I dlatego w Gomorze znów stają stajnie hybryd.

My odpłyniemy – nasz świetlisty podmuch
Pragnie przenieść ducha do świętego.
A oni wygrają zepsuty świat na lewiznach nieprawości
I poniosą własne zbrodnie po krzywiznach prawa stanowionego
Pod dyktando słów fałszywych.

Jak coś pustego jak ja

Małe jest i ciche

Ma

Siebie

Skrzypce

I ukochaną.

Jak chce ogromnieć

Jak nie wie jak

Serce ustało  zatrwożone

Ukochana

Bierze skrzypce i smyczek  gra

Wiekuiste symfonie ciszy.

Jak nic chce coś

Złego

Na grzbiecie

Przenosić

Do  ołtarza

Upadłych

Nie doniesie

Serca

Które pęknie.

Chwała i za to, Panie i Boże

Że nie upadnie.

W upadłym ja nic nie rośnie

W wielkim ja kamień uwierzył i  nie zawalił miasta

Które wpisane w świętą architekturę odkryło niewidzialność dobra

W dźwięku  dzwonu, którego serca dotknęłaś dłonią

Otwierają się bramy do dziesięciu wymiarów strun światła.

My odpłyniemy  –  nasz świetlisty podmuch

Pragnie przenieść  ducha do świętego.

A oni wygrają zepsuty świat na lewiznach nieprawości

I poniosą własne zbrodnie po krzywiznach  prawa stanowionego

Pod dyktando  słów fałszywych.

Nieświadomość upadłego  ja wlewa się w świat i nie potrafi napełnić nawet kropli

Plemników goniących za jajeczkami

Dlatego duch kolejnych pokoleń nie rodzi ze światła natury

Dlatego pożądanie zatruwa korzenie naczynia  ziemi

I dlatego w Gomorze znów stają stajnie hybryd

A w Sodomie napełniane są kielichy ohydy.

Oni wygrają na lewiznach skrzywienie charakteru

Upiją się w nawałnicy aż zatracą biegunowość płci

Lecz martwi padną na koniec dnia przed świątynią

Bo zamknie się przed nimi nawet wnętrze kamienia