Globalnie i Lokalnie

Wpływ tradycji różnych kultur na Biblię Huna w Starym Testamencie o.8

17/12/2017

1592 Wyświetlenia

0 Komentarze

27 minut czytania

Mojżesza nazywa się prawodawcą bo przyniósł Izraelitom prawa i Dekalog przekazane przez boga.

Wpływ tradycji różnych kultur na Biblię Huna w Starym Testamencie o.8

Mojżesza nazywa się prawodawcą bo przyniósł Izraelitom prawa i Dekalog przekazane przez boga. Idea dawania prorokowi przez boga prawa na górze jest znanym starym motywem. Mojżesz jest tylko kolejnym prawodawcą w długiej linii sukcesji takich postaci w chronologii. W Indiach i Manau był wielkim dawcą praw. Na Krecie to Minos zstąpił z góry Dicta, gdzie Zeus dał mu święte prawa. W Egipcie kamienne tablice z boskimi prawami zniósł z góry Mises/Menes. W Iranie prawodawcą był Mitra. Prawodawcy występowali kolejno pod podobnymi imionami Manu, Mitra, Minos, Mises/Menes, Moses (Mojżesz).

Dekalog był znany ludzkości od dziesiątków tysięcy lat. Przedstawiony jest również w 125 zwoju egipskiej Księgi Zmarłych, która została spisana na długo przed Mojżeszem. Zawarte tam frazy zmieniono: nie kradnij w nie kradłem, nie zabijaj w nie zabijałem, nie kłam w nie kłamałem, itd.

Występują także przeniesienia atrybutów postaci ze Starego do Nowego Testamentu. W Starym Testamencie pojawia się Józef, archetyp Jezusa. Narodziny Józefa były cudem – Jezusa narodziny także. Józef miał 12 braci – Jezus 12 uczniów. Józefa sprzedano za 20 sztuk srebra – Jezusa zdradzono za 30 srebrników. Inicjatorem sprzedaży Józefa był jego brat Juda – Jezusa zdradził uczeń Judasz. Józef i Jezus rozpoczynają wędrówkę w wieku 30 lat.

Egipskie dyski słoneczne umieszczane nad głowami Bogów i Kapłanów stały się potem aureolami Katolickich Świętych. Piktogramy Izydy trzymającej w ramionach swojego cudownie poczętego syna Horusa to pierwsze wzorce obrazów Maryi Dziewicy trzymającej Dzieciątko Jezus. W religiach przedchrześcijańskich oddawano cześć dziesiątkom Boskich Trójc. Głoszono naukę o trójpostaciowości Serapisa, którą tworzyli Izyda, Ozyrys i Horus. Trójca występowała też w religii Dionizyjskiej, gdzie stanowili ją Zagreus, Fanes i Dionizos. W Italii była idea triady kapitolińskiej, którą tworzyli Jowisz, Junona i Minerwa. Istniała też teologia Hermesa Trisemgistosa, „Trzykroć wielkiego, trójjedynego Boga świata”, o którym twierdzono, że jest „Jako jedyny całością i trzykroć jeden”.

W zasadzie wszystkie elementy rytuału katolickiego – ołtarz, Różaniec, Trójca Święta, komunia i akt `spożywania Ciała Bożego, szaty liturgiczne i elementy stroju duchownego oraz inne, wzięto bezpośrednio z wcześniejszych przedchrześcijańskich egipskich i innych obrzędów religijnych. Dzień Święty Chrześcijaństwo przejęło w dzień Słońca, czyli w niedzielę. Atrybutem Jezusa jest Słońce, jako uosobienie niewidzialnego Boga. Jezus-Słońce jest Światłem i Światłością, Synem Bożym, Zbawcą-Chrystusem. Święta chrześcijańskie obchodzone są w naturalnym cyklu solarnym, gdzie roczny obrót Słońca po ekliptyce i jego pozycja względem Ziemi wyznaczają daty i rodzaj tych świąt.

Kult Dziewic – Matek Bogów również jest znany na całym świecie. A to, dlatego, że Dziewica, jest konstelacją Panny, znaną także jako Dziewica Panna. „Virgo” (Panna) po łacinie znaczy „Dziewica”. Starożytny symbol Panny to przerobione „M”. Dlatego w niektórych religiach Matki Dziewice mają imiona zaczynające się od litery M: Maria, Mari, Maryia, Myrra, Maja. Panna odnosiła się także do „Domu Chleba” gdyż reprezentacją Panny jest dziewica trzymająca kłos pszenicy. `”Domu Chleba” to symboliczny kłos pszenicy, który oznacza sierpień i wrzesień – czas żniw. Słowo „Betlejem” z hebrajskiego „Bet Lehem” tłumaczy się „Dom Chleba”. „Betlejem” odnosi się, więc do konstelacji Panny, miejsca na niebie, nie tylko na ziemi.

