Globalnie i Lokalnie

Historia Kontynentów i Wedy Huna w Starym Testamencie o.1

02/12/2017

1753 Wyświetlenia

0 Komentarze

37 minut czytania

Świat nasz, a potwierdzają to Księgi Wedyjskie i tradycje Hinduskie, uległ szeregom transformacji, w czasie których człowiek był obecny. Człowiek bowiem istnieje na Ziemi co najmniej od ponad miliona lat.

Historia Kontynentów i Wedy Huna w Starym Testamencie o.1

Historia kontynentów

Świat nasz, a potwierdzają to Księgi Wedyjskie i tradycje Hinduskie, uległ szeregom transformacji, w czasie których człowiek był obecny. Człowiek bowiem istnieje na Ziemi co najmniej 1,5 miliona lat.

Początkowo istniał w rejonie bieguna północnego obszerny północny hiperkontynent Hiperbornea. Kontynent ten można przyrównać Laurazji. W rejonie bieguna południowego istniał południowy hiperkontynent Lamar. Kontynent ten można przyrównać do Gondwany.

Kontynenty te podzieliły się na kilka mniejszych, lub częściowo zapadły się pod wodę. Podział tych kontynentów był spowodowany, ruchami tektonicznymi ziemi, erupcją wulkanów, trzęsieniami ziemi, przesunięciem lub odwróceniem się biegunów Ziemi, uderzeniem meteorytów lub destrukcyjną działalnościom człowieka. Po tych kontynentach pozostały obecne lądy, wyspy i przylądki.

Z północnego hiperkontynentu Hiperbornea w wyniku podziału wyłoniły się nowe kontynenty: Hiperborea, Eurazja, Ameryka Północna i Grenlandia. Z południowego hiperkontynentu Lamar w wyniku podziału wyłoniły się nowe kontynenty: Antarktyda, Afryka, Lemuria, Australia, Mu, Ameryka Południowa oraz Atlantyda.

Na każdym z obecnych Oceanów znajdowały się kontynenty, na których istniały wysoko rozwinięte technicznie cywilizacje kosmiczne lub wywodzące się od nich techniczne cywilizacje ziemskie.

W wyniku precesji Ziemi, z okresem mającym około 25.800 lat następuje zmiana położenia biegunów Ziemi, następują wtedy ochłodzenia, które zmuszają do migracji ludzi i zwierzęta. Podobne przesunięcia i przebiegunowania występują z powodu różnych katastrof kosmicznych i ziemskich.

Badania geologiczne dowodzą, że w ostatnich kilkuset tysięcy lat istniało na ziemi co najmniej kilkanaście epok lodowcowych. Przez okres liczący około milion lat epoki lodowców występowały na przemian z okresami ocieplenia. Poziom oceanów podnosił się i opadał, a różnice dochodziły do 137 metrów. Ogromne masy lodu powodowały powstawanie olbrzymich depresji, które wypełniała woda po jego rozpuszczeniu. Pomiędzy okresami zlodowaceń następowało niezwykłe ocieplenie klimatu. Strefa tropikalnej roślinności znacznie się wówczas poszerzała, a wraz z kolejną epoką lodowców cofała się, pozostawiając po sobie pokłady torfu, węgla i ropy naftowej. Gatunek ludzki w tym czasie rozprzestrzeniał się w różnych kierunkach po kuli ziemskiej.

Około 153, a później około 112 tysięcy lat temu wystąpiły kolejne kataklizmy-potopy na ziemi. Kataklizmy te miały wpływ na przeobrażenia kontynentów Ziemi. Około 150 tys. lat temu nastąpiła nowa epoka lodowcowa. Na obszarach na których nastąpiło ochłodzenie ludzie musieli walczyć o przetrwanie. Ocieplenie nastąpiło około 100 tys. lat temu i rozwój życia przyspieszył.

