Mówiąc prawdę podczas świadomej rozmowy.

Prawdę mówiąc tak rzadko ze sobą rozmawiamy. A rozmowa świadoma to już prawdziwy cud przytomności.

 Mówić prawdę podczas świadomej rozmowy. Niby proste. Nie, to nazbyt odległe od nawyku płynącego od świata, niewyobrażalne. Poza zasięgiem ja uwikłanego w przywiązanie.

Rzekłbym tak: prawda rodzi się z Ducha.

Anioł mojego światła natychmiast dodaje: – Ten Duch jest zaprawdę Święty.

Pytam anioła:  – A gdzie jest taki Duch?

Słyszę odpowiedź: – Jeśli jest w tobie, wędruje wszędzie. Jeśli jest wszędzie, szuka drogi i do twojego serca.

Anioł prawdę mówi.

Byłoby więc do odkrycia prawo prawdy, która przekracza materializm. Zasłona ciemnej energii jest jednak gęsta niczym wszechświat cały – zwłaszcza ten wewnętrzny, subiektywnie skomplikowany.

Bez poznania siebie, trudno wydobyć z ust słowo prawdziwe. Bez wydobycia z siebie całego strumienia prawdziwych słów podczas świadomej rozmowy, darmo oczekiwać od drugiego, że zabierze nas w pielgrzymkę do źródeł własnej szczerości i prawdomówności.

Oto paradoks rozmowy ustawionej na azymut prawdy: jeśli chcesz rozpocząć pielgrzymkę wspólnoty do źródeł duchowości czystej i nieuwikłanej w zwodzenia, zabierz do źródeł własnego sumienia osoby, z którymi rozmawiasz. Czy to jasne? Wątpię. Czy to proste? Zbyt proste i dlatego zbyt trudne. To prawdziwe Himalaje duchowości. Śnieżnobiały szczyt świętości ponad uwikłaniem w materializm.

Mało kto ma tyle mocy i wiary, by jako pierwszy zacząć  pielgrzymkę przez wszechświat cały, subiektywnie skomplikowany, do sanktuarium ukrytego poza pragnieniami małego ja . Bo odrzucić na tej drodze trzeba projekcję iluzji, która  jawi nam się jako raj. Bo przekroczyć trzeba dziewięć dramatów piekła, od których nawykowo uciekamy w kłamstwo.