Mam nadzieję, czyli nie wiem.

O nadziei napisano, że  pośród rozpaczy ona umiera ostatnia, ale także, że jest matką głupców. O wierze, że góry przenosi, ale także, że sprowadza się ona do wyznawania grzechów i dogmatów. O miłości, że Bóg jest miłością, ale także, że jej nie ma, a ludzie zakochani  uwikłali się w hormonalne odurzenie feromonów, które na szczęście przeminie.

Mieszkam na górze w ogrodzie Boga. Nie ja zasadziłem tu życie, lecz tylko przez kilka chwil będę tu ogrodnikiem. Aż stąd odejdę.

Odejdę – to wiem. Kiedy? Nie wiem.

Mam nadzieję, że podczas mojej duchowej pielgrzymki niczego nie popsuję na górze, gdzie się osiedliłem, a  ogród nadal będzie zakwitał i wydawał owoce.  I mam nadzieję, że inni ludzie w wielkim świecie zmądrzeją i przestaną niszczyć ziemski ogród Boga. I wiem, że jeśli nie przestaną, to i góra, na której kwitnie dziś życie, wpadnie w paszczę cywilizacji śmierci.

Chciałbym nie pozwolić na to. Wiem jednak, że sam nie dam rady odeprzeć zagonu   barbarzyńców. Oni nie wierzą bowiem w ogród, ani tym bardziej nie kochają ogrodu. Chcą mieć, chcą posiadać i czynić sobie poddanym to, co do nich nie należy i nigdy nie będzie należało.

To kwestia chorej świadomości, zamkniętej w zniewoleniu struktur piramidalnej dominacji. Świadomość w ogrodzie jest natomiast wolna i układa się we fraktalne wzory życia. Pomiędzy świadomością wolną a świadomością zniewoloną, pomiędzy  stanami ducha zniewolonego w przemocy i wolnego w miłości, rozciąga się przepaść jak pomiędzy piekłem i niebem.

Najbliższe felietony z cyklu „Mistyka ogrodnika”

 http://refleksyduchowe.nowyekran.pl/post/68126,mistyka-ogrodnika

poświęcę refleksji o  miłości i wierze.

Wierzę, czyli wiem.

Kocham, czyli wiem.

Wiara i miłość rodzą się bowiem w porządku wiedzy. Tylko nadzieja wypływa z porządku niewiedzy i niepewności. Takie postawienie sprawy będzie zmierzało wprost do zderzenia mistyki ogrodu z mitami naszej kultury.