Kawaleria Cesarstwa Japonii

     Od czasu wojny z Rosją (1904-1905) kawaleria była w Japonii formacją działającą na potrzeby dywizji piechoty. W końcu lat dwudziestych w ramach każdej jednostki tego typu służył zazwyczaj pułk kawalerii liczący około 500 żołnierzy. W skład pułku wchodziły kwatera główna, pluton łączności, dwa dywizjony kawalerii, z których każdy liczył dwa szwadrony jazdy, kompania karabinów maszynowych (trzy plutony) i kompania przeciwpancerna. Oprócz broni ręcznej (karabinów Arisaka) żołnierze pułku dysponowali 10 karabinami maszynowymi i 6 działkami przeciwpancernymi kalibru 37 mm. Biorąc po uwagę to, że w Japonii konie były bardzo rzadkie i wykorzystywano je w jednostkach piechoty jako siłę pociągową, kawaleria działała na zasadzie dragoni – zwierząt używała tylko do przemieszczania się. Jeśli przyszło im walczyć to kawalerzyści walczyli jak piechota. […]

     Od czasu wojny z Rosją (1904-1905) kawaleria była w Japonii formacją działającą na potrzeby dywizji piechoty. W końcu lat dwudziestych w ramach każdej jednostki tego typu służył zazwyczaj pułk kawalerii liczący około 500 żołnierzy. W skład pułku wchodziły kwatera główna, pluton łączności, dwa dywizjony kawalerii, z których każdy liczył dwa szwadrony jazdy, kompania karabinów maszynowych (trzy plutony) i kompania przeciwpancerna. Oprócz broni ręcznej (karabinów Arisaka) żołnierze pułku dysponowali 10 karabinami maszynowymi i 6 działkami przeciwpancernymi kalibru 37 mm. Biorąc po uwagę to, że w Japonii konie były bardzo rzadkie i wykorzystywano je w jednostkach piechoty jako siłę pociągową, kawaleria działała na zasadzie dragoni – zwierząt używała tylko do przemieszczania się. Jeśli przyszło im walczyć to kawalerzyści walczyli jak piechota.

     W 1928 roku naczelne dowództwo wojsk lądowych, widząc to, że w ramach powolnej dywizji piechoty szybka i zwrotna kawaleria sporo traci ze swych atutów, postanowiło stworzyć dwie niezależne jednostki kawalerii, nie likwidując jednak oddziałów kawalerii działających na rzecz dywizji piechoty. Dlatego zostały sformowane 1 i 2 Brygada Kawalerii. Każda z nich składała się z pułku kawalerii, pułku artylerii, kompani saperów i kompani transportowej oraz oddziałów łączności i weterynaryjnego. Brygada liczyła około 1200 żołnierzy uzbrojonych między innymi w 10 karabinów maszynowych, 8 dział polowych kalibru 75 mm i 6 działek przeciwpancernych kalibru 37 mm.

     Zważywszy na to, że już od 1925 roku niektóre oddziały kawalerii używały samochodów produkcji brytyjskiej typu Austin, które zdobyły podczas interwencji w Rosji wojska generała Otaniego. W 1928 roku powstał pomysł częściowej mechanizacji jednostek kawalerii. Japończycy, wnikliwie przyglądający się temu co się dzieje na świecie, poszli tutaj za ogólnoświatowym trendem „mechanizacji armii”. Zabieg ten był o tyle łatwy, że właśnie w owym 1928 roku w japońskich biurach konstrukcyjnych stworzono samochód pancerny „ SUMIDA wz 88”, który z powodzeniem mogli wykorzystywać kawalerzyści do zadań rozpoznawczych. Wprowadzając sprzęt pancerny do uzbrojenia jednostek kawalerii Japończycy natrafili na takie same kłopoty, jak entuzjaści mechanizacji w innych armiach świata. Okazało się bowiem, że jednostki zmechanizowane nie potrafią współpracować z jazdą na polu walki. Rozwiązanie tego problemu było bardzo proste – należało zrezygnować z koni. Japończykom przyszło to o tyle łatwo, ze i tak nie używali koni podczas walki. Lecz tylko do przemieszczania się. Jeśli dochodziło do starcia z nieprzyjacielem, to kawaleria towarzysząca samochodom pancernym walczyła pieszo. Koni używała jednak do konca drugiej wojny światowej. W 1933 roku konstruktorzy japońscy opracowali projekt kolejnego japońskiego samochodu pancernego „TYP 92 Osaka”. Ten pięcioosobowy pojazd miał być wykorzystywany przede wszystkim przez jednostki rozpoznawcze i kawaleryjskie. Samochód miał masę 6,4 tony i rozwijał prędkość 60km/h. Uzbrojony był w dwa karabiny maszynowe. Od 1933 roku samochody pancerne typ „Osaka” i „Sumida” coraz powszechniej wchodziły na wyposażenie oddziałów pancernych jednostek kawalerii japońskiej. Oddział taki dysponował zazwyczaj 7 samochodami pancernymi (3 plutony po 2 wozy plus wóz dowodzenia).

pojazd pancerny "TYP 92 Osaka"

     Rok 1937 przyniósł, nie tylko rozwój wojsk pancernych, ale i również dalszą mechanizację jednostek kawalerii. Odtąd pułk kawalerii liczył dwa szwadrony jazdy na koniach, dwa plutony motocyklistów (to rozwiązanie Japończycy zapożyczyli od Niemców) oraz jedną kompanię samochodów pancernych bądź tankietek (razem siedem wozów bojowych).

     Doświadczenia wyniesione z konfliktu z Chinami oraz z walk prowadzonych z Rosjanami nad Chałchyn-Goł wykazały, że jednostki kawalerii musza dysponować znacznie lepszym sprzętem, niż samochody pancerne, które niezbyt dobrze radziły sobie w trudnych warunkach terenowych. Dlatego też w końcu lat trzydziestych w częsci istniejących brygad kawalerii japończycy postanowili stworzyć specjalne formacje pancerne.

    Japońskie formacje pancerne, wchodzące w skład brygad kawalerii liczyły, 350 żołnierzy wyposażonych w 33 (plus 6 rezerwowych) lekkie czołgi. Brygada miała dwie kompanie takich pojazdów. Każda z kompani dzieliła się na cztery plutony czołgów (4 czołgi w każdym plutonie). Kompanie czołgów były wspierane przez jednostki techniczne – transportowe i chemiczne. Formacje takie weszły w skład 1, 3 i 4 Brygady Kawalerii.

źródło: wydawnictwo "Militaria"