Rozwój Religii Egiptu Huna w Starym Testamencie o.16

Wraz z rozwojem najstarszych kultur po potopie, totemizm przybierał coraz bardziej skomplikowane formy. Po rysunkach malowanych na ścianach jaskiń lub wycinanych w kamieniu jak na najstarszych grobowcach egipskich, przyszedł czas na rozwój pisma.

Rozwój Religii Egiptu Huna w Starym Testamencie o.16

Wraz z rozwojem najstarszych kultur po potopie, totemizm przybierał coraz bardziej skomplikowane formy. Po rysunkach malowanych na ścianach jaskiń lub wycinanych w kamieniu jak na najstarszych grobowcach egipskich, przyszedł czas na rozwój pisma. Początkowo było to pismo obrazkowe i hieroglificzne, następnie rysunki stopniowo upraszczano i zaczęto zastępować je znakami. Podczas gdy w Egipcie dokonywał się postęp w dziedzinie pisma, system totemów i tabu utrzymywał się nadal, wywierając wpływ na wierzenia religijne.

Na początku głównym bogiem totemicznym Egiptu był Ra, Słońce, który występował pod nazwami Atum, później Aton, również jego imię przyjął Amon/Amen. Ra lub La oznacza także Słońce, w jednym z polinezyjskich dialektów używanym jako język kodowy Huny.

Ra jako totemiczny bóg Atum był bogiem Słońca i stworzenia. Stworzył świat ze swojego ciała; stworzył on także całą rodzinę bogów. Pewne pojęcia abstrakcyjne, które były totemami, takie jak niebo i ziemia, personifikowano, nadając im postacie bogów o ciałach i głowach zwierząt, albo o ciałach ludzkich i zwierzęcych lub ptasich głowach. Powstało wiele opowieści o czynach bogów i ich związkach z tymi, nad którymi sprawowali władzę. Kolejni bogowie Aton i Amon byli niejako inkarnacjami boga Atum-Ra. Amon-Ra (amon znaczy ukryty), którego atrybutem było Słońce wraz z żoną Mut, boginią Matką oraz z ich synem Chonsu, stanowili tebańską triadę.

Aton początkowo, w III tysiącleciu pne był jednym z wielu bogów wyznawanych w Egipcie. Aton był bogiem promieniowania żaru Tarczy Słonecznej – uważany wówczas za emanację boga Ra. W literaturze staroegipskiej w Opowieści Sinuheta jest mowa o królu Amenemhacie I, który po śmierci został zabrany do nieba i połączył się z Atonem. Za czasów królowej Hatszepsut Aton określany był już jako Stwórca, który stworzył wszelką istotę, który ukształtował ziemię i który dopełnił jej stworzenia.

Miejscem kultu boga Słońca było Heliopolis – miasto słońca – prastare miasto w starożytnym Egipcie,  ważny ośrodek religijny, centrum kultu Ra, Atum-Ra  i Atona-Ra, oraz miejsce ukształtowania się tzw. kosmogonii heliopolitańskiej, będącej podstawą wiary starożytnych Egipcjan. Miasto określano także „Kołyską Bogów”, gdyż to tutaj, zgodnie z wierzeniami, na początku świata istniał nieruchomy ocean – Nun, z którego wyłonił się bóg – stworzyciel Atum-Ra. Urząd arcykapłana w Heliopolis był wysoce nobilitujący, dlatego też często był piastowany przez członków rodziny panującej. Heliopolis z biegiem czasu straciło wpływy polityczne na rzecz rosnących w siłę Teb (o których mówiono „Heliopolis Południa”), niemniej pozostało jednym z najważniejszych ośrodków kultowych starożytnego Egiptu.  Wielka świątynia boga Ra w Heliopolis zajmowała pierwotnie obszar, którego jeden bok osiągał 1 km długości. Jej sanktuarium nosiło nazwę Kaplicy Benu lub Kaplicy Kamienia Benben. Sama świątynia wzorowana była i nawiązywała do świątyń Słońca z Atlantydy, była pierwowzorem dla budowy innych świątyń solarnych ówczesnego świata. 