Następnie około 80, a później 50 tysięcy lat temu wystąpiły kolejne kataklizmy-potopy na ziemi. W tych kataklizmach ucierpiał pacyficzny kontynent Mukulia w skrócie Mu oraz atlantycki kontynent Atlantyda, które ulegały kolejnym przeobrażeniom. W kataklizmach tych ucierpiała również Eurazja. Około 75 tys. lat temu nastąpiła kolejna epoka lodowcowa. Na pewnych obszarach Ziemi nastąpiło ochłodzenie, a ocieplenie w tych rejonach nastąpiło około 50 tys. lat temu. W rejonach na których nastąpiło ochłodzenie, ludzie znowu musieli walczyć o przetrwanie.

O prehistorii zamierzchłych czasów i prehistorycznych cywilizacjach dowiadujemy się ze starożytnych map, tablic i ksiąg napisanych w starożytnych językach, które udostępniono badaczom w świątyniach w Tybecie i Indiach. Do starożytnych języków w których stworzono opisy zalicza się język naakal uznany za najbardziej starożytny język świata, uważany za pierwotny język ludzkości, język tybetański, język pali (martwy, średnioindyjski), język drawidyjski i protodrawidyjski z południowych Indii, sanskryt (język indoeuropejski) który istnieje do dziś w Indiach. Również w Meksyku odnaleziono tabliczki z zapisanym tekstem w starożytnym języku naakal. Zapisy określne jako teksty w języku naakal były to zapisy wykonane h’Aryjskimi Runami, pierwotnym pismem Ariów-Słowian i całej ludzkości.

Ogólnie na Ziemi funkcjonowało kilka różnych kosmicznych cywilizacji technicznych, które zrodziły różne rasy ludzi zamieszkujące do dziś Ziemię. Główne kosmiczne cywilizacje techniczne i wywodzące się od nich techniczne cywilizacje ziemskie: Hiperborei, Mukulia, Aryjska Ujgur-Gobi oraz Dolin Indusu i Saraswati, Atlantydy, Aremonian, Nibiruan, Lemurii, Nagów, Bakaratinian, Gor. Kosmiczne cywilizacja w różnych księgach religijnych nazywane są bogami ludzi.

Wedy słowiano-aryjskie

Wedy, Kalendarz Słowiański, Słowiański światopogląd

Opis Wed

Wedy słowiańsko-aryjskie i hinduskie dostarczyła na ziemię starsza o wiele milionów lat cywilizacja z naszej galaktyki, która zrodziła rasę aryjską białą.

Z cywilizacji powstałej na kontynencie Hiperborea wywodzi się cywilizacja Ariów-Słowian. Wedy opisują cztery rasy wywodzące się z kontynentu Hiperborea-Daarii: Rody Aryjczyków – H’Ariów i Da’Ariów oraz Rody Słowian – Rasienów i Świętorusów.

Daaria – kraj, który znajdował się na zatopionym kontynencie na północnym Oceanie Lodowatym zwanym także Morzem Daryjskim. W czasach starożytnych kontynent ten nosił nazwę Hiperborea lub Arktyda.

Opierając się na geologii, klimatologii, botanice, zoologii, antropologii i mitologii, można wykazać, że klimat na obszarze Arktyki, na którym istniał kontynent Hiperborea znany później jako Arktyda, był ongiś nadzwyczaj ciepły i przyjemny oraz powstała tam wysoko rozwinięta cywilizacja. Bieguny ziemi miały wtedy inne nachylenie i klimat Arktyki był łagodny co potwierdzają Wedy słowiańsko-aryjskie i hinduskie.

Wedy w swych opisach sięgają wiele set tysięcy lat wstecz, do czasów Trzech Słońc i dalej. Posiadają unikalne informacje o Słowiano-Aryjskiej Wiedzy, zapisane na złotych płytach ponad 40.000 lat temu, z historią zasiedlenia Ziemi, znajomościami praw przyrody, przykazaniami i prawami oraz prognozą wydarzeń do naszego czasu.