Historia Mojżesza podobna jest do dużo wcześniejszej historii Sargona Wielkiego z Akadu. W Ewangelii Mateusza o historii Jezusa mamy napisany podobnie fragment do historii Mojżesza. O tym, jak mimo przeszkód uszedł przed dekretem faraona nakazującym zabicie Hebrajczyków. Mateusz opowiada historię prześladowania dzieci w Betlejem przez Żyda Heroda Wielkiego – by pozwolić Jezusowi, na wzór Mojżesza, uciec do Egiptu i wrócić stamtąd jak mesjańskiemu nauczycielowi nowej nauki.

Mojżesz został przemieniony gdy rozmawiał z bogiem na górze Synaj, a Jezus został przemieniony na górze Tabor, i również wtedy przemówił bóg. Mojżesz Dziesięć Przykazań dostał od boga na górze Synaj, a Jezus Osiem Błogosławieństw przekazał na Górze Błogosławieństw.

Wierzenia Egipcjan legły u podstaw religii Judeo-chrześcijańskiej. Chrzest, życie wieczne, Sąd Ostateczny, niepokalane poczęcie, śmierć i zmartwychwstanie, ukrzyżowanie, arka, obrzezanie, Zbawiciel, komunia, potop, Boże Narodzenie, Pascha, Wielkanoc i wiele innych były znane w Egipcie na tysiące lat przed początkami Judaizmu i Chrześcijaństwa.

Historia potopu, Noego i jego arki opisana w Biblii jest wszechobecna w starożytnym przedbiblijnym świecie, nie tylko w Egipcie i Sumerze, ale z ponad 200 przykładami z różnych okresów i czasów na całym świecie. Stworzenie człowieka z gliny występuje w religiach i mitologiach wielu ludów w różnych stronach świata.

Historie opisane w Biblii Hebrajskiej istniały w mitach i opowieścią wielu ludów. Podobne opowieści biblijne posiada mitologia sumeryjsko-babilońska, a także niektóre z nich mitologia ugarycka, które można określić jako mitologie bliskowschodnie.

Mitologia sumeryjska to mitologia z południowych terenów Mezopotamii z okresu, kiedy były pod panowaniem Sumerów. Na jej bazie powstały mitologie Akadu, Babilonii i Asyrii. Najstarsze dokumenty pochodzą z miasta Uruk, w którym znajdował się kompleks świątynny obejmujący posiadłości ziemskie i dwie wielkie świątynie (ziggurat), jedna boga nieba Anu i druga bogini płodności, miłości i wojny Inanny, uosobienia Wielkiej Matki. W jednym z najstarszych mitów kosmologicznych stworzycielką życia jest bogini Nammu (pierwotne wody), która przez partenogenezę zrodziła pierwszą parę bogów: Niebo (An) i Ziemię (Ki). Oni byli rodzicami boga powietrza Enlila.

Inny mit o tej samej tematyce przypisuje stworzenie pierwszego człowieka Enkiemu i Inannie. Ponieważ bogowie byli zmęczeni staraniem o zapewnienie sobie pożywienia, Enki wpadł na pomysł ulepienia z gliny człowieka, któremu dałaby życie Bogini Matka. Tak powstali ludzie i ich zasadniczym obowiązkiem jest zapewnić pożywienie bogom.

Po części mitologia sumeryjska jest znana z eposu o Gilgameszu i poematu kosmogonicznego Enuma Elisz. Kultura religijna Sumerów, później przejęta przez Akad i Babilończyków oddziaływała nie tylko na Międzyrzecze, lecz i na krainy ościenne, czego przykładem jest Biblia, zawierająca zaczerpnięte z mitologii mezopotamskiej zdarzenia. Opisami biblijnymi powiązanymi z wierzeniami bliskowschodnimi jest Księga Rodzaju, a w tym trzy opowieści; stworzenie świata i człowieka oraz bunt pierwszych ludzi, globalny potop i zagłada pierwotnego świata, wieża Babel i powstanie różnych języków. Można zauważyć tu liczne zbieżności pomiędzy wielkim dziełem literackim – eposie o Gilgameszu.

Wieżą Babel, jest zigguratem w Sumerze, a przekazanie Mojżeszowi przykazań, ma swój odpowiednik w Mezopotamii w prawach Hammurabiego ofiarowanych królowi przez boga słońca – Szamasza. W obszarze asyryjsko-babilońskim krążyły opowieści o królu akadyjskim Sargonie podobne do opowieści o Mojżeszu. Narodziny i dzieciństwo Sargona znane są z opowieści, która mówi, że został on zrodzony w Azupiranu (Mieście Szafranu) przez niepokalaną dziewicę – kapłankę, która ułożyła niemowlę w trzcinowym koszyku uszczelnionym asfaltem, i powierzyła nurtom rzeki. Dziecko zostało odnalezione i wychowane przez ogrodnika. Wkrótce bogini Isztar uczyniła z Sargona króla Akadu.

