A może król Szwecji?

Poziom polskiej polityki i moralności w życiu publicznym osiągnął zaawansowany stan pajdokracji. III RP znajduje się w generalnym odwrocie z kręgu cywilizacji łacińskiej. Skomplikowana historia, ale przede wszystkim stan chorobowy polskiego społeczeństwa, wprowadził nas na tory cywilizacji bizantyjskiej, przesiąkniętej biurokracją i opartej na niekontrolowanej przez obywateli władzy, która się z nimi nie liczy. Efektem tego stanu rzeczy jest również brak realnej samorządności, a także zanik dualizmu prawnego i etycznego, w życiu publicznym i prywatnym.

Prawo służy albo do obrony interesów możnych albo państwo zasłania się prawem w celu ochrony interesów establishmentu. W tak zarysowanym bagienku, zatapiane są kolejne autonomiczne organizacje albo jednostki, które starają się przeciwstawić tej paradoksalnej rzeczywistości. Jednak większość dosięga co najwyżej zupełna anomia. Łudzenie się, że pojawi się jakaś siła polityczna czy społeczna, zaprowadzająca nagle ład w zdemoralizowanym polskim społeczeństwie, jest mżonką. Dodatkowo potęguje ten fakt, droga wiodąca przez inne zachodnioeuropejskie społeczności, przesiąknięte podobnymi schorzeniami. Jednak tam, systemy stwarzają jakąś ścieżkę do autonaprawy, w bliższej lub bardziej odległej przyszłości. W Polsce wręcz przeciwnie.  Nie chodzi tutaj wcale o to, że nie posiadamy inteligencji zdolnej wypracować pewien rozsądny plan naprawczy, ale chodzi o to, iż nie posiadamy jako naród woli porozumienia ponad podziałami. Koterie i frakcje związane z ościennymi czy dalszymi, silniejszymi państwami, możnymi czy organizacjami, to nie nowość. Takie mają miejsce nie tylko w państwach rozprzężonych organizacyjnie, jak Polska, ale również w zupełnie niepodległych. Ale w polskim przypadku, stronnictwa są tak starannie skłócone, aby niemożliwością stało się doprowadzenie do konsensusu. Aż jedna ze stron, wiedziona poczuciem zagrożenia własnych interesów, często czysto prywatnych, wezwie do pomocy czynnik zewnętrzny. Któż wie, czy obecnie nie mamy do czynienia, z analogiczną sytuacją, na Ukrainie. Dlatego mając to na uwadze, warto się zastanowić, jak sprawić, aby ta sprzeczność, stała się swym przeciwieństwem.

W związku z powyższym potrzebny jest zupełnie nowy, bardziej niekonwencjonalny pomysł dla Polski. Jeśli nie jesteśmy sami w stanie rozwiązać swych problemów, a ewentualne próby niosą za sobą wysokie ryzyko niepowodzenia, a nawet wojny domowej, to w takim wypadku oddajmy władzę w ręce ludzi o wyższych standardach etyki i kompetencji. Wróćmy do koncepcji unii personalnej Polski ze Szwecją. Usatysfakcjonowani będą monarchiści, bo w końcu zostanie przywrócona monarchia. Zadowoleni będą również katolicy, bo tolerancyjni Szwedzi nie będą przeszkadzać w rozwoju wysokich standardów moralności. Nie będą mogli narzekać socjaldemokraci, ponieważ Szwedzi zadbają o poszanowanie dla ludzi pracy. Podobnie powinno być z kapitalistami, gdyż Szwecja mimo socjalistycznych postulatów, prowadzi dalej prowolnorynkową politykę gospodarczą. Konserwatyści i liberałowie różnej maści, z powodzeniem będą mogli zajmować się dalszym rozmnażaniem własnego majątku. Dla nacjonalistów spełni się w końcu marzenie o wbiciu solidnego klinu pomiędzy Niemcy i Rosję. Dla zwolenników idei silnego samorządu i powrotu do korzeni cywilizacji łacińskiej, pojawi się długo wyczekiwana, prawdziwa przestrzeń do aktywnego działania. Wreszcie system prawny ulegnie radykalnej przemianie i poprawie. Ewentualne powołanie na tron, Karola XVI Gustawa, a także być może nowego premiera rodem ze Szwecji i pomagającej mu ekipy, doprowadzi do zaiste „kopernikańskiego” przewrotu w jakości standardów proponowanych nam przez establishment zarządzający polskim państwem i społeczeństwem. Czas wprowadzić polską kulturę polityczną na wyższy poziom. Któż wie, czy za kilkanaście lat, Polacy nie będą w stanie z powrotem przejąć kontroli nad własnym państwem, a przy okazji pozostawić nad sobą zwierzchnictwo sprawiedliwego króla…