Imperium Cywilizacji Polskiej (5)

Porównania i rozróżnienia cywilizacyjne.

 

Cywilizacyjne rozróżnienia

 

W świetle przytoczonego wywodu łatwo zauważyć, że znaczenie wartości uznanych za wyróżniki cywilizacyjne przez prof. Konecznego jest różne zależnie od rodzaju związku.

 

Dobro –  w związku wymuszonym z narzuconym prawem będzie  rozważane indywidualnie, bądź z pozycji osoby podległej, bądź nadrzędnej.

W związku opartym na Prawie Miłości –  dobro rozważane będzie w kategoriach wspólnoty.

Zdrowie – to wartość odrębna – inna dla „niewolnika” i „właściciela”.

Dobrobyt – wynika z własnego trudu i pracy, lub jest „darem właściciela”.

Nawet prawda i piękno będą miały „zabarwienie” zależne od wskazanych zależności.

 

Cywilizacyjnym rozróżnieniem

 jest rozumienie władzy jako strażnika i opiekuna porządku – Bożego, bądź narzuconego, oraz umocowanie tej władzy w społeczeństwie, od rodziny zaczynając.

 

 

Cywilizacja, a religia

 

Pozostaje jeszcze jedna ważna sprawa; relacja z Bogiem.

Tu można wskazać podstawowe prawidło:

 

Związek oparty na Prawie Miłości pozwala na kontakt (zwracanie się) bezpośredni – relacja ma charakter personalistyczny;

 związek narzucony tworzy instytucję pośrednika.

 

Religia w społeczeństwie jest kultem Boga poprzez ustaloną formę rozumienia boskości, zależną od poziomu świadomości osób tworzących zasady kultu.

 

W związku typu pierwszego – jest to wspólne ustalenie form kultu, ale przy założeniu, że indywidualnie cześć Bogu oddajemy zależnie od poziomu własnej świadomości.

 

Typ związku narzuconego tworzy   schematy sztywnych form liturgicznych z instytucją pośrednika – czyli kasty, tylko poprzez którą można zwracać się do Boga, i tylko ta grupa ma prawo dokonywać czynności liturgicznych. Odzwierciedleniem tych zasad było stwierdzenie : „czyja władza, tego religia”.

 

 

W przypadku chrześcijaństwa – odniesieniem jest nauka Chrystusa, tradycje i rozważania Ojców Kościoła; na ich podstawie utworzono Doktrynę Kościoła RK, gdzie elementami są dogmaty – twierdzenia nie podlegające weryfikacji logicznej, a o których prawdziwości świadczą mistyczne przekazy. Jedynym Pośrednikiem jest Chrystus, a hierarchia pełni tylko funkcje pomocnicze.

(Jest pytaniem, czy rzeczywiście są to twierdzenia (dogmaty) nie podlegające „w ogóle” weryfikacji, czy też weryfikacja może nastąpić przy innym poziomie świadomości? Jestem za tym drugim ujęciem).

 

Wskazane zależności wskazują jednoznacznie, że to cywilizacja (zasada cywilizacyjna lokująca władzę w strukturach społeczeństwa), tworzy religię. Nigdy odwrotnie.

 

 

Ważnym spostrzeżeniem jest to, że grzechem jest przekroczenie ustaleń prawa (niezależnie od źródła jego tworzenia). Jednak prawo ma różną postać, zależną od zasady cywilizacyjnej; jeśli na danym terenie współistnieją różne cywilizacje – różna może być interpretacja przekroczenia prawa.

 

 

 

Jakie usytuowanie ma „władza” w różnych cywilizacjach?

 

W Cywilizacji Chińskiej – cała władza jest w ręku cesarza. Cesarz tworzy Prawo jako Syn Nieba. Ważne, że tam brak jest odniesienia do Prawa Miłości, jako prawa porządkującego rzeczywistość, ale   cesarz, mający prawo kontaktu z Niebem ( składa osobiście ofiary), jest zobowiązany do „odpowiedzialności” – bo jeśli jego prawa wprowadzają zamieszanie w Porządek – cesarz może być zmieniony.

Ponieważ nie ma  odniesień w postaci Praw Miłości – poddani cesarza nie mają możliwości porównania samodzielnie decyzji cesarza.  Są obowiązani do podporządkowania się każdej decyzji, a jedynie wykazaniem niezgodności z Porządkiem mogą zgłaszać swe postulaty zmian Prawa.