To właśnie tu, w Heliopolis, znajdowało się drzewo, do którego św. Józef zaprowadził Maryię, po ucieczce do Egiptu przed Herodem – stąd nazwa „Drzewo Dziewicy”.

Według 72 tłumaczy żydowskich, którzy przełożyli Stary Testament z paleo-hebrajskiego (starogreckiego) i aramejskiego na grekę (Septuaginta III w. pne) oraz Józefa Flawiusza – miejsce z którego wyszli biblijni Hebrajczycy w czasie wędrówki z Egiptu do Ziemi Obiecanej pod wodzą Mojżesza – znajdowało się, w okolicach północnych przedmieść Heliopolis.

Kult Atona zyskał na znaczeniu w XIV w. pne za czasów faraona Amenhotepa III oraz jego syna Amenhotepa IV/Echnatona, który dokonał radykalnej reformy religijnej, prawdopodobnie pozyskując poparcie heliopolitańskich kapłanów boga Ra.

Amenhotep IV był władcą starożytnego Egiptu z XVIII dynastii, syn Amenhotepa III i królowej Teje. Źródła podają rozbieżne daty okresu rządów tak ojca jak i syna. Po rządach Amenhotepa IV/Echnatona na krótko władzę objął Semenchkare (1335–1332), a po nim Tutanchamon (1332–1323). Dlatego panowanie Amenhotepa III przyjmuje się na okres (1390–1353), a Amenhotepa IV/Echnatona na okres (1353–1336) pne, który sprawował władzę przez 17 lat.

Amenhotep IV wprowadził religię henoteistyczną – kult Atona jako jedynego głównego boga, zamiast religii politeistycznej ale z głównym bogiem Amonem. Sam faraon przyjął na cześć Atona imię Echnaton zamiast dotychczasowego Amenhotep IV. Kazał likwidować wszelkie ślady kultu Amona. Specjalne grupy kamieniarzy skuwały imię tego boga nawet z obelisków. Aton według króla był bogiem miłości, który troszczy się o wszystkie narody. Król przedstawiał siebie jako człowieka a nie boga i zwracał uwagę na wartości rodzinne i społeczne.  Echnaton jak żaden inny faraon uwieczniany był w towarzystwie całej rodziny, co wcześniej, jak i później uważane było za niegodne osoby boskiej. Relief z pałacu faraona  przedstawia  Echnaton z żoną Nefertiti i dziećmi pod słonecznym dyskiem. Istnieją opinie, iż reforma Echnatona była szkodliwa dla Egiptu, m.in. dlatego, iż Aton według króla był bogiem miłości, który troszczył się o wszystkie narody, co miało zapewne wpływ na pacyfistyczną politykę władcy.

Ten wzmożony kult boga Atona uznawany jest za spokrewniony z hebrajskim kultem boga Jahwe. Kult henoteistyczny z jednym głównym bogiem Atonem ewaluował do hebrajskiego niezależnego kultu monoteistycznego z jedynym bogiem Jahwe. Historia mówi, że kapłan, który ułożył prawa i przykazania Hebrajczykom Izraelitom przed wyjściem z Egiptu był kapłanem z Heliopolis o imieniu Osarsef; leczy kiedy dołączył do swych ludzi zmienił imię na Mojżesz. Wielu badaczy uważa także, że Mojżesz był kapłanem Echnatona, a przyczyną wyjścia Hebrajczyków jako wyznawców boga Atona był efekt zmian religijnych w starożytnym Egipcie. Hebrajczycy (chodziło o wyznawców a nie grupę narodowościową) musieli uciec z Egiptu, by uniknąć prześladowań ze strony wyznawców starej religii boga Amona.

