„Japonka”

Kultura fizyczna umiera, nie tylko w duchu sportowej rywalizacji u zawodowców, ale też na etapie kształtowania młodego człowieka, charakteru małolata.

"Japonka", cóż to takiego? Najlepiej wiedzą o tym nauczyciele WF-u w szkołach podstawowych oraz uczniowie, którzy na tych zajęciach muszą poddawać się torturom grając w tę grę:-) Na czym ta gra polega? Otóż w pozycji półsiedzącej z rękami podpartymi o podłoże gracze pogrupowani w dwóch zespołach mają za zadanie tak kopnąć piłkę nogami, aby skierować ją na materiał materaca służącego przeważnie jako bramka. W takiej dyscyplinie, bardzo trudnej, pracochłonnej, walecznej, z poświęceniem najłatwiej skierować piłkę na materac jest przewrotką, z tym że przy okazji można uszkodzić jednego bądź wielu innych graczy nieopatrznie:-))). Szybkość przemieszczania się zawodników po placu gry jest wręcz imponująca. bo nie tylko nogi, ale i ręce pracują. Jeżeli dany gracz angażuje się zawzięcie w zwycięstwo swojej drużyny to nie tylko ma potem poobdzierane dłonie, ale i nadwyrężone "bicepsy" i mięśnie łydkowe:-). Jest więc to walka dla graczy wytrwałych i młodych, co nie zawsze idzie w parze, ale często idzie w dwugłosie z ambicją osiągnięcia pewnego poziomu zachwytu, a nawet kultu wśród rówieśników, a już na pewno młodych dzierlatek:-)

Jest to gra na tyle jednak ciekawa, że wyzwala w młodym człowieku postawę odwagi w podejmowanych decyzjach i o ile niebezpieczeństwo jej ma młodziakowi pokazać hart ducha, o tyle ten właśnie hart ducha powinien potem wpływać na danego ucznia jako podstawa jego działania w życiu codziennym, jako element decydujący o jego możliwościach przewodzenia w stadzie, walki ze śmiertelnym zagrożeniem w dżungli. Potrafi też stowrzyć na nowo, a w późniejszej fazie wykrystalizować pewne modele, które służą walce, służą przepychaniu się, nie wpuszczaniu konkurencji. Angażowanie się natomiast w grę pozwala młodemu człowiekowi wyrobić w sobie tzw. w dzisiejszych czasach siłę przebicia, bez której człowiek nie poradzi sobie dzisiaj w żadnej konkretnej sytuacji i bez niej jest skazany na pracę w "gułagu" na dostatnie życie jednostek.

W tej grze nie liczy się marginalizacja, choć każdy chce przystąpić i grać. Jeżeli młody człowiek źle zagra, bądź jakiś przypadek sprawi, że jego drużyna przegra to wystawiony jest od razu na najgorsze zwierzęce odruchy zamieszkałych w dźungli istot:-) I drugim razem już nie zagra, będzie siedział z boku. A jak zagra to nikt mu nie poda. Jednym słowem będzie odrzucony. Tu wtedy rola nauczyciela, aby podświadomie wpoił takiemu młodemu człowiekowi, że życie jeszcze przed nim i będzie jeszcze wiele wzlotów, a upadek też jeszcze nie jeden. I takie sytuacje też uczą. Uczą pokory już od małego i im szybciej taki uczeń uodporni się na zło tym lepiej.

Reasumując plusy i minusy tej gry to zdecydowanie pozytywnie trzeba odebrać aspekt tej rywalizacji. I jeszcze jeden plus, czysto sportowy, a mianowicie kondycja, ruch, wszystkie mięśnie pracują. Te plusy nie przemawiają jednak do pedagogów, którzy coraz częściej wycofują tę grę ze szkolnych zajęć kultury fizycznej zastępując ją bierkami czy grami karcianymi. Kultura fizyczna umiera, nie tylko w duchu sportowej rywalizacji u zawodowców, ale też na etapie kształtowania młodego człowieka, charakteru małolata. Do czego więc zmierzamy? Ano pogłębienia tendencji, którą już widzimy w dzisiejszym biznesie( kiedyś nazywanym sportem zawodowym, wyczynowym)!!! Panie i panowie politycy, ligowcy, samorządowcy, dziennikarze wróćcie więc do "Japonki" jako do podstaw waszej wiedzy, zrozumienia kultury ficznej, życia sportowego społeczeństwa i jak już pozytywne aspekty tej gry pojmiecie na własnej skórze wtedy kaleczyć zdrowego trybu życia wam wypadać nie będzie!!!!

PS. Polecam dzisiejszy trzeci mecz półfinałowy futsalowej ekstraklasy pomiędzy Gattą Zduńska Wola, a Wisłą Kraków!!! Akademia FC Pniewy zmierza drugi raz z rzędu po koronę, niestety tam biznes widoczny jest gołym okiem.