Mądre pytania.

Wbrew temu, co głoszą zabobonni,  nie jest to głupie pytanie.

 

Siebie czasami nie poznaję –  Boga nie widzę. Siebie nie poznaję w  paroksyzmach pychy, która raz po raz zmiata ze ścieżek  za mną, we mnie i przede mną – światło pokory. Boga nie widzę pośród idoli  zasłaniających Jego Święte Oblicze.

 

Wypada postawić ponownie pytanie: kim jestem? skąd przyszedłem na ten świat? dokąd odejdę przez bramę śmierci? 

 

Boga nie widzę, ale z upływem lat coraz wyraźniej widzę, że Bóg  widzi mnie i poprzez mnie. Tam, w najskrytszym widzeniu, odradza się  źródło Miłosierdzia.

 

A tu, w dolinie łez – w dolinie róż, jestem jak pielgrzym. In hac lacrimarum valle. In hac valle rosamarum.* Krótkie są przebłyski wiecznego światła pośród długich cieni losu.

 

To jednak wystarczy, żeby dojrzeć prawdę. Jestem synem. Jak każdy syn mam ojca i matkę. Jak każdy syn marnotrawny rozmyślam o powrocie do domu. Droga to najkrótsza, ale najdłuższa.

 

Świat pozbawił mnie daru wiary w dogmaty, lecz w zamian Bóg dał mi inną łaskę. W tej łasce odradza się nadzieja, że jestem Jego synem. Tak po prostu, nauczyłem się wiedzieć, że najdłuższe cienie przeznaczenia są nicością wobec wiecznej miłości.

 

Wracam do domu. Nie mam dla nikogo dobrych rad. Jeśli czujecie, że nadchodzi pora do powrotu, to idźcie za głosem Widzącego. Ten, który widzi w nas i poprzez nas, niech prowadzi chorych i  uzdrowionych.

 

* In hac lacrimarum valle. In hac valle rosamarum. – "Na tym lez padole. W tej dolinie uslanej różami." Jest to fragment antyfony Salve Regina ku czci Najświętszej Maryi Panny, spiewanej w Kościele katolickim od dnia Świętej Trójcy do adwentu.