 

Mutacją Cywilizacji Chińskiej jest Cywilizacja Turańska; z tą różnicą, że władca nie jest w ogóle umocowany w swych decyzjach względem Boga.

 

 

W Cywilizacji Bramińskiej – prawo kontaktu z bogami mają bramini, których zadaniem jest pilnowanie ustalonego porządku. Zasady Porządku zostały ustalone i traktowane jako święte; istotą jest ich zakres zgodności z Porządkiem Bożym.

 

To dwie stare cywilizacje. Do „starych” Koneczny zalicza jeszcze Cywilizację Żydowską, jednak stan obecnej wiedzy wskazuje, że ta cywilizacja jest najmłodsza, a jedynie „udrapowana” na starą.

W tym przypadku władza jest przekazana całemu narodowi poprzez ustanowione Prawo. W rzeczywistości władza znajduje się w ręku wąskiej grupy kapłańskiej, która wewnątrz tej społeczności przyznała sobie możliwość interpretacji tegoż Prawa.

Jednak względem innych narodów, każdy przedstawiciel „narodu wybranego”,  czuje się upoważniony do wykonywania postanowień  Prawa.

(Bardzo bliska ideowo Cywilizacji Żydowskiej jest Cywilizacja Tybetańska.)

 

 

Cywilizacja Bizantyńska; władza usytuowana jest w strukturach urzędniczo-organizacyjnych państwa z cesarzem, jako głową tej struktury. Struktura państwa ma prawo kreować także (w pewnym zakresie) prawo moralne, które winno być implementowane i stosowane poprzez struktury religijne.

 

(Cywilizacje Syryjska i Arabska – oparte są o struktury rodowe ).

 

Pozostaje Cywilizacja Łacińska. Prof. Koneczny uważa ją za dominującą w chrześcijańskiej Europie, z wiodącą rolą Kościoła Rzymsko-Katolickiego.

 

Bazując na nauce Chrystusa , którego zalecenie w tej sprawie:

  (Mat. 20.26-28) „Nie tak będzie u was. Lecz kto by miedzy wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał stać się pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym, na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu”.

Można twierdzić, że hierarchiczna struktura społeczna ma służyć społeczeństwu, gdzie im ważniejsze zadania  spełnia, tym większą odpowiedzialność   ponosi.

To w pełni odpowiada zależnościom wynikającym ze związku opartego na Prawie Miłości.

 

Tak byłoby w Cywilizacji Łacińskiej, jako tworze idealnym.  W rzeczywistości struktury organizacyjne  nawet nie zbliżyły się do tego ideału – miała miejsce ciągła ewolucja w sytuowaniu ośrodka władzy.

Wspólnoty chrześcijańskie, po okresie prześladowań , zostały uznane, a chrześcijaństwo wyniesione do roli religii Cesarstwa. Warto  zauważyć rolę  Konstantyna Wielkiego, który czyniąc chrześcijaństwo etycznym spoiwem, nadał mu stosowne formy organizacyjne. Wpłynął też na ustalenie przydatnych form liturgicznych. Rola jaką religia spełniała odpowiadała typowi Cywilizacji Bizantyńskiej.

Wraz z podziałem na Cesarstwo Wschodnie i Zachodnie – oddzielone zostały także centra myśli religijnej. Wzrosła rola Rzymu – siedziba Patriarchatu tradycji następców  św. Piotra. Osłabienie władzy cesarskiej na Zachodzie sprzyjało wzrostowi autorytetu Papieży,  aż do Canossy, gdzie Cesarz Rzymski Narodu Niemieckiego uznał nadrzędność tej władzy także w sferze władzy świeckiej.

Tym samym władza w sferze zachodniej przyjęła charakter narzuconej. Być może daje to iluzję przyspieszanie procesu rozwojowego , jednak z czasem staje się formą przeciwną Prawom Miłości. Przejawem było uznanie za właściwe – „nawracanie mieczem”, czyli narzucanie siłą chrześcijaństwa!!!

Doktryna ta nie została do tej pory jednoznacznie odrzucona, a jej przejawem jest stanowisko Episkopatu względem Intronizacji Chrystusa na Króla Polski

 

 

Całość opracowania będzie dostępna na portalu polacy.eu.org

Wykorzystanie tej publikacji w różnych aspektach – tylko za zgodą autora z uwagi na potrzebę uniknięcia zafałszowań idei.

Autor nie rości sobie praw i roszczeń innego typu.

 

CDN.