Kieł

Sadyzm czy wypaczona miłość rodzicielska. Odbija się w tym filmie piwnica Fritzla.

Wielokrotnie nagradzany i chwalony przez (papuzią) krytykę „Kieł” na mnie nie zrobił wrażenia. Nie jest to kino wybitne, wbrew pozorom niewiele też odkrywa.

               Oto zamożna grecka rodzina. Małżeństwo z trójką dzieci, które trzymane są w zupełnej izolacji przed światem zewnętrznym. Są już prawie dorośli i ani razu nie wyszli poza teren ogrodzonej murem posesji. Żyją w przeświadczeniu, że na zewnątrz czyhają niebezpieczeństwa, np. koty, które żywią się ludzkim mięsem. Tego nauczyli ich rodzice. Język, jakim się posługują często nie przystaje do rzeczywistości. ‘Mamo, czy mogłabyś podać mi telefon’ – mówi córka przy stole i otrzymuje solniczkę. Na podobnej zasadzie na krzesło mówi morze. Wszystkie ich potrzeby zaspokajane są w ramach domu (także seksualne). Jakie są motywacje rodziców, nie wiemy. Czy kieruje nimi sadyzm? Czy może specyficznie pojęta miłość, gdyż chcą ochronić dzieci przed niebezpiecznym światem? Socjalizują je na opak. Jeśli to rodzicielska miłość, to wypaczona, wręcz perwersyjna. Patologiczna sytuacja. Odbija się w tym obrazie piwnica Fritzla.  Gdy przez przypadek jedna z córek wchodzi w posiadanie filmu Rocky, powtarza gesty, słowa i miny Stallone’a. Odkrywa inny świat, który chce poznać.

               Formalnie to dramat, spojrzenie kamery jest zimne, ujęcia pozbawione są emocji. Nasuwa się porównanie z austriackim kinem spod znaku Hanekego czy Seidla, ale także eksperymentalny wymiar kina von Triera.

               Ta rodzinna utopia, czy raczej dystopia stawia pytania o to, skąd się biorą wzorce zachowania. Czym jest wychowanie, co daje kultura. Ale jest to w swej postaci zbyt wydumane. Rozumiem, że te laboratoryjne warunki mają być alegoryczne. Ale co z tego? Efektowne wybicie sobie zębów hantlem, to wszystko. Hohsztaplerka.

Kynodontas, reż. Giorgos Lanthimos, (dvd) Against Gravity