W całych Wedach zawarta jest głęboka wiedza o przyrodzie i przedstawiona jest historia ludzkości na Ziemi w ciągu ostatnich kilku setek tysięcy lat, przynajmniej, ponad 600.000 lat. One także przedstawiają zapowiedzi Peruna o nadchodzących wydarzeniach na 40.176 lat naprzód, tj. do naszego czasu i jeszcze w 167 lat naprzód.

Słowiańsko-Aryjskie Wedy (Wiedza) w szerokim sensie stanowią krąg starożytnych dokumentów słowiańskich i aryjskich narodów, włączając w to tak wyraźnie datowane i posiadające autorstwo prace, jak i podawane ustnie i zapisane stosunkowo niedawno ludowe podania, opowieści, epikę itp.

W wąskim sensie pod pojęciem Wed rozumie się tylko “Santi Wedy Peruna”(Księgi Wiedzy albo Księgi Mądrości Peruna), składające się z dziewięciu ksiąg, podyktowanych przez słowiańskiego pierwszego przodka boga Peruna, naszym dalekim przodkom w czasie swojego trzeciego przylotu na Ziemię-Midgard na obiekcie latającym Wajtmanie w 38.004 r. pne.

Ogólnie Wedy opowiadają o bogach i stworzeniu oraz podają listę praw. Jest w nich wiele opowieści i przypowieści, a także szczegółowe przykazania moralne oraz obyczajowe. Po Wedach i na ich podstawie powstały święte pisma innych religii.

Wedy zawierają niezwykle precyzje dane dotyczące budowy i historii kosmosu oraz naszej planety. W księgach Wed przedstawiony jest model czterostrefowego kosmosu, oraz znajduje się wiele precyzyjnych danych fizycznych i astronomicznych.

Wedy dzielą się na trzy podstawowe grupy: Santi, Harati, Wołchwary

Santi – to płyty ze złota albo innego metalu szlachetnego, niepodlegającemu wpływowi korozji i środowiska, na które teksty naniesiono się w drodze bicia znaków i wypełnienia ich farbą. Następnie te płyty połączone były trzema pierścieniami w charakterze ksiąg, albo kształtowane w dębowe obramowanie i oprawiane w czerwone płótno. Trzy pierścienie symbolizują trzy Światy: Jawię, Nawię i Prawię;

Harati – to arkusze albo zwitki z wysokiej jakości pergaminu z tekstami;

Wołchwary – to drewniane deseczki z napisanymi albo wyciętymi tekstami.

Santi Weda jest najstarszą ze znanych dokumentów, początkowo zwana była “Santi Wedy Peruna”, a obecnie jest zwana po prostu Wedami. Santi Weda zawiera wzmianki o innych Wedach, które istniały w przeszłości, ponad 40 tysięcy lat wcześniej, nazywanymi Starymi lub Starożytnymi. Na dzisiejszy dzień są albo zgubione, albo są przechowywane w bliżej nieokreślonych tajnych miejscach i na razie nie zostały ujawnione światu. Santi odzwierciedlają najbardziej ukrytą Starożytną Wiedzę, są skarbnicą wiedzy, stanowią archiwum wiedzy. San’ti posiadają bogatą w treść formę dialogu i zostały zapisane około 40 tys. lat temu. W pierwszym Kręgu opowiada się o przykazaniach danym narodom Wielkiej Rasy i potomkom Rodu Niebieskiego przez Boga Peruna; o nadchodzących wydarzeniach w ciągu Swarożego (niebieskiego) Kręgu i dziewięćdziesięciu dziewięciu Kręgów Życia tj. 40176 lat. Zostały zapisane postaci złotych tablic, na których umieszczono stare h’Aryjskie Runy. Indyjskie Wedy – to tylko część Sławiano-Aryjskich Wed, przekazanych do Indii przez Aryjczyków około 5.000 lat temu (3 tys. lat pne).

