Bez kategorii

Michał Boni przypomina jak zwalczyć Platformę Obywatelską.

15/03/2012

495 Wyświetlenia

0 Komentarze

5 minut czytania

Przed nami jest tylko jedna droga – wzmacniać opór , wzmacniać siłę i zasięg protestów, na każdym kroku mówić PO – NIE !

PODWYŻKIW CZASIE NORMALIZACJI

Przed nami jest tylko jedna droga – wzmacniać opór , wzmacniać siłę i zasięg protestów, na każdym kroku mówić PO – NIE ! Tylko w ten sposób możemy wymóc na władzy chociażby w części satysfakcjonujący nas kompromis. Przed nami jest tylko jedna droga – organizować się w strukturach nie formalnych , wokół czasopism , politycznych partii , inicjatyw samokształceniowych. Tylko w ten sposób możemy przygotować kolejne etapy walki o pełną demokrację w Polsce. Jeżeli nie możemy zmienić warunków naszego życia w sposób jednorazowy, musimy przygotować się do zmian wieloetapowych- jednocześnie wyciągając kraj z ruiny i przebudowując, w stałym sporze z władzą, ekonomiczny i polityczny kształt ojczyzny.

Wszystko odbyło się według schematu już ogranego w ostatnim pięcioleciu, choć tym razem bez "konsultacji !

Najpierw spore podwyżki płac dla najgroźniejszych załóg i dla aparatu władzy w najszerszym tego

słowa znaczeniu, potem trzynastki i czternastki, wreszcie ogłoszenie podwyżek cen. Arogancko, przed

Świętami, w pokrętnych słowach ,udających, że chodzi o niewielkie sumy. Ale z wentylami bezpieczeństwa:

mięso dopiero w sezonie urlopowym, gaz, elektryczność i komunikacja też nie od razu, a przede

wszystkim otwarcie furtki dla dalszych podwyżek płac – do decyzji dyrekcji. Poważniejszych protestów

nie było. Wydaje się, że jeśli wybuchnie w Polsce kolejny Grudzień, Czerwiec czy Sierpień, iskrą zapalną nie będzie już raczej podwyżka cen.

Banałem jest stwierdzenie, że polskie społeczeństwo jest zmęczone Mało co tak męczy Jak ustabilizowanie

niestabilnej sytuacji, znormalizowanie popadającej w ruinę prowizorki, wałkowanie stale tych samych

tematów – że z pensji nie sposób wyżyć, że wszystko drożeje z dnia na dzień i najskrzętniejsze gospodynie

domowe od dawna już nie mogą się połapać, co ile kosztuje. Najbardziej chyba jednak męczy

poczucie bezradności i bezsiły.

Już samo to wielkie zmęczenie sprawia, że społeczeństwo, choć trudno je nazwać biernym, nie zrywa

się do protestów. Władza zaś nauczyła się profilaktyki anty strajk owej, przestała drżeć przed robotniczymi

protestami i rozładowuje je dużo skuteczniej niż kiedyś. Wie, że strajki mogą być początkiem końca,

ale nie muszą. Cała jej polityka społeczna sprowadza się więc do pacyfikowania – przed faktem i po fakcie

– buntowniczych załóg, o przekupywaniu sprzymierzeńców nie wspominając.

Po kieszeni dostają zatem prawie wszyscy,choć niektóre grupy zawodowe, ludzie z silniejszych branż

i zakładów pracy, wreszcie bardziej przedsiębiorcze jednostki tracą mniej niż inni. Ale nie jest to zdrowa,

racjonalna gra sił ekonomicznych, raczej rozpaczliwa szarpanina na pobojowisku polskiej gospodarki.

Ci, którym brak siły przebicia, są z tej gry wyłączeni i popadają w nędzę. Słabsze jednostki: emeryci, samotne

matki, rodziny wielodzietne; "nieważne" sektory i grupy pracownicze: służba zdrowia, oświata,

nauka, załogi małych zakładów, włókniarki. Jedynym dla nich ratunkiem przed inflacją jest realizacja

jednego z podstawowych postulatów Sierpnia – wprowadzenie dodatku drożyźnianego, automatycznie

zwiększającego zarobki w miarę wzrostu cen. Ci jednak, którzy najbardziej go potrzebują, są zbyt słabi, by sami go wywalczyć.

Zastępca TM nr 165- 3-04 1986r

POPRZEDNI ARTYKUŁThe Italian Job w Polfie

NASTĘPNY ARTYKUŁRurociąg Odessa – Brody comeback z funduszy UE

Alfred Rosłoń

Pragne Panstwa zainteresowac jasnymi i ciemnymi stronami dzialan podziemnej struktury SOLIDARNOsCI - Miedzyzakladowego Komitetu Koordynacyjnego „wola”. Moim celem jest, niedopuszczenie do zaklamywania niedawnej historii z lat 1982 - 1989

346 publikacje

0 komentarze