Jestem przeciw głodówce. Nie takie metody, Panowie!

Uważam za skandaliczne ograniczenie liczby godzin przedmiotów humanistycznych, przyrodniczych, matematycznych oraz próby wyprowadzenia religii ze szkół.

Mogę oboma rękami podpisać się pod postulatami głodujących w krakowskim kościele, ale jednocześnie stanowczo sprzeciwiam się tej formie protestu. To nie jest sposób walki o swoje postulaty w demokratycznym państwie. To jest kpina z tych, którzy – tak jak Siergiej Kavalenka – walczą tą formą o elementarne prawo do życia i do wolności.

W całości popieram to, o co walczą protestujący – tak, jak oni uważam za skandaliczne ograniczenie liczby godzin przedmiotów  humanistycznych, przyrodniczych, matematycznych oraz próby wyprowadzenia religii ze szkół. Ale co z tego? Czy będziemy popierać także głodówkę tych, którzy – równie zasadnie – domagaliby się zwiększenia liczby WF czy muzyki? Przecież to prawda, że młodzi Polacy są coraz mniej sprawni fizycznie i mniej muzykalni, i dobrze byłoby coś z tym zrobić, ale czy głodówka jest dobrym sposobem walki o te normalne postulaty? Rozumiem argumenty  tych, którzy wyrażają poparcie dla postulatów naprawy polskiej szkoły, ale stanowczo odrzucam tak skrajną formę protestu. Winna ona być zarezerwowana tylko dla obrony najbardziej elementarnych praw – takich, jak wolność czy niepodległość. Kształt szkolnictwa średniego, choć ważny, nie należy do takiego katalogu podstawowych kwestii. I jest kpiną z tych, którzy obecnie, w ekstremalnych warunkach, w więzieniu, walczą o życie i  wolność. Popatrzmy na Siergieja Kavalenkę na Białorusi – może wtedy protestujący odczują wstyd i zrozumieją, jak nieadekwatny środek znaleźli na przeprowadzenie akcji w szlachetnej, skądinąd, sprawie.

Historia powtarza się jako farsa – powiadał klasyk. I trochę tak jest w odniesieniu do dawnych, dzielnych opozycjonistów, którzy walczyli w komuną w latach 80-tych. Ale dzisiaj mamy państwo, w którym odbywają się wolne wybory. I to w ich czasie mogą dokonywać selekcji tych, którzy reprezentują ich postulaty (także w kwestii edukacji). Jeśli zwycięża siła chcąca degradować szkolnictwo, to ich prawem, a nawet obowiązkiem, jest głosowanie na inne partie, sprzeciwiające się temu. Głodówka należy do repertuaru walki o swoje prawa i postulaty w systemach niedemokratycznych. W dzisiejszej Polsce służą do tego elekcje parlamentarne. Nasze państwo nie jest doskonałe, ale odbywają się w nim wolne wybory i niech to będzie nadzieją dla protestujących. Zmieńmy ten zły rząd i złą minister edukacji w wyborach, a nie poprzez głodówki.

Dlatego nie podpisuję się pod apelami, szanowanego przeze mnie profesora Antoniego Dudka, żeby popierać ten protest. I nie potrafię chylić głowy  przed protestującymi, jak chciał Piotr Zaremba (nota bene – chyba Redaktor nie doczytał tego, o co walczą głodujący, bowiem -jako historykowi – wydało mu się, że walczą jedynie o zwiększenie liczby godzin historii, choć o tym nie ma ani słowa w ich deklaracji). Wbrew temu, co pisze Zaremba, protestujący nie postawi na szali swojego zdrowia i samopoczucia. Jest dokładnie odwrotnie – samopoczucie chyba mają lepsze, a ich zdrowiu nic nie grozi (zobaczycie, że wyjdą z tego bez szwanku). Niech zobaczą zdjęcia Kavalenki i niech zrozumieją, czym jest strajk głodowy, a czym powinien być – w pełni uzasadniony – protest przeciwko skandalicznym dokonaniom minister Hall. Popieram więc postulaty, nie popieram metod.