Harati Wedy zazwyczaj były późniejszymi kopiami lub też wypisami z Santi Wedy, przeznaczonymi do szerszego Korzystania w środowisku kapłańskim. Najstarsze Harati – “Harati Światła” (Księga Mądrości), zostały spisane 28.736 lat temu (od 20 sierpnia i 20 września 26.731 pne). Harati zapisane były na pergaminie, a nie wybite na złocie jak Santi, dlatego ze względu na łatwości zapisu, wiele historycznych wiadomości zapisano właśnie w tej formie.

Harati zwana “Awesta” została spisana na 12-tu tysiącach wołowych skór, zawiera opisy wojny pomiędzy Wielką Rasą (słowiano-aryjskich narodów) a Wielkim Smokiem (narodem Chińskim, rasą żółtą). Zakończenie wojny i zawarcie pokoju między wojującymi stronami nastąpiło w lato Świątyni Światła na 112 kręgu życia. Termin ten dotyczy czasu nie miejsca.

Moment ten został określony Dniem Stworzenia (nowego) Świata (Pokoju) w Gwiezdnej Świątyni (SŚGŚ), który miał miejsce 5.508 lat pne, oraz 5.500 lat po Wielkim Ochłodzeniu, które miało miejsce 11.008 lat pne. Zwycięstwo odniosła Wielka Rasa słowiańsko-aryjska, co zostało odzwierciedlone na obrazie, gdzie biały rycerz na rumaku razi kopią Smoka. Nazwę Gwiezdna Świątynia [Chram] nosił rok wg słowiańskiego Kalendarza, w który został zawarty ten pokój. To wielkie wydarzenie dało początek datowania nowej ery, czyli nowego roku słowiańskiego. Od tamtej pory wszyscy biali ludzie liczyli lata od Stworzenia Świata (Pokoju) w Gwiezdnej Świątyni (SŚGŚ).

A sama “Awesta” została zniszczona przez Aleksandra Macedońskiego w wyniku podżegania przez „czarnych” egipsko-żydowskich kapłanów. Ponieważ Dzień Stworzenie Świata (Pokoju) w Gwiezdnej Świątyni rzutował negatywnie na datę “stworzenia świata” wogóle, jaką przyjęto pod ich dyktando w Biblii, dla zakłamanie historii świata i ludzkości.

Wołchwary zwane także Księgami Welesa zapisane zostały na deseczkach (w etapach i przez wielu autorów), przedstawiają historię, kulturę i religię Słowian południowo-wschodniej Europy w ciągu półtora tysięcy lat wstecz do chrztu Kijowskiej Rusi. Ostatnie zapisy wykonali Nowogrodzcy Wołchwowie w końcu X w. ne.

Wołchwary przeznaczone były dla wołchwów, kapłanów – dawnego duchowieństwa staroobrzędowców i stąd ich nazwa. Wołchwary były metodycznie niszczone przez kler chrześcijański, który uważał je za “diabelskie tabliczki”. Zawierają unikatowe informacje na temat kultury materialnej i duchowej ówczesnych Słowian i sylwetki ich władców. Tekst dotyczy okresu około od V w. pne do X w. ne. Jest to okresu panowania starej Europy nad światem. Nazwa Księgi Welesa pochodzi od pierwszej księgi dotyczącej boga Welesa. Księgi te przedstawiają również walkę Słowian z ludami takimi jak Awarowie, Goci, Chazarowie, Waregowie, Grecy i innymi. Obejmuje ona ponado zapisy dotyczące ostatnich 20 tysięcy lat historii Słowian. W niej także mówi się o Wielkim Ochłodzeniu i katakliźmie jakie miały miejsce 11.008 lat pne. Treść Księgi Welesa w całości pokrywa się ze słowiano-aryjskimi Wedami i archeologicznymi odkryciami ostatnich dziesięcioleci, co całkowicie odrzuca zastrzeżenia co do ich autentyczności, podnoszone przez negatywnie nastawionych do Słowian historyków. Słowianie uważają te księgi za swoją Księgę Świętą.

