Martyrologium Romanum Gregori XIII Pont. Max.

Dnia 25-go stycznia.

Conversio sancti Pauli apostoli, quae fuit secundo ab Ascensione Domini anno.

N a w r ó c e n i e   św. P a w ł a,   A p o s t o ł a,  które nastąpiło w 2-gim roku po Wniebowstąpieniu Chrystusa Pana.

 Apud Damascum natalis sancti Ananiae, qui eumdem Apostolorum baptizavit. Hic cum Damasci & Eleutheropoli, alibique Euangelium praedicasset, sub Licinio judice nervis caesus & laniatus, demum lapidibus oppressus martyrium consummavit.  

W Damaszku uroczystość pamiątkowa św.    A n a n i a s z a,   który rzeczonego Apostoła ochrzcił. Głosząc w Damaszku, Eleutheropolis i innych miejscowościach prawdy Ewangelii, został nasamprzód okrutnie obiczowany żyłami przez sędziego Liciniusza, a następnie go ukamienowano.

Antiochiae sanctorum martyrum Juventini & Maximi, qui sub Juliano Apostata martyrio coronati sunt: in quorum die natali sanctus Joannes Chrysostomus sermonem ad populorum habuit. 

W Antiochii dnia tego zdobyli sobie koronę męczeńską święci    J u w e n t y n   i    M a k s y m,   za panowania odszczepieńca Juliana. W dzień pamiątkowy uczcił ich święty Jan Chryzostom, wypowiadając świetną mowę przed ludem antiocheńskim.

Arvernis sanctorum Projecti Episcopi & Martyri viri Dei qui a proceribus ejusdem urbis passi sunt.

W Auvergne uroczystość św.    P r o j e k t u s a,  Biskupa i sługi Bożego M a r i n u s a,   którzy zostali straceni przez zwierzchników miejskich. 

Item sanctorum martyrum Donati, Sabini, &Agapis.

 Tego samego dnia pamiątka św.   D o n a t u s a,    S a b i n u s a    i     A g a p i s a,    Męczenników.

Tomis in Scytia sancti Bretannionis Episcopi, qui mira sanctitate & zelo Catholicae sub Valente Imperatore Ariano, qui fortiter restitit, in Ecclesia floriut.

W Tomii w Scytyi pamiątka świętego  B r e t a n i o,  Biskupa, który przez swą cudowną świętobliwość i bohaterską gorliwość w wierze, jaką stawiał opór ariańskiemu cesarzowi Walensowi, przyczynił się do świetności Kościoła św.

 Atrebati in Galliis sancti Popponis abbatis miraculis clari.

W Arras we Francji pamiątka św.   P o p p o ,    Opata, który obdarzony był wielką cudotwórczością.

Święci   Juwentyn  i   Maksym  byli oficerami w najbliższym otoczeniu Juliana Apostaty. W tym czasie tzn. zimą 362/362 roku Julian przebywając ze swym dworem w Antiochii przygotowywał wyprawę przeciwko Persom. Prowadził on politykę osłabiania chrześcijaństwa nie krwawymi prześladowaniami, a obłożeniem ich podatkami na rzecz synkretyzmu. W jej ramach podjęto  próbę wskrzeszenia wyroczni przy źródle Kastalia nieopodal świątyni Apollina w Dafne. Poganie twierdzili, że wyrocznia zamilkła, gdy pochowano przy niej męczennika z czasów Decjusza, biskupa Babylasa. Cesarz rozkazał przeniesienie jego szczątków w inne miejsce. Spowodowało to wrzenie wśród chrześcijan. Wkrótce potem pożar strawił pogańską świątynię, a winą obciążono chrześcijan. Z tego powodu zamknięto główny kościół w Antiochii.  Dodatkowym powodem wrzenia był brak żywności. Antiocheńczycy szydzili również z wyglądu cesarza brodacza.

