Muse ‘The 2nd Law’

To chyba najbardziej zbliżony do dokonań Queen album Muse.

 Z Queen łączy Muse kilka rzeczy. Podobnie jak tamci balansują na granicy kiczu (nie przekraczając jego granicy), mają zamiłowanie do patetycznych orkiestracji i harmonicznych wokaliz. Czasem wokal Matta Belamy’ego brzmi jak śpiew Freddiego Mercury. Słychać to już w otwierającym płytę utworze ‘Supremacy’, z mocarnym riffem i smyczkami, później w delikatnie elektronicznym grime’owym ‘Madness’, w ‘Survival’ z typowoqueenowymichórkami, czy balladzie ‘Explorers’.

To bardzo eklektyczna płyta. Stuprocentowo rockowa w swej fakturze, ale bardzo urozmaicona. Początek jest niemal metalowy, choć nie aż tak jak (mogący kojarzyć się nawet z łagodną wersją Metalliki) ‘Liquid State’. ‘Panic Station’ brzmi jakby nagrali to Scissor Sisters, z charakterystycznym falsetem, funkującą sekcją rytmiczną i dęciakami. ‘Prelude’ to smyczkowy ukłon w stronę muzyki poważnej. Wreszcie ‘The 2nd Law: Unsustainable’ z wpływami drum’n’bassu, a nawet dubstepu czy ‘The 2nd Law: Isolated System’ z house’owym rytmem. Dzieje się zatem wiele, ale wszystko jest (operowo) spójne. Może to efekciarstwo, ale kontrolowane. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że to najciekawszy (choć nie najlepszy) album brytyjskiego tria. W warstwie tekstowej jednak nie porównywałbym jego z dokonaniami Queen, gdyż nie ma w niej takiego dystansu do rzeczywistości. Matt Belamy śpiewa o sprawach ‘poważnych, choćby pośrednio o kryzysie finansowym i życiu na Ziemi jako planecie (‘Animals’, ‘Explorers’), ale znalazł też miejsce na bardziej intymne sfery sercowe (‘Save Me’, ‘Madness’).

Muse poszło na tej płycie tak daleko w swej konwencji, że wydaje się, iż następny album zwrócić się może już tylko do rockowych korzeni, bo chyba nie przemianują się na zespół elektroniczny. W skali od jednego do sześciu’ daję im mocną czwórkę.