LITERACI TAJNI WSPÓŁPRACOWNICY SB W LATACH 1939 – 2012 CZ. II

Warto sięgnąć i do innych cytatów: Stanisława Jerzy Leca, Leona Pasternaka, czy Jerzego Putramenta (z „Czytanek dla klasy III szkoły początkowej”), Tadeusza Boya – Żeleńskiego z ukazującego się w okupacyjnym sowieckim Lwowie „Czerwonego Sztandaru” :

LITERACI – TAJNI WSPÓŁPRACOWNICY SB – KOLABORANCI W LATACH 1939 – 2012

                                                 I W ZLP 2014 r. CZ. II

WYKŁAD W KLUBIE GAZETY POLSKIEJ W KRAKOWIE 15 LUTEGO 2012 r.

 

ALEKSANDER SZUMAŃSKI

 

 

 

 

„W wyborach radzieckich triumfuje przyjaźń narodów, która pod opiekuńczym skrzydłem władzy radzieckiej przestaje być snem i marzeniem – jest rzeczywistością”.

 

Po wkroczeniu sowietów do Lwowa we wrześniu 1939 roku powstała gazeta „Czerwony Sztandar” – zwykła tzw. agitka wojskowa w randze dziennika, przez lwowian zwana machorką, ponieważ miała wiele stron, przeważnie z przemówieniami dygnitarzy komunistycznych i doskonale służyła na skręty papierosów z machorki kupowanej od sołdatów za kilka kopiejek.

 

W „Czerwonym Sztandarze” publikowali pisarze kolaboranci, a to: Aleksander Wat, Adam Ważyk, Leon Pasternak, Tadeusz Żeleński – Boy, Stanisław Jerzy Lec, Władysław Gomułka, Jerzy Borejsza Goldberg, Jacek Goldberg Różański – kat U.B. Julia Brystygierowa kat NKWD w stopniu pułkownika NKWD, Czesław Miłosz, Władysław Broniewski, Hilary Minc, Edward Ochab, Jerzy Putrament, Teodor Bujnicki i inni.

 

Tymczasem w Kujbyszewie i Moskwie na polecenie Józefa Stalina powstały przygotowania do kolejnej mordowni NKWD we Lwowie. Polecenie od Stalina otrzymali politrucy najbardziej zaufani, Julia Brystygierowa zwana „Krwawą Luną” i Wanda Wasilewska – prezes Związku Patriotów Polskich”.

 

Związek Patriotów Polskich (ZPP) – organizacja polityczna, powołana 1 marca 1943 roku przez komunistów polskich w ZSRS; narzędzie polityki Stalina w kwestii polskiej – przygotowywał warunki do przejęcia władzy przez komunistów w powojennej Polsce.

 

ZPP pełną działalność rozwinął po zerwaniu przez władze ZSRS (kwiecień 1943 r.) stosunków dyplomatycznych z rządem RP na uchodźstwie.

 

Zasadnicza jaczejka bolszewicka miała za zadanie stworzenie pod szyldem literackim indoktrynacji na modłę sowiecką przede wszystkim inteligencji i „pierekowkę dusz”.

 

Stworzono więc wzorcową placówkę NKWD.

 

Placówka otrzymała nazwę „Nowe Widnokręgi”.

 

Redaktorem naczelnym „Nowych Widnokręgów” została Wanda Wasilewska, zespół tworzyli Julia Brystygierowa pułkownik NKWD, Jerzy Borejsza, Jerzy Putrament, Czesław Miłosz, Teodor Bujnicki, Adam Ważyk, Julian Przyboś, Tadeusz Żeleński – Boy, ale również i tacy tytani powojennego terroru tzw. Polski Ludowej, jak Roman Zambrowski, Stefan Jędrychowski, Edward Ochab, Hilary Minc, Włodzimierz Sokorski i inni.

 

Do współpracy nie przystąpił m.in. Władysław Broniewski, tłumacząc, iż on jest do pisania, a nie do przesłuchiwania i może z kolegami pójść na wódkę.

 

Wg. Jalu Kurka, Broniewski za tę wypowiedź został na krótko aresztowany.

 

Poza Wandą Wasilewską czołową rolę odgrywała w tym piśmie „Krwawa Luna” Julia Brystygierowa działające wspólnie i w porozumieniu z Józefem Stalinem.