Pierwotnie tekst był zapisany na drewnianych deseczkach, w co najmniej trzech dialektach słowiańskich. Wszystkie tabliczki były tej samej wielkości: 38×22 cm, grubości około 5 mm, z otworami do mocowania rzemienia. Napisy były wykonane ostrym przedmiotem (szydłem), a następnie pokryte rodzajem lakieru. Wzdłuż każdej narysowane były linie, pod którymi wpisany był tekst.

Oryginalne San’ti jedynie obrazowo można nazwać “książką”. San’ti – to płyty z metalu szlachetnego, nieulegającego korozji, na których umieszczono stare h’Aryjskie Runy.

W starożytności, u sławiano-aryjskich narodów istniały cztery podstawowych pisma – wg liczby podstawowych Rodów Białej Rasy. Najstarsze z zachowanych dokumentów, tj. Santi, zostały zapisane starymi h’Arijskimi Runami albo Runikami, jak je jeszcze nazywają, istnieje też jeszcze nazwa, Karuna.

Runy h’Aryjskie to nie litery i nie hieroglify w naszym współczesnym tego sowa rozumieniu. Runy – to swojego rodzaju tajne obrazy, przekazujące ogromny zakres Pradawnej Wiedzy. One zawierają w sobie dziesiątki znaków, spisywanych pod ogólną linią, nazywaną podniebną. Znaki oznaczają i liczby i litery i oddzielne przedmioty albo zjawiska – albo często używane, albo bardzo ważne.

Aby ta stara forma pisma nie zniknęła w otchłani wieków tak, jak inne stare alfabety, takie jak klinowy czy bukwica, lecz nadal pozostaje podstawową formą pisma u Kapłanów Staroruskiej Cerkwi Inglistycznej. W czasach starożytnych h’Aryjskie runy stały się główną bazą dla stworzenia uproszczonych form zapisu wielu starych alfabetów: stary sanskryt, pismo kilnowe, dewanagri, słowiańskie runy, skandynawsko-celtyckie runy, i liczne inne. H’Aryjskie runy razem z słowiańskimi runami Sławiano-Aryjskich Rodów także stały się podstawą wszystkich współczesnych alfabetów: fenickiego, greckiego, cyrylicy i etruskiego-łaciny. Tak to nie Cyryl z Metodym wymyślili nowe słowiańskie pismo – cyrylicę, oni tylko stworzyli jeden z jego dogodnych wariantów. To zostało wywołane przez chęć ekspansji i dominacji nad narodami słowiańskimi przez Cesarstwo Rzymsko-Bizantyjskie, poprzez ideologie chrześcijańską.

Aby h’Aryjska runiczna forma zapisu zachowała się dla naszych potomków i by Stara Mądrość nie zaginęła w otchłani czasu jest wykładana w Seminariach Cerkwi Staroruskiej i przekazywana z pokolenia na pokolenie.

Należy także dodać, że Sławiano-Aryjskie Wedy zachowują i chronią Kapłani-Strażnicy Starożytnej Mądrości, przy Sławiano-Aryjskich Chramach (świątyniach) Staroruskiego Ingliisticznego Kościoła Prawosławnych Starowierców-Inglingów. Nigdzie nie określono dokładnego miejsca ich przechowywania, ponieważ słowiańską Dawną Mądrość, Ciemne Siły starały się zniszczyć przez ostatnie dwa tysiące lat. Teraz kończą się czasy panowania tych sił i Strażnicy Wed zaczęli tłumaczyć je na język ruski i publikować. Na dzień dzisiejszy ze skróconym tłumaczeniem w sumie jest tylko jedna z dziewięciu ksiąg “Santi Wedy Peruna”. Tak można powiedzieć w ścisłym sensie o przechowywaniu Wedy. A w szerokim sensie kawałeczki Wed są przechowywane w różnych miejscach przez wszystkie białe narody – potomków tych Sławiano-Aryjskich Rodów, które pierwsze zasiedliły naszą Ziemię.

