wieku. Mysle ze powinnam zmienic nazwe cyklu na „Cudze chwalicie, swego nie znacie”. Choodzi mi o wyjatkowe arcydzielo muzyczne Requiem Es-moll Jozefa Kozlowskiego, polskiego kompozytora, napisane na okolicznosc smierci ostatniego krola I RP Stanislawa Augusta Poniatowskiego.

Najlepiej bedzie jak przytocze jego zyciorys za wikipedia.

Syn Antoniego Kozłowskiego. Pochodził z polskiej rodziny ziemiańskiej; według W. Babrowicza urodził się w bliżej niezlokalizowanym chutorze Kozłowicze w okolicach Slawgorodu w obwodzie Mohylewskim na Białorusi i jako 7-letni chłopiec pod opieką swego wuja W. Trutowskiego, muzyka i zbieracza pieśni ludowych, przyjechał do Warszawy, gdzie otrzymał podstawowe wykształcenie muzyczne. Początkowo był śpiewakiem a następnie solistą w chórze chłopięcym przy katedrze św. Jana w Warszawie, tamże pełnił później funkcję organisty.

Około 1773 został nauczycielem muzyki Michała Kleofasa Ogińskiego i jego rodzeństwa na dworze w Guzowie i w Trokach. Około 1777 był krótko członkiem kapeli wojewody J. Stępowskiego w Łabuniu (powiat zasławski). W 1780 roku udał się do Rosji, gdzie poznał księcia Dołgorukowa, który nakłonił go do służby wojskowej i mianował swoim adiutantem podczas wojny tureckiej. W latach 1786-96 służył w wojsku rosyjskim w randze oficera i brał udział w wojnie z Turcją (1787-91). Zwrócił na siebie uwagę ks. Grzegorza Potiomkina, który 1790 zaprosił Kozłowskiego na swój dwór; od 1791 przebywał w Petersburgu, gdzie zyskał sławę jako organizator części muzycznej uroczystości urządzonych w 1791 przez Potiomkina na cześć zdobycia tureckiej twierdzy Izmaił (nad Dunajem). Dzięki poparciu Potiomkina został dyrektorem teatrów carskich w Petersburgu. Po śmierci protektora w październiku 1791 Kozłowski zamieszkał w domu Lwa Naryszkina, byłego faworyta Katarzyny II. Zapoznawał się wówczas z rosyjskim folklorem oraz komponował okolicznościową muzykę, stając się cenionym w Rosji twórcą. Od 1799 był inspektorem muzyki, zaś w latach 1803-1819 dyrektorem muzycznym w dyrekcji carskich teatrów. Po ataku paraliżu 1819 Kozłowski przeszedł na emeryturę jako radca dworu. W 1822-1823 przebywał w Polsce, od 1824 zamieszkał ponownie w Petersburgu.

Pisał polonezy na orkiestrę, fortepian, muzykę do kilku dramatów. Jego uwertura do tragedii „Fingal” należy do najcenniejszych dzieł tego rodzaju w polskiej literaturze muzycznej. Jeden z jego polonezów śpiewany był jako hymn narodowy rosyjski (w latach 1791 – 1816); liczne msze i sławne „Requiem Es¬moll op. 14” na śmierć Stanisława Augusta Poniatowskiego.

Zapraszam do wysluchania tego niezwykle dramatycznego i pelnego patosu wyjatkowego dziela.

https://