Poza podobieństwami w samych systemach wierzeń istnieją także inne powody, dla których oba kulty uznaje się za pokrewne. Niektóre datowania czasu życia Mojżesza pokrywają się z czasami panowania tego faraona, prześladowanego pośmiertnie za wprowadzenie monoteizmu.  Część badaczy uważa, że migracja Hebrajczyków z Egiptu i inwazja ludów Hebrajskich (Habiru/Hapiru) na Kanaan miała miejsce, za panowania Amenhotepa III. Inwazję plemion Hebrajskich na miasta kananejskie za Echnatona potwierdza korespondencja amarneńska oraz odkrycia archeologiczne na terenach Palestyny. Po śmierci Echnatona zlikwidowano kult Atona, przywrócono kult Amona i innych bogów. Natomiast kult Atona w zmienionej formie przetrwał u Hebrajczyków, jako kult Jahwe Atona. Jahwe Aton nie był określany jako Słońce, ale był postrzegany jako Światło i Światłość, czyli poprzez atrybuty Słońca.

Przywoływane są podobieństwa obydw kultów: wiara w jednego jedynego Boga (Hymn do Atona – Księga Powtórzonego Prawa 6:4); podobne imię Boga – egipskie Aton, Aten przypomina hebrajskie Adon, Adonai – Wielki Pan; Bóg, który wszystko utrzymuje przy życiu; Bóg, który troszczy się o wszystkich ludzi i całe swoje stworzenie; Wielki Hymn do Atona przypomina biblijny Psalm 104.

Posiadamy też informację, że 12 plemion kahunów, mieszkało kiedyś w Egipcie, pomagali budować piramidy wykorzystując swoją znajomość magii, ale z jakichś powodów plemiona te musiały opuścić Egipt. Jedno z tych plemion powędrowało na zachód w kierunku gór Atlas. Natomiast jedenaście innych plemion wywodzących się z tego samego ludu, udało się w kierunku Morza Czerwonego, by następnie znaleźć nowe siedziby na wyspach Polinezji, w miejscu które ujrzeli w swoich wizjach.  Ziemią Obiecana kahunów były wyspy Polinezji, z główną wyspą Hawaje.

Nie wiadomo jak liczne były plemiona kahunów w Egipcie. Starożytnym centrum wiedzy religijnej w Egipcie było leżące w Dolnym Egipcie Heliopolis. To w Dolnym Egipcie chronili się „biali” wtajemniczeni/kapłani/magowie i elity emigrując z upadłej moralnie Atlantydy oraz uciekając przed jej zatonięciem. Natomiast „czarni” kapłani/magowie i elity osiedlali się oraz uciekając przed zatonięciem Atlantydy chronili się, w Górnym Egipcie, gdzie swoją dominację miał Czarny Kapłan Marduk.

„Biali” wtajemniczeni (kahuni) przenieśli z Atlantydy do Egiptu naukowo-filozoficzną połączoną z solarną religię atlancką i Święte Księgi z czasów pozytywnego rozwoju Atlantydy. To na bazie religii atlanckej powstały naukowo-filozoficzne i solarne wierzenia egipskie z bogami Ra, Atum-Ra, a później Aton-Ra, związane z atrybutami Słońca oraz Święte Księgi Egiptu z prawami, przykazaniami i modlitwami.

Natomiast „czarni” wprowadzali swoją, oparta na krwawych ofiarach religię ich boga Marduka-Lucyfera.

Wiadomo, że Mojżesz i Aron znali magię i jej używali w cudach biblijnych, oraz że Huna jako biała magia została zakodowana w Starym Testamencie, a później w Nowym. Wiedza Tajemna jako magia była znana zarówno „białym” jak i „czarnym”. Główną różnicą jest to, że „biali” z założenia mogą stosować magię tylko do celów pozytywnych, czyli białą magię. „Czarni” natomiast nie stosują się do zasad moralnych mogą wiec stosować magię do celów negatywnych jak i pozytywnych, czyli czarną i białą magię.

Można przypuszczać, ze wokół centrum religijnego Heliopolis zgromadzeni byli kahuni, czyli kapłani Wiedzy Tajemnej. W wyniku prześladowania wyznawców boga Atona i jego kapłanów, do których zapewne należeli kahuni, byli oni zmuszeni do ucieczki z Egiptu. Exodus biblijnych Hebrajczyków z Egiptu był to exodus kapłanów i wyznawców boga Atona (chodziło o wyznawców a nie grupę narodowościową), a miejscem z którego wyruszono były okolice Heliopolis.  W Starym Testamencie powiązano migrację z Egiptu 12 plemion kahunów z Hebrajczykami i Izraelitami. Nie wiadomo jak długo 11 plemion kahunów przebywało w Palestynie i na Bliskim Wschodzie, ale wiadomo, że część z pośród ich członków została, a pozostali powędrowali dalej, aby osiedlić się na wyspach Polinezji.