Należy także zaznaczyć, że Inglija (skąd pochodzi nazwa Kościoła Staroobrzędowców) – to niejaki potok, szybsze energie we wszystkich jej rodzajach, które idą od jednolitego i niepojętego Boga-Stwórcy Ra-M-Ha. Oprócz Ra-M-Ha nasi dalecy przodkowie czcili swoich pierwszych przodków i opiekunów, także uważanych za bogów. Dla nich także były stworzone specjalne obrazy, które pozwalały koncentrować uwagę i wolę mnóstwa ludzi dla kierowania siłami przyrody, na przykład, dla wezwania deszczu. Ponieważ ludzie – jako mali bogowie, do stworzenia wielkich sytuacji muszą łączyć swoją wolę i energię psychiczną. Te obrazy także zwano bogami. Takich obrazów-bogów u naszych przodków było trzy rodzaje na czele z tym, którego oni nazywali Ra-M-Ha.

Kalendarz Słowiański

Kalendarz Słowiańsko-Aryjski – Dar Kolędy (Koliady Dar) jest najstarszym kalendarzem odpowiadającym wydarzeniom odnotowanym w historii ludzkości, swoją tradycją sięga daleko wstecz. Jednakże wyjątkowo ważne wydarzenia powodują jego reset i ponowne zliczanie czasu, jaki upłynął od tego wydarzenia. Ostatni taki reset nazwany jest „Stworzenie Świata w Gwiezdnej Świątyni”. Kalendarz Słowiano-Aryjski, w przeciwieństwie do obecnie używanych kalendarzy równolegle zlicza czas, jaki upłynął nie od jednego, a od wielu ważnych wydarzeń. W zależności od przyjętego systemu liczenia czasu, w którym początek roku słowiańskiego przyjmuje się, w marcu lub we wrześniu, występują różnice jednego oficjalnego roku kalendarzowego.

Historia ujęta w kalendarzu słowiańskim obejmuje takie wydarzenia jak: Przybycie na Ziemię-Midgard pierwszej wajtmany Wielkiej Rasy Rodu niebieskiego (1,5 mln lat temu); Pojawienie się Bogów (955 508 pne); Czas trzech Słońc (602.374 pne); Czas Thule (183.766 pne); Czas Tary, córki Peruna (163.030 pne); Wielka Assa – wojna z ciemnymi mocami z Niższych Światów, i zagłada planety Deji, Assa Deji – Główna „Wielka Wojna Bogów” (151.336 pne); Okres trzech Księżyców, gdy Ziemia miała 3 Księżyce (141.039 pne); Zagłada Księżyca Leli i Wielkie Przesiedlenie w Daarii, Wielkie Wyjścia z Daarii (109.806 pne); Utworzenie Asgardu Iryjskiego, Założenia Iryj Asgardu na obecnym terytorium Rosji (104.778 pne); Utworzenie Wielkiej Sar z Rassienii, Stworzenia Wielkiego Koła Rassienii (42.544 pne); Trzecie Odwiedziny Wajtmany Peruna (38.004 pne); Zagłada Księżyca Fatty, Atlantydy i Wielkie Ochłodzenie, po trzeciej „Wojnie Bogów” i w konsekwencji katakliźmie (11.008 pne); Wojna Białej rasy i Żółtej i Zawarcie (Stworzenia) Pokoju (Świata) w Gwiezdnej Świątyni (5.508 pne). Także zdarzają się wiadomości o starych jednostkach miary i starym kalendarzu naszych przodków.

Migracja z Hiperborei

Z cywilizacji Hiperborei powstałej na kontynencie Hiperborea wywodzi się cywilizacja Ariów-Słowian, powstała na ziemiach borealnych, na obszarach obecnej Syberii, po potopie, który miały miejsce 111,8 tys. lat temu (109.806 pne). Kataklizm ten wywołał migrację Ariów-Słowian na tereny obecnej Syberii i dalej na południe.

