Język rosyjski

O tym jak walczyłem by cokolwiek wchodziło mi do głowy w tym języku.

   Nigdy nie lubiłem języka rosyjskiego. Nie dlatego,  że mi się nie podobał tylko dlatego, że byłem na niego uczulony. Za Chiny nie wchodził mi do głowy i już. Mało tego, na samą myśl o nim dostawałem mdłości i bolała mnie głowa; tak jakbym miał każde zdanie w tym języku urodzić.  W tych czasach to był przedmiot obowiązkowy. Po prostu koszmar. Nauczenie się przeze mnie kilku zdań w tym języku graniczyło z cudem. Maturę zdałem tylko dlatego, że była pisemna i koledzy pozwolili mi od siebie ściągać. Miałem wielkie trudności ze znalezieniem kierunku studiów gdzie nie było tego języka. W końcu się udało lecz moja radość trwała tylko rok. Na drugim go dołożyli. Do tego spóźniłem się na pierwsze zajęcia i jedyne wolne miejsce było w pierwszym rzędzie, na przeciw wykładowcy. Tak już pozostało. Pani profesor była rodowitą Rosjanką i miała zwyczaj kończyć każde dłuższe zdanie słowami: „Prawda, tak?”. Potem milkła i patrzyła przy tym na mnie przenikliwym, nieruchomym wzrokiem dopóki nie potwierdziłem jej zdania kiwnięciem głowy i słowami: „Prawda tak”. Wtedy kontynuowała. I tak zawsze, na każdych zajęciach. Kiedyś się zbuntowałem. Na słowa „Prawda, tak?” nic  nie odpowiedziałem i nie zrobiłem. Ona się patrzy na mnie, ja na sufit. W końcu odwracam wzrok na lewo i widzę spojrzenia  wszystkich w napięciu czkających na to co zrobię. Patrzę w prawo – to samo. Do tyłu już nawet nie zaglądałem. Domyśliłem się, że nie poprowadzi dalej zajęć bez tego rytuału. W końcu nie wytrzymałem presji i  skapitulowałem: „Prawda tak” – powiedziałem zrezygnowany, a po sali rozległo się westchnienie ulgi.