Kolejna smutna miesięcznica

Minął kolejny miesiąc od katastrofy smoleńskiej. Kolejny raz mieliśmy okazję brać udział w "Lesie smoleńskim"     Nie będę pisać o idei, organizatorach, o zadawanych nieustannie pytaniach, które zapewne pozostaną bez odpowiedzi. Chciałabym jednak przekazać Wam moje obserwacje odnośnie przechodniów. Niestety, ulica nie dorosla jeszcze do tego by stawić czoła wątpliwościom, z jakimi przyszło nam żyć. Ukradkowe spojrzenia rzucane na zgromadzonych przed Pałacem moherów, przyspieszony krok. Jakże często  daje się zauważyć przygięcie karku, usztywnienie mięśni, wzrok wbity w ziemię.  Czy możemy mieć jeszcze nadzieję, że to społeczeństwo jeszcze się obudzi, zapragnie znowu poczuć powiew wolności, wziąć sprawy w swoje ręce? Ja taką nadzieję straciłam, przestałam też wierzyć w niezłomność, nieugiętość Polaków, lepiej też rozumiem fenomen Targowicy. Interes własny przedkładany nad polski jest naszą podstawową, niezniszczalną cechą […]

Minął kolejny miesiąc od katastrofy smoleńskiej. Kolejny raz mieliśmy okazję brać udział w "Lesie smoleńskim"     Nie będę pisać o idei, organizatorach, o zadawanych nieustannie pytaniach, które zapewne pozostaną bez odpowiedzi.

Chciałabym jednak przekazać Wam moje obserwacje odnośnie przechodniów. Niestety, ulica nie dorosla jeszcze do tego by stawić czoła wątpliwościom, z jakimi przyszło nam żyć. Ukradkowe spojrzenia rzucane na zgromadzonych przed Pałacem moherów, przyspieszony krok. Jakże często  daje się zauważyć przygięcie karku, usztywnienie mięśni, wzrok wbity w ziemię. 

Czy możemy mieć jeszcze nadzieję, że to społeczeństwo jeszcze się obudzi, zapragnie znowu poczuć powiew wolności, wziąć sprawy w swoje ręce? Ja taką nadzieję straciłam, przestałam też wierzyć w niezłomność, nieugiętość Polaków, lepiej też rozumiem fenomen Targowicy. Interes własny przedkładany nad polski jest naszą podstawową, niezniszczalną cechą narodową. Cechą, jakże często wykorzystywaną w przeszłości ale i obecnie przez obce, nieprzychylne nam państwa.