„Gdy królestwo Boże zstąpiło na ziemię, rozkwitło w Eridu” – tym tekstem otwiera się najstarsza lista sumeryjskich królów, świadczy to o przekonaniu Sumerów, że władza zstąpiła z nieba i przez niebo jest usankcjonowana. Pierwszy król Alilim panował 28800 lat, a drugi Alagar 36000 lat, co przypomina długowieczność Adama i jego potomków w Starym Testamencie. Ta długowieczność władców Sumeru kończy się wraz z potopem.

Septuaginta jest to pierwsze tłumaczenie Starego Testamentu z paleo-hebrajskiego (starogreckiego) i aramejskiego na grekę, przekładu miało dokonać aż siedemdziesięciu dwóch tłumaczy żydowskich w III w. pne w Aleksandrii w Egipcie. Najpierw przetłumaczono Biblię Hebrajską a dopiero później Księgi aramejskie.

Język hebrajski, jako taki nie istnieje i praktycznie nigdy nie istniał. Obecny tzw. hebrajski to w rzeczywistości dialekt judeo-aramejski, który nie ma nic w wspólnego z oryginalnym językiem paleo-hebrajskim, którym posługiwał się Mojżesz. Oryginalny język, starożytny paleo-hebrajski – używany podczas wyjścia z Egiptu był dialektem greckim, z którego prawdopodobnie rozwinął się z czasem język grecki w Mykenach oraz greczyzna koine, która z kolei stała się oficjalnym językiem greckim. Starożytny język grecki wywodzi się od języka jońskiego, z którego powstały różne języki i dialekty w Grecji, Azji Mniejszej i Palestynie, takie jak: grecki, ormiański, fenicki, paleo-hebrajski w Palestynie i inne.

W Biblii praktycznie nie używano języka hebrajskiego, oraz zwyczajów żydowskich. Dlatego w Biblii nie używa się hebrajskich nazw ksiąg biblijnych, ponieważ księgi te nie były pisane po hebrajsku, biblia – to także słowo greckie, oznaczające księgi. Oryginalnym językiem Starego Testamentu był paleo-hebrajski, czyli starożytny język grecki wywodzący się od języka jońskiego, był to język Hebrajczyków Izraelitów i starożytnej Palestyny. Aramejskie słowa – amen, hosanna oraz allelu-jah są dodane do Biblii i nie mają pochodzenia greckiego ani dialektu greckiego, w których to spisano obie części Biblii. Egipsko-aramejskie słowo Amen, pisane na końcu wersetu z dużej litery, oznacza ukrytą wymowę imienia boga Amona/Amena, a nie potwierdzenie „niech się stanie”.

Wedy, Weda znaczy wiedza i przekaz tej wiedzy. Wedy, są źródłem prastarej wiedzy. Stanowią całość wiedzy człowieka o świecie ludzi i bogów. Ogólnie Wedy zawierają informacje na temat natury i odzwierciedlają historię ludzkości na przestrzeni ostatnich kilkuset tysięcy lat. Wedy wyjaśniją że w kosmosie istnieje 14 cywilizacji technicznych, w tym 7 w naszej galaktyce. Kosmiczne cywilizacja w różnych księgach religijnych nazywane są bogami ludzi.

Wedy opowiadają o bogach i stworzeniu oraz podają listę praw. Jest w nich wiele opowieści i przypowieści, a także szczegółowe przykazania moralne oraz obyczajowe. Po Wedach i na ich podstawie powstały święte pisma innych religii.

Księgi Wedyjskie słowiańsko-aryjskie i hindusko-aryjskie powstały na długo wcześniej niczym powstała Biblia. Również Awesta Zaratusztry, która opisuje historie biblijne powstała w podobnym lub wcześniejszym okresie co Biblia. Biblia została spisana jako jedna z ostatnich, z wielu Świętych Ksiąg. Można ogólnie wywnioskować, że w Biblii zawarte są informacje z Wed słowiańsko-aryjskich i hinduskich, Awesty Zaratusztry, religii egipskiej, mitów bliskowschodnich, historii Hyksosów, oraz historia Izraelitów i Hebrajczyków.

Biblijne nazewnictwo występuje także w Pakistanie i Afganistanie, czyli na obszarze dawnych Indii i w ich okolicach, a także w Etiopii. Zgodnie z Biblią wszystko to, czego nie ma w Palestynie znajduje się nad Indusem i w okolicach. To tam na górze Salomona znajduje się zbudowana w około XV wieku pne świątynia Salomona funkcjonująca do dzisiaj. Jest tam też pasmo gór Salomona i potężna Wyżyna Salomona. I są to nazwy antyczne chodź mieszkający nad Indusem wyznawcy islamu nazywają Salomona Sulejmanem zgodnie z Koranem.