Inną informacją jest, że kapłani w języku akadyjskim nazywani byli kahen, a w języku hebrajskim kapłan nazywa się kahan, kohen i kahen, co prawie dokładnie zgadza się z wyrazem kahuna oznaczającym kapłana w języku hawajskim. Natomiast stan kapłański w hebrajskim znaczy kehunnah. Słowo kahuna znaczy strażnik Tajemnicy.

W Karnaku znajduje się zespół świątyń wzniesionych w różnym czasie, poświęconych bogom tebańskim. Centralne miejsce zajmuje największa na świecie świątynia z salą kolumnową, tzw. Wielki Hypostyl – świątynia Amona-Ra.  Świątynia Amona ma dwie osie – jedną na linii północ-południe i drugą na linii wschód-zachód, co nawiązuje do krzyża zodiakalnego.  Linia południkowa jest przedłużona i biegnie na południe w stronę świątyni w Luksorze, z którą świątynię Amona łączyła aleja sfinksów o baranich głowach. Dlatego cały ten kompleks nawiązuje do Drzewa Kosmicznego, w którym świątynia w Luksorze symbolizuje korzenie, aleja sfinksów pień, a świątynia w Karnaku symbolizuje koronę drzewa. Krzyż zodiakalny świątyni przedłużony aleją symbolizuje krzyż łaciński. W Egipcie Drzewo Kosmiczne określane także jako Drzewo Życia, na obrazach i freskach ozdobnych  przedstawiono go w postaci wyrastającej z pierwotnych wód stworzenia trzciny papirusu, gdzie trójpodział przedstawiały: korzenie, łodyga i liście.

W Karnaku ustawione były dwa bliźniacze obeliski wykonany z jednego bloku czerwonego granitu, ważące ponad 230 ton każdy. Obeliski w starożytnym Egipcie miały zwykle formę bardzo wysokiego, zwężającego się ku górze czworobocznego słupa, z zakończeniem w formie piramidy, symbolizowały Słup Kosmiczny i otwartą ścieżkę do Boga. Często pokrywały je z każdej strony hieroglificzne inskrypcje. Słup z reguły wykonywano z jednego bloku skalnego. Można przypuszczać, że bliźniacze obeliski spełniały rolę słupów kosmicznych podtrzymujących firmament niebios, oraz jako „podwoje” wyznaczały wejście na dziedziniec świątyni. Można określić że jeden z nich był słupem życia a drugi słupem wiedzy, i wspólnie utrzymywały równowagę kosmosu. Jeden z bliźniaczych słupów pochodzący z Karnaku został wywieziony przez cesarza Konstantyna i ustawiony jest w Rzymie, znany jako Obelisk Laterański. Na szczycie obelisku (podobnie jak i na innych w Rzymie) ustawiono krzyż, co narusza jego historyczny wygląd, a ponadto poprzeczka krzyża symbolizuje blokadę ścieżki do Boga.

Karnak nazywano Najbardziej Dobranym z Miejsc, był nie tylko ośrodkiem kultu Amona i jego ziemskim mieszkaniem, ale także miejscem pracy społeczności kapłanów, którzy mieszkali w kompleksie. Świątynia stanowiła trójstopniowe odwzorowanie kosmosu, jej koncepcja powiązana była z ideą pierwszego czasu, czyli początków stworzenia świata. Świątynia miała być odbiciem momentu, gdy kopiec stworzenia wyłonił się z pierwotnych wód. Wrota świątyni symbolizowały horyzont, a dalej podłoga podnosiła się aż do miejsca, gdzie znajdowało się sanktuarium bóstwa, tworząc wrażenie wspinania się po zboczu kopca, jak w momencie stworzenia. Dach świątyni był niebem, ozdabiano go gwiazdami i ptakami.

