Mowa nienawiści w Polsce.

Jestem Polakiem i jestem z tego powodu dumny. Od pychy i pogardy, ocal mnie Panie.

Gdybym był Żydem, albo Niemcem, albo Rosjaninem – też chciałbym być dumnym człowiekiem.

Kochać Ojczyznę. I nikogo nie nienawidzić. Od nienawiści ocal mnie Panie, kimkolwiek jestem i kimkolwiek będę.

Może i miłość do Ojczyzny nie jest najważniejszą cnotą, gdy uświadomisz sobie, że zawsze i wszędzie, najpierw trzeba kochać Boga. Może i każdy człowiek nosi w łonie Boga, ale kochać mamy przede wszystkim te konkretne osoby, z którymi  jesteśmy i będziemy… tworzyli wspólnotę dla pokoju i dobra. Miłość to nie abstrakcja, lecz krew z krwi, ciało z ciała,  i duch z ducha. I coś nieskończenie więcej – Bóg.

Może i duma zasłania miłość szatą iluzji, gdy uświadomimy sobie, że pokora otwiera drzwi serc pomiędzy osobami,  a solidarność pomiędzy narodami  tworzy historie płodne,  nakierowane na bogactwo  przyszłości. Prawda jest warunkiem przetrwania, a bagno kłamstwa pojawia się, gdy cywilizacja ginie. Prawda tworzy pomyślność, kłamstwo nędzę.

Cywilizacja ginie – każda, więc nie tylko nasza – gdy wyrzeka się życia. Życie na poziomie człowieka jest surowe i domaga się respektu – wobec praw Ducha. Uświęcenia miłości Bożej.

Uświęcajmy życie – każdym uczuciem, myślą, słowem i uczynkiem. Uświęcajmy Boga, gdyż siedemdziesiąt siedem razy nam odpłaci –  dobrem za dobro. Módlmy się za siebie wzajemnie. W Polsce i na świecie.

Niech Wspólnota nie daje się podzielić prowodyrom zła. Niech Naród nie daje się zakuć w kajdany wrogich narracji. Przywróć nam zdrowie duchowe i pomyślność codzienną, Panie. Przywróć do organizmu Rzeczpospolitej immunologiczną sprawność  radzenia sobie z wirusami i  bakteriami obcych wpływów. Chcemy być gospodarzami  na ziemi, naszej ziemi. I tworzyć, i prowadzić dialog oraz wymianę z innymi gospodarzami.

Niech Bóg czuwa nad nami wszystkimi. Niech nam Błogosławi, bo tak niewiele trzeba, żeby zburzyć naszą wspólną przyszłość.