Konwersja CO2

Czyli CO2 jako surowiec do wytwarzania paliw. – Biokonwersja, fotosynteza naturalna i sztuczna oraz specjalny specjal spod ziemi dla Czytelników wykopany:)

Poniżej w punktach zebrałam metody, które umożliwiają mniej lub bardziej „biologiczną” przeróbkę CO2 na paliwa. – Dla przypomnienia, utrwalenia lub nauki. Po prostu żeby wiedzieć.

Przeróbkę chemiczną pomijam, bo to proces zanadto energochłonny (acz oczywiście wykonalny).

1. CO2 przerabia się „sam” na materię organiczną w procesie fotosyntezy. – Banał albo najbardziej tradycyjna droga biokonwersji tudzież energetyki słonecznej (tak, tak!) i jednocześnie odnawialnej.

2. Korci ludzi by podrobić ten użyteczny proces. Pracują zatem nad sztuczną fotosyntezą. Kogo to zagadnienie interesuje, to może sobie zgłębić jego teoretyczne strony korzystając z poniższego linku:

http://www.dbc.wroc.pl/Content/1891/doktorat_J_Lamparski.pdf



 

A tu jeszcze bardziej pożyteczne (a może już wkurzające…?) linki:

http://www.dziennikwschodni.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20090117/LUBLIN/115193327

http://archiwum.dlapolski.pl/informacje/Czytaj-art-5132.html

czyli Polak potrafi – jednym słowem prof. Nazimek i jego katalizator do sztucznej „fotosyntezy”.

Fajne, nie?:) Ale to jeszcze nie wszystko. Albowiem do 3 razy sztuka:).

3. Inna metoda biokonwersji to proces, który również występuje w przyrodzie. W tym miejscu będzie jak zwykle u mnie przyziemnie a nawet podziemnie:). Bo w przeciwieństwie do fotosyntezy sztucznej czy naturalnej tu chodzi o proces podziemny. – A co:)? – Wszak węglowodory powstały pod ziemią, nieprawdaż? Prawdaż. Ta oczywista oczywistość rzuciła się w oczy geologom (no bo komu? hihi) i skutkiem tego zaczęli kombinować. Różnymi metodami, w różnych ośrodkach, mniej lub bardziej półgębkiem, czy najprawdopodobniej tajnie. Niemcy na ten przykład złożyli wizytę wulkanom błotnym. A Japończycy dłubali w morzu i na lądzie. Wyszło inspirująco, o czym za chwilę.

Innym punktem wyjścia była sekwestracja czyli podziemne składowanie CO2 (mówiąc po ludzku chodzi o upychanie go w górotworze, żeby uniknąć jego emisji do atmosfery oraz związanych z tym kar).

Jeszcze inni badali „kominy” termiczne w ocenach a inni metan w kopalniach węgla. (Z tym metanem to chodzi o to, że istnieją mikroorganizmy zdolne do konwersji CO2 w strukturach geologicznych, że właśnie w ten sposób gaz powstawał w przeszłości i że ten proces trwa też obecnie.)

Zebranie „cuzamendokupy” zgromadzonej w ten sposób wiedzy, nasunęło różnym ludziom wniosek, że wpychając CO2 „pod ziemię” (w praktyce chodzi o zczerpane złoża węglowodorów i CO2 jest tu używany m.in. po to, by głębiej wyczerpać złoże, czyli „wypompować je do spodu”), możliwym jest otrzymywanie węglowodorów.

Ale ad rem.

Otóż w „Przeglądzie Geologicznym” (nr 12/2009) jest artykuł Adama Wójcika i Wojciecha Brochwicz-Lewińskiego pod intrygującym tytułem „Geologiczne składowiska CO2 fabrykami metanu?”. – Poniżej link do niego:

http://www.pgi.gov.pl/images/stories/przeglad/pg_2009_12_12.pdf

(marginesowo: w tymże samym PG jest artykuł nt. legalizacji podziemnego składowania CO2 w UE).

Kto ciekaw może sobie tam dokładnie przeczytać wzmianki o Archeobakteriach, metanogenach i ekstremofilach. Ponoć te Archea potrafią przekształcać dwutlenek węgla i wodę w metan (chemosynteza) w temperaturach przekraczających nawet 400C, w wysokich ciśnieniach (kominy hydrotermalne na głębokich dnach oceanów). One w ten sposób wytwarzają sobie energię dla swoich procesów życiowych. Po prostu. (Potrafią też wytrącać węglany i związki metali, ale teraz pozostańmy przy metanie.)

Na wszelki wypadek, bo może kogoś to zainspiruje, podaję nazwy tych mikroorganizmów: Methanosarcina thermophila (nie od Termopil, tylko od goroącolubności), Methanobacterium (jak komuś kiedyś sfermentowała np. kapusta kiszona do metanu, to wie o czym mowa), Methanotermobacterium (pierwszy raz zidentyfikowany ponoć na wysypisku śmieci!), Methanotermobacter, Methanococcus, Methanocaldococcus.

Teraz naukowcy szukają najwydajniejszego szczepu Archea oraz najlepszych dla niego warunków. Niejaki prof. Sato twierdzi, że warunki muszą być takie: temperatura min. 65C, duże ilości CO2 w stężeniu rzędu 80%, ciśnienia jakie występują w składowisku CO2 na głębokości 2 – 2,5 km. Do tego mają one lubić zasolenie. Profesor oczekuje, że Methanotermobacterium w szczerpanym już złożu ropy w prefekturze Akita, na północy Honsiu (w którym składuje się ok. 6,2 mln ton CO2) da ok. 2,25 mln ton metanu (tj. ok. 3,2 mld m3) w ciągu 8 lat, czyli 8% rocznego japońskiego zużycia. Dalej Japończycy twierdzą, że w złożu szybkość reakcji będzie tylko o 3 % mniejsza niż w laboratorium (czyli przeprowadzili takie próby? O tym cisza, mówiłam już, że pracują nad tym ukradkiem).

Dalej autorzy zastanawiają się, czy w Polsce mamy warunki dla Archea, czy w ogóle występują one w naszych złożach. Sugerują prowadzenie badań w złożu gazu Borzęcin (gdzie PGNiG S.A od ok. 15 lat zatłacza CO2 w celu wspomagania wydobycia gazu), w złożach węgla w rejonie Kaniowa.

Twierdzą też, że nie mamy się co obawiać tych Archeów. Ja tam się nie znam:), to nie wiem. Ja Wam tylko donoszę o potencjalnych możliwościach robienia biznesu na tych tam opłatach za emisję CO2. Na tym swój donos kończę i nie rozważam czemu się w Polsce ten biznes najprawdopodobniej nie uda.

Zdjęcie autorstwa Anny Korol pochodzi z serwisu geopic.pl i przedstawia gejzer błotny na Kamczatce (bliżej siebie wulkany błotne mamy w Rumuńskich Karpatach i na Krymie). Mnie się podoba „pierwotny” krajobraz wokół tego wulkanu – spękana ziemia i same paprocie – całkiem jak w minionych epokach geologicznych!:)

PS. Obiecaną wcześniej geotermię przetrawiam z naukowego na ludzki;). Jak przetrawię, to o niej napiszę.