Ariowie-Słowianie rozpoczęli migrację (exodus) z Hiperborei ze Świętą Górą Meru w środku Asgardu, pod północnym biegunem nieba na tereny dzisiejszej Syberii. Migrację kontynuowano w 15 etapach, pełne przesiedlenie zakończyło się 111,8 tys. lat temu (109.806 pne). Ostatecznie migracja ta zakończyła się na terenach płaskowyżu na Uralu.

W Wedach, ten exodus nazywa się Paska lub Pashet. Następnie z Uralu migracja kontynuowana była do doliny Indusu i Saraswati, Europy i Kaukazu oraz Sumeru, Egiptu (El-Gipto) i Etiopii z utworzeniem wszystkich wymienionych cywilizacji.

Słowiano-Aryjskie Wedy oraz Rygweda i Mahabharata zawierają wiele tekstów opisujących migrację (exodus) Słowiano-Aryjczyków z Hiperborei, gdzie na jej środku, na biegunie północnym, pod Gwiazdą Polarną, kiedyś istniała Święta Góra Meru. Dlatego święta, ponieważ Aryjczycy zbudowali ogromną świątynię Mandala na tej Górze. A symbolem na samym szczycie świątyni, była nasza galaktyka Droga Mleczna przedstawiona w symbolu Swastyki (Swara-Swarga). Współczesna nauka uznaje, że nasza galaktyka posiada tylko dwie odnogi, w rzeczywistości istnieją cztery lewoskrętne odnogi a Ariowie-Słowianie o tym wiedzieli i przedstawiali symbolicznie naszą galaktykę w postaci lewoskrętnej swastyki.

Słowiańsko-Aryjski światopogląd

Swastyka symbolizuje wieczny ruch wokół nieruchomego centrum, jest polarnym a nie słonecznym symbolem, i jako taki była symbolem kultu centralnej Gwiazdy Polarnej, pierwotnie poświęcony planetarnemu Bogu połączonemu z Ursa Major (Wielką Niedźwiedzicą). To centrum, stanowi stały punkt znany symbolicznie wszystkim tradycjom jako „pole” lub oś, wokół, której obraca się świat”. Swastyka jest zatem znana na całym świecie jako znak Słupa Kosmicznego.

Kosmiczny Słup określany jest inaczej, jako Góra Kosmiczna lub Drzewo Kosmiczne. Jest to pionowa oś umiejscowiona w centrum wszechświata, która stanowi symbol jednoczący różne poziomy i wymiary kosmosu.

Ze Słowiańsko-Aryjskich Wed wynika, że nasza galaktyka składa się z około 200 miliardów gwiazd, które są zgrupowane w cztery zakrzywione ramiona. Z ziemi można zobaczyć tylko bok galaktyki w postaci Drogi Mlecznej. Współczesna nauka uznaje, że istnieją tylko dwie odnogi praktycznie niedostępne, w rzeczywistości istnieją cztery, a Ariowie-Słowianie o tym wiedzieli. Symbol swastyki przedstawia więc naszą galaktykę. Jest o tym opisane w Runach, w starożytnym liście H’Aariów wskazującym Drogę Mleczną, jako obiekt (część) wszechświata. Nasza Galaktyka nie istnieje od zawsze i nie będzie istnieć wiecznie. Galaktyki we wszechświecie rodzą się z pierwotnej materii (ciemnej energii, eteru) i przechodzą cykle rozwoju, a potem umierają – następnie rodzą się nowe galaktyki.

Starożytna Słowiano-Aryjska nazwa Ziemi to Midgard, która krąży wokół Słońca Jaryło. Słońce Jaryło jest w strukturze Systemu Gwiezdnego o nazwie Swati, zwanej również jako Ścieżka Peruna lub Niebieski Irij (Niebiański lryj). Swati przedstawiona jest jako swastyka lewoskrętna. W dolnej części jednego z ramion Swastyki jest Słońce Jaryło. Słońce Jaryło należy do gwiazdozbioru Zimun (Niebiańska Krowa, zwanego Ursa Minor – Mała Niedźwiedzica). Pozostałe trzy ramiona symbolizują podział na trzy światy, który nazywa się Trisvetlum (Trójświatło, ponieważ oświetla trzy światy-wymiary): Jawię, Nawię i Prawię.