Egipsko-aramejskie słowo Amen, pisane na końcu wersetu z dużej litery, oznacza ukrytą wymowę imienia boga Amona/Amena, a nie potwierdzenie „niech się stanie”.

Po opanowaniu Egiptu przez Asyrię w roku 671 pne został odnowiony w Egipcie kult Ozyrysa. Na wierzenia totemiczne w Egipcie nałożył się kult Ozyrysa jako boga stwórcy, jego żony Izydy i ich syna Horusa. Egipcjanie skojarzyli Ozyrysa z Atum-Ra, to samo uczynili z Matką Izydą i boskim synem Horusem. W krótkim czasie wszystko zostało przystosowane do nowych idei, a ramy religijnych wierzeń przesunięto tak, żeby pomieściły zarówno jednych, jak i drugich bogów. Ra, Słońce długo był czczony jako Ojciec, gdyż stworzył Ziemię za pośrednictwem Thota, boga, który sam siebie powołał do życia Słowem. Znacznie później pojawia się on ponownie jako „Słowo” w Ewangeliach. Zaliczano go do bogów-stwórców i uważano za wynalazcę egipskiego pisma, kalendarza, a także większości nauk i sztuk. Obok Thota występowała jego żona Maat, bogini praw, porządku, harmonii i sprawiedliwości w kosmosie i społeczeństwie. Thot wydał rozkazy powodujące powstanie wszystkiego, co nakazał Ojciec. Podobnie w niektórych odłamach Chrześcijaństwa uważa się, że Bóg wszechmocny najpierw stworzył Jezusa, a przez niego dopiero wszystko inne zostało stworzone.

Gdy dwie religie w Atum-Ra i Ozyrysa połączyły się ze sobą powstał złożony system wierzeń. Zbawienie oferowane dobrym i sprawiedliwym przez Ozyrysa, który w mistyczny sposób stanowił jedno z żoną Izydą i synem Horusem, komplikowała konieczność poddawania się osądowi przez grupę starych totemicznych bogów.

Koncepcja Sądu Dusz w religii egipskiej kształtowała się na przestrzeni wieków i przeszła różne przeobrażenia, ale same założenia były podobne, zmieniał się głównie skład sądu. Jak dowiadujemy się z Księgi Zmarłych, dusza której symbolem było serce zmarłego docierała do Sali Sądu zwaną Salą dwóch Prawd, gdzie zasiadał trybunał Ozyrysa sądzący zmarłego. Tam kładziono duszę na wadze, a na drugiej szali kładziono pióro prawdy bogini Maat. Thot z głową Ibisa na ludzkim tułowiu stał obok, by zapisywać rezultaty testu. U podstawy wagi leżał Ammit – pół lew, pół hipopotam z głową krokodyla, który zabierał grzeszną duszę. Zbawionego „Usprawiedliwionego głosem”, Ozyrys wprowadzał do raju (Pola Jaru).

W scenach opisujących spalenie dusz w piekle, które można znaleźć na ścianach grobowców, dusze przedstawiane są jako długonogie ptaki, takie jak te, których używano w piśmie obrazkowym do przedstawiania dusz. Na towarzyszących im malowidłach widać symbolicznie przedstawione cienie dusz symbolizujące ciało widmowe, które także są spalane. W zamyśle tych scen jest ukryte przesłanie, że po śmierci ciała widmowe osobowości (eteryczne, astralne i mentalne) stopniowo obumierają, a dokładnie rozpływają  się w świecie kwantów pierwotnej energii. Jedynie po kilkunastu reinkarnacjach, gdy nastąpi promocja duszy na wyższy poziom, wtedy duch osobowości także przechodzi na wyższy poziom, czyli staje się nową duszą. Wtedy następuje zbawienie i wniebowstąpienie.

Ale może wystąpić także i potępienie duszy. Następuje to wtedy, gdy po przejściu cyklu reinkarnacji i dodatkowych poprawkach w przerabianiu tej samej lekcji życia na danym poziomie, dusza nie uzyska promocji przejścia na wyższy poziom życia duchowego.  Wtedy Duchy Opiekuńcze decydują o śmierci duszy. Dusza jak twór energetyczny rozpływa się w świcie kwantów pierwotnej energii i zanika, ale zasada zachowania energii jest spełniona, jedna forma energetyczna przeradza się w drugą.