W tym kontekście sytuacyjnym z nieznanego bliżej powodu dwaj oficerowie – chrześcijanie, o czym wiedział cesarz –  zostali okrutne ubiczowani, a kilka dni po tym  ścięci w więzieniu w Antiochii 25 stycznia. Miejscowa wspólnota z narażeniem  życia, wykradła ich  ciała, a po śmierci Juliana, który został zabity w Persji w dniu 26 czerwca następnego roku, wzniosła dla nich wspaniały grobowiec. Św. Jan Chryzostom tak pisał: ["Oni byli wsparciem Kościoła jako filary, bronili go jak wieże, i odparli  ataki wszystkich jak skały.  Niech (będzie dane) nam odwiedzać ich często, niech (będzie dane) nam dotknąć ich świątyni i objąć ich relikwii z ufnością, że możemy uzyskać stamtąd  błogosławieństwa. Bo jak żołnierze, pokazując królowi swe rany, które otrzymali w jego bitwach, mogą mówić do niego śmiało tak oni, przez pokorne przyjęcie  cierpienia dla Chrystusa, uzyskają o  cokolwiek prosić  będą Króla Niebios „].

  Św. Poppo [ze Stavelot] żył w latach 978 – 1048. Był benedyktyńskim opatem i jednym z czołowych przywódców zakonnych swego czasu. Urodzony we Flandrii, Poppo najpierw prowadził światowe życie rycerza. Odmówił zawarcia zaaranżowanego małżeństwa. Jest pierwszym odnotowanym flamandzkim pielgrzymem do Ziemi Świętej. Po pielgrzymce do Rzymu i Jerozolimy, nastąpiła zmiana jego osoby. Wstąpił  do benedyktynów w Saint-Thierry,  w Reims, w 1006 roku. Przeniesiony do Saint-Vannes, asystował opatowi, błogosławionemu Richardowi, w przywróceniu dyscypliny zakonnej. Został mianowany proboszcz św Vaast, Arras i Beaulieu, a następnie opatem Stavelot Malmedy. Ta ostatnia funkcja była mu przyznana  przez cesarza św. Henryka II, który uważał Poppo za jednego ze swych najbardziej zaufanych doradców. Jako opat, Poppo był głową społeczności klasztornej. Przyczynił się w nim wybitnie do ożywienia dyscypliny i duchowej doskonałości.

O biskupie Bretanio w 17-wiecznej książce „Oriens christianus: in quatuor patriarchatus digestus : quo exhibentur …”, której autorem jest Michel Le Quien (O.P) mamy nieco więcej informacji. (op cit str: 1213)

 BRETANIO Valente Imperatore Scytharum Ecclesisis praecrat Bretanio Tomorum epiieopus vir accuratissimae Fidei qui illo urgente at Arianis Ecclesiam aliquam daret in aliam secessit in quam populus omnis eum sequutus est. Quocirca exsulare quidem jussus est sed mox consulto revocatus fuit ne Scythae Pastoris absentiam aegre ferentes novis rebus studerent. Haec Sozomenus lib 6 cap 21.Bretanionis libertatem & constantiam perinde commendat Theodoretus lib 4 hist cap 35. ejufque exsilium postremis Valentis Aug. annis assignat quando Romanum exercitum per Scythiam adversus Gotthos pergere opportebat.

co w przybliżeniu tłumaczy się tak:

BRETANIO Cesarz Walens, zmusił biskupa Scytów Bretanio, do oddania kościoła w Tomorum na kościół ariański. Biskup cofnął się do innego, a wszyscy ludzie poszli za Nim. Tak, rzeczywiście, otrzymał rozkaz wygnania, ale wkrótce został on odwołany po zasięgnięciu opinii, że Scytowie, oburzoni na nieobecność proboszcza rewolucję organizują. Za: Sozomenus Księga 6 rozdział 21. Powrót biskupa ze swego ostatniego wygnania i zwrócenie mu kościoła, Teodoret przypisuje na lata, kiedy przez Scytię, miały iść wojska rzymskie na Gottów.  Theodoretus lib 4  hist. cap 35.

_{forum.fronda.pl/forum/pokaz/id/78446}