 

Julia Brystygierowa urodzona w Stryju obok Lwowa miała już za sobą wieloletnią pracę przesłuchującej w różnych kaźniach stalinowskich na terenach Związku Sowieckiego, późniejszy oficer komunistycznej służby bezpieczeństwa w tzw. Polsce Ludowej, wieloletni dyrektor Departamentu V Min. Bezpieczeństwa Publicznego m.in. do spraw inwigilacji Kościoła katolickiego w Polsce. To właśnie ona inwigilowała kard. Stefana Wyszyńskiego doprowadzając do jego aresztowania.

 

Prywatnie żona działacza syjonistycznego Natana Brystygiera. Brystygierowa we Lwowie zorganizowała t. zw. Komitet Więźniów Politycznych i przy jego pomocy rozpoczęto liczne aresztowania głównie wśród duchownych i inteligencji.

 

„Krwawa Luna” brała udział w walce z Kościołem katolickim w Polsce. Brystygierowa w „Nowych Widnokręgach” nadzorowała pierwszy etap śledztwa, osobiście katowała zatrzymanych, miała własne wyrafinowane metody znęcania się nad nimi.

 

Była określana jako zbrodnicze monstrum, przewyższające okrucieństwem hitlerowskie dozorczynie z niemieckich obozów zagłady.

 

„Wsławiła” się przesłuchiwaniem mężczyzn, wkładając im genitalia do szuflady, którą gwałtownie zatrzaskiwała.

 

Głównym ośrodkiem kolaboracji literackiej w czasie tzw. pierwszej sowieckiej okupacji ( 1939 – 1941 ) był Lwów.

 

Do uprawiana literackiej prostytucji przyznał się kolaborant Czesław Miłosz.

 

Poczet antypolskich patronów medialnych otwierają Wanda Odolska i „Fala 49” ze Stefanem Martyką.

 

Wanda Odolska obdarzona piszczącym, świdrującym na wylot głosem na falach bolszewickiego radia w Polsce od 1945 roku pouczała, podobnie do twórczości kolaboranckich poetów, jak należy kochać towarzysza Józefa Stalina i towarzysza Bolesława Bieruta.

 

„Kto nie będzie kochał Biura Politycznego ze wszystkimi polsko-radzieckimi towarzyszami, temu mogą obciąć to i owo” – powiedziała w radiu Wanda Odolska.

 

Podobną deklarację o „obcięciu robotniczej ręki” złożył również w Poznaniu jej bezpośredni przełożony i mocodawca Józef Cyrankiewicz.

 

W tym okresie machina propagandowa nowej władzy stała w pierwszym szeregu walki politycznej.

 

Wandzie Odolskiej towarzyszył ideowo Stefan Wacław Martyka, pełniący wysokie funkcje w Ministerstwie Kultury i Sztuki.

 

Antoni Słonimski mając na uwadze Józefa Cyrankiewicza jako przełożonego Wandy Odolskiej napisał w wierszu:

 

„…o ty mój przełożony z lewej do prawej nogawki…”.

 

Po 4 czerwca 1989 r. medialnie Polską zawładnął koncern Agora z „Gazetą Wyborczą” na czele.

 

Nieco dłużej zatrzymam się na obecnym przyznawaniu literackiej Nagrody Nobla dla wykazania upadku jej dzisiejszej rangi w kontekście noblistów Miłosza i Szymborskiej.

 

Od 1901 roku Akademia Szwedzka przyznaje Literacką Nagrodę Nobla.

Akademia Szwedzka jest niezależną instytucją kulturalną. Powstała 5 kwietnia 1786 podczas uroczystości na giełdzie w Sztokholmie. Założona została przez króla Gustawa III w celu rozwijania szwedzkiego języka i szwedzkiej literatury.

 

Od 1901 roku Akademia Szwedzka przyznaje Literacką Nagrodę Nobla. Akademii dano motto „Snille och smak” (Talent i Smak ). Akademia jest niezależna finansowo, posiada min. prawa autorskie do dziennika „Post-och Inrikas Tidningar”.

 

„Post- och Inrikes Tidningar” – oficjalny organ państwowy Szwecji, założony w 1645 roku. „PoIT” założyła w 1645 roku Krystyna Waza i jej kanclerz Axel Oxenstierna, przez co jest ona najstarszą ukazującą się do dziś gazetą świata. W roku 1791 król Gustaw III utworzył ją jako nowo utworzone przez siebie „Svenska Akademien” (Akademia Szwedzka) przy jej wydawaniu.

 

Od 2007 roku gazeta wydawana jest wyłącznie w wersji cyfrowej.