W wierzeniach egipskich występuje analogia do Chrześcijaństwa i innych religii Abrahamowych, które mówią o sądzie po śmierci oraz o Sądzie Ostatecznym i zmartwychwstaniu ciała.  Według Kościoła Sąd Ostateczny jest poprzedzony Sądem Szczegółowym następującym bezpośrednio po śmierci (będącej rozłączeniem duszy od ciała) człowieka. Jeżeli Sąd Szczegółowy odbywa się w stanie łaski uświęcającej, dusza zostaje zbawiona (idzie do nieba lub czyśćca). W przeciwnym wypadku dusza zostaje potępiona (idzie do piekła). Sąd Ostateczny poprzedzać mają prześladowania, powstanie fałszywego proroka, plagi zsyłane na ziemię. Po nich nastanie zwycięstwo Słowa Bożego, zmartwychwstanie wszystkich umarłych, osądzenie ich działań na ziemi i powstanie nowej ziemi i nowego nieba.

Ludzkość w swej historii przeżyła wiele utopijnych ideologii religijnych i politycznych oraz związanych z nimi prześladowań. Chrześcijańska ideologia religijna również doprowadziła do wielu prześladowań i dyskryminacji religijnych w wiekach chrystianizacji i inkwizycji. Niemniej jednak należy mieć nadzieję, że w końcu zostanie wypracowana właściwa i pozytywne ścieżka rozwoju życia na ziemi, wtedy nastanie nowa ziemia i nowe niebo. Idea zmartwychwstania cielesnego została przeniesiona z wierzeń egipskich, natomiast zmartwychwstanie wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek żyli na ziemi zakrawa na wielką utopię.

Na bazie religii starożytnego Egiptu powstały wierzenia Hebrajczyków i religia starotestamentowa gdzie boga Atona-Ra zastąpił Jahwe Aton. Następnie wiele z religii egipskiej przeniesiono do Chrześcijaństwa. Najpierw tebańską triadę; Ojca Amona, Matki Mut oraz ich syna Chonsu, zastąpił kult trójcy boskiej; Ojca Ozyrysa, Matki Izydy i ich syna Horusa, którą następnie przeniesiono do Chrześcijaństwa, gdzie trójcę egipską, zastąpiła chrześcijańska trójca boska; Boga Ojca, Matki Maryi i ich syna Jezusa.

W Egipcie ścierały się dwie opcje, „czarnych” i „białych” kapłanów i elit z Atlantydy. Widocznym podziałem na te dwie opcje były dwa ośrodki religijne, Heliopolis gdzie bogiem był Aton-Ra, bóg „białych”, i Teby gdzie bogiem był Amon-Ra, który symbolizuje boga „czarnych”, Marduka-Lucyfera. Chodź w obydwu ośrodkach religijnych, nie wykluczone jest że mogli przebywać, walczyć, konkurować i współistnieć ze sobą kapłani obydwu kultów, a sam bóg Amon nie zawsze musiał być zły, przynajmniej dla swoich wyznawców.

Heliopolis utrzymało swoje duże znaczenie także w okresie XII dynastii i później, kiedy to straciło wpływy polityczne na rzecz rosnących w siłę Teb (o których mówiono „Heliopolis Południa”). Niemniej pozostało jednym z najważniejszych ośrodków kultowych starożytnego Egiptu, aż do zdobycia miasta przez Aleksandra Wielkiego w 332 pne. Wcześniej, także duże spustoszenia w mieście poczynili perscy najeźdźcy. Nowi, greccy władcy skupili się na wznoszeniu nowej stolicy – Aleksandrii – i budowaniu świątyń nowych bogów. Stary ośrodek kultu Ra zaczął podupadać. Rozpoczęło się wywożenie z Heliopolis obelisków i posągów – na podstawie inskrypcji można stwierdzić, że większość sfinksów ustawionych na hellenistycznych i rzymskich nekropolach Aleksandrii pochodzi właśnie z Heliopolis. W okresie panowania rzymskiego zabytki stąd zaczęły trafiać również do Rzymu. Dzieła zniszczenia dopełnił szybko rozbudowujący się Kair, ruiny świątyń zaczęto rozbierać w celu pozyskania cennego budulca dla rozrastającego się miasta.

