JEŚLI POLSKO BĘDZIESZ SZCZĘŚLIWA…

Ty mnie Panie zabierz do siebie…

Ty mnie Panie zabierz do siebie

gdy mnie sztywno w ziemi ułożą

skibą ziemi okryj mnie żyzną

abym wyrósł osiką czy brzozą

połamany zużyty czas

będzie moim ostatnim posłaniem

gdy się zsypie dudniącą grudą

jak niewypał w ziemi zostanie

więc mnie zabierz Panie do siebie

zamień w barwy nadziei zielone

nie w pomniki tablice czy marmur

ale malwy wysmukłe przed domem

w słoneczniki co jasne swe twarze

choćby nastał czas jeszcze surowy

będą zawsze wiedzione instynktem

twarz odwracać za ciepłem Twej mowy

potem serce zapal mi w makach

po ogródkach po wiejskich zagonach

połączone w wiązankę stokrotek

niechaj tętni biało – czerwone

po mokradłach mnie ułóż błękitem

tam gdzie wierzba zmęczona przystaje

i gdzie niebo zbierają dzieci

w ciasny bukiet niezapominajek

kaczeńcami rozrzuć mnie szczodrze

dmuchawcami niech srebrzy się głowa

będę wtedy modlił się cicho

wzdłuż strumieni szemrzących jak mowa

dzikie wino co zrośnie się z murem

z głębi ziemi wyrośnie ramieniem

co oplecie znajome mi kąty

poplątanym i czułym milczeniem

czarny kruk kiedyś serce mi ranił

byłem mroczną legendą owiany

jeśli Polsko będziesz szczęśliwa

niech mój płacz będzie już zapomniany

więc mnie zabierz Panie do siebie

mszę żałobną mi zamów u kosów

niech zagwiżdżą wysoko Twe imię

nie pragnąłem innego losu…

może jeszcze wysmużę się sino

gdzie lasami porosłe gór zbocze

przez doliny Beskidów i gronie

widnokręgu się kołem potoczę…