Kolęda.

Świeć mi Gwiazdo Betlejemska,
Bo wędruję po manowcach.
W duszy skrzeczy małość ziemska.
Jestem jak zbłąkana owca.
*
Wskaż mi drogę i daj siły,
Bym nią kroczył aż do końca.
By mnie skróty nie skusiły
I komercji rzeka rwąca.
*
Spraw bym wiedział co jest godne
I się tego zawsze trzymał,
A nie dążył co jest modne
I podłości się nie imał.
*
Zatem prowadź mnie, Gwiazdeczko,
Przez pustynię ludzkiej duszy,
Tam, gdzie w żłobie leży Dziecko,
Które grzechy moje skruszy.