Boga Atona zastąpił Jahwe Aton, a jego zastąpił „Pan”, gdy Hebrajczycy nadali swemu bogu Jahwe tytuł „Pan”, co znaczyło Adon, Adonai, oraz że Pan został oczyszczony, został pomazańcem a po chrześcijańsku ochrzczony.

Jahwe, jako Pan Marduk w Starym Testamencie przedstawiony jest jako bóg surowy, mściwy, chciwy i żądny krwawych ofiar. Ponadto nie jest to bóg pacyfistyczny ale bóg wojny, pomaga Izraelitom w podbojach. Jahwe Marduk jest bogiem Mojżesza czarnego maga, przywódcy Hyksosów Izraelitów wyruszających z Egiptu około roku 1550 pne na podbój antycznego świata i rozpoczynających tworzenia krwawego Nowego Porządku Świata, trwającego do dziś.

Ostatecznego wyparcia okupujących Egipt przez dwa stulecia Hyksosów dokonał faraon Ahmose, władca starożytnego Egiptu, założyciel XVIII dynastii, z początków Nowego Państwa. Syn Sekenenre Tao II i królowej Ahhotep I, brat Kamose. Panował w latach około (1550–1525) pne. Całe jego panowanie przebiegało pod znakiem zmagań o zjednoczenie Egiptu i wyzwolenie obszaru Delty spod władzy Hyksosów oraz przywrócenie wpływów Egiptu w Nubii i Kanaan. W ciągu dwudziestu pięciu lat panowania dokończył dzieło zapoczątkowane przez swego ojca i brata z XVII dynastii tebańskiej, którzy zapoczątkowali zjednoczenie Egiptu i całkowite zniesienie władzy Hyksosów (Celtów-Pasterzy, Władców Obcych Krajów). Należy nadmienić, że w datowaniu historii Egiptu występuje pewna niejednoznaczność, ponieważ źródła podają nieco rozbieżne daty okresu rządów poszczególnych władców.

 Jahwe Pan Aton, jest bogiem Mojżesza białego maga, przywódcy wyznawców boga Atona i kapłanów Echnatona (chodziło o wyznawców a nie grupę narodowościową), którzy uciekali z Egiptu przed prześladowaniem „czarnych” kapłanów boga Amona, który reprezentuje krwawego boga Marduka.  Aton był bogiem promieniowania żaru Tarczy Słonecznej. Nawiązuje to do kultu Ozyrysa, gdzie Ozyrys jest bogiem Słońca, a jego syn Horus jest promieniem Słońca, jest Atonem określanym przez atrybuty Słońca jakimi są Światło i Światłość.

Połączenie dwóch różnych bogów i scalenie w jednego Jahwe przeanalizował Zygmunt Freud w swym dziele o Mojżeszu.

Z biegiem czasu boga Amona zastąpił Bóg Ojciec Ozyrys a następnie w Nowym Testamencie Bóg Ojciec. Natomiast Syn Boży Jezus w swojej charakterystyce nawiązuje do boga Atona syna Słońca Horusa. Jezus jako Światło i Światłość, zastąpił Horusa syna Ozyrysa. W przykładach tych pokazana jest przemiana w charakterze Boga.

Wraz z nastaniem Chrześcijaństwa, zyskały na znaczeniu świątynie solarne. Gotyckie chrześcijańskie katedry nawiązują do świątyń słońca w Egipcie, głównie w Heliopolis, a przez nie do świątyń słońca na Atlantydzie. Natomiast chrześcijańskie ceremonie religijne nawiązują do egipskich ceremonii religijnych oraz do solarnych ceremonii religijnych Atlantydy.

Główne źródła

Huna w religiach świata, Max Freedom Long