Słowiańsko-Aryjski światopogląd powstał w oparciu o wiedzę Słowiano-Aryjskich Wed, które mówią, że urodzili się (nie stworzono ich) z bogów przybyłych na tą planetę z Plejad, Wielkiej Niedźwiedzicy i Małej Niedźwiedzicy (Ursa Major i Ursa Minor). To tam rasa aryjsko-słowiańska przeszła drogę ewolucji, natomiast na Ziemię przybyli jako w pełni ukształtowani ludzie. Taki światopogląd nazywa się Genoteizmem (późniejszy Hinduski Vedantyzm, Sivaism-Shivaism), gdzie dziedziczna genealogia ludzkiego DNA linii rodowych kontynuacji, pochodzi z odległych gwiazd, które żywo opisano we wszystkich Wedach. Człowiek na Ziemi liczy około 1,5 miliona lat. Rasa aryjska istniała z dokładnym wyglądem współczesnych dzisiejszych ludzi, mieli wzniosłe nazwy, jako dzieci zapomnianych Bogów-Aryjskich.

Afro-Semicki światopogląd składa się z trzech typów ideologicznych wierzeń: Kreacjonizm (Tora, Biblia, Koran); Darwinizm – Ewolucjonizm ziemski, jako podstawa okultystycznych, świeckich (dwubiegunowych) ideologii, gdzie ewolucję człowiek rozpoczyna dopiero na Ziemi; Interwencjonizm gdzie Homo sapiens powstaje przez zmianę DNA/klonowanie dokonaną przez linię rodową Saurian-Jaszczury. Semickie religijne i świeckie ideologie są bipolarne (dwubiegunowe), podzielone na „dobre” i „złe” religie oraz mają jeden wspólny korzeń, podporządkowują sobie człowieka.

Rasa biała wywodząca się z Hiperborei, pojawiła się na ziemiach borealnych, na obszarach obecnej Syberii, po potopie około 111,8 tys. lat temu w rejonie Arktyki. To spowodowało migrację (exodus) Ariów z Hiperborei na tereny obecnej Syberii i dalej na południe do Południowej Azji oraz do Europy i Północnej Afryki. Jest to rasa biała Aryjsko-Słowiańska, która żyła i rozwijała się głównie w Azji i Europie.

Rasa czarna wywodząca się z Afryki Środkowej migrowała do obszarów Afryki Północnej – Etiopii, Górnego Egiptu oraz do Eurazji – doliny Indusu, Iranu, Kaukazu i Kazachstanu. Proces rozpoczął się około 53 do 55 tys. lat temu i trwał do około 3 tys. lat pne. W tym czasie utworzyło się wiele różnych typów lub ras z mnóstwem znanych haplogrup DNA. Rasa czarna, która migrując z Afryki i Indonezji, zasiedliła terytoria aryjsko-słowiańskie w Azji i Europie była sukcesywnie wypierana przez Słowiano-Aryjczyków do Afryki i Indonezji, ale mutacje rasowe i genetyczne pozostały.

Słowiano-Aryjskie Wedy oraz Rygweda i Mahabharata mówią, że obie rasy – Biała i Czarna pojawiły się na tej planecie po jakimś czasie od siebie. Biała rasa nie wywodzi się z czarnej a czarna nie wywodzi się z białej. Czarna rasa pojawiła się na Ziemi jakiś czas później po białej rasie aryjsko-słowiańskiej. Obydwie rasy pochodzą z innych miejsc we wszechświecie.

Główne źródła

Cywilizacje kosmiczne na ziemi; Janusz Bieszek

Dodatkowe źródła

Nieznana Historia Świata: Kłamstwo ewolucji? Ślady człowieka sprzed milionów lat https://www.youtube.com/watch?v=_AaVQETEAZs” frameborder=”0″ allowfullscreen>