Można wyciągnąć także wnioski, że Biblia czerpie swe ukryte wzorce z kosmologii, czyli z astronomii i astrologii. Biblia nie jest jedną Księgą ale jedną z wielu, nie ma monopolu na prawdę, inne narody i ludy też swoje Księgi miały. Biblia powinna podlegać weryfikacji i winna być porównana z innymi Księgami i Pismami.

Archeolodzy podważają same podstawy Biblii. Pan Bóg nie przekazał Mojżeszowi Dekalogu, naród Izraela nigdy nie był w egipskiej niewoli, mury Jerycha nie rozpadły się na dźwięk trąb, bo Jerycho było miastem nieobwarowanym, pierwsza monoteistyczna religia nie ma swoich korzeni na Górze Synaj, a wielkie królestwa Dawida i Salomona to legenda dostosowana do potrzeb teologii.

Telawiwski dziennik “Ha´aretz” opublikował poważny artykuł izraelskiego profesora archeologii Zeeva Herzoga z Uniwersytetu w Tel Awiwie, znanego archeologa, autora dzieł o historii starożytnego Bliskiego Wschodu, który twierdzi, że sto lat badań archeologicznych w Palestynie, Syrii, Egipcie i Mezopotamii nie potwierdza biblijnego opisu wydarzeń. Poważne autorytety z tej dziedziny, archeolodzy i historycy, powiadają niemal jednogłośnie, że w kołach naukowych od dawna dyskutowane są rozbieżności między archeologicznymi wykopaliskami a tekstem Księgi nad Księgami. Niestety, wokół wniosków, które należałoby wysnuć, panuje ogólna zmowa milczenia – twierdzi prof. Israel Finkelstein z uniwersytetu w Tel Awiwie. Społeczeństwu trudno jest rozstać się z mitami, które przez liczne pokolenia kształtowały jego światopogląd.

Jednym z najbardziej wiarygodnych źródeł historycznych są egipskie papirusy i inne wykopaliska znad Nilu. Żadne z nich nie wspomina ani niewolniczej pracy Hebrajczyków, ani fascynujących dziejów Mojżesza. Starożytni Egipcjanie wspominali jedynie obcych pasterzy, którzy w okresach suszy wędrowali ze swoją trzodą na pastwiska w delcie Nilu. W Księdze Wyjścia znajdujemy szczegółowe sprawozdanie zarówno z pertraktacji Mojżesza z faraonem jak i z wędrówki Izraelitów przez pustynię Synaj, w drodze do Ziemi Obiecanej. Mimo iż archeolodzy brytyjscy, amerykańscy i niemieccy usilnie szukali od połowy XIX stulecia jakichkolwiek śladów tej wędrówki, nie dokopali się niczego. Nie udało się również ustalić, gdzie znajduje się opisana w Biblii biblijna Góra Synaj, ta na szczycie której Jahwe miał przekazał Mojżeszowi kamienne tablice z dziesięcioma przykazaniami.

Wybitny egipski archeolog, dr Zahi Hawass, wyraził pogląd, iż nie znaleziono żadnych śladów wyjścia Hebrajczyków z Egiptu, ponieważ ta opowieść jest tylko mitem.

Prof. Zeev Herzog wspomina wykopaliska z XVIII w. pne, gdzie odnaleziono starohebrajskie napisy “Jahwe i Oszrat” oraz “Jahwe i jego Oszrat”. Czyli były to dwa bóstwa, a konkretnie para bóstw on i ona, czczone przez ówczesny lud. Herzog wyciąga stąd daleko idący wniosek: wszystko co napisano jest wymysłem autorów tekstu uwiecznionego setki lat później i podporządkowanego ściśle określonej ideologii.

Herzog twierdzi, że prowadzone przez dziesięciolecia prace wykopaliskowe nie dowiodły istnienia licznych miast warownych, rzekomo zdobytych przez Izraelitów. Jego zdaniem, wszystko co znaleziono to groby i szczątki ceramicznych naczyń, świadczące, iż na terenie dzisiejszego Zachodniego Brzegu i dzisiejszej Jordanii istniały, przypuszczalnie od wczesnej epoki żelaza, setki małych osiedli.

Prof. Zeev Herzog pisze: „Wiele lat poszukiwań w Jerychu nie wykryło istnienia murów obronnych, które ponoć rozpadły się na dźwięk trąb. Także dokładny opis zdobycia miasta nie znalazł potwierdzenia w pracach archeologów”.

Co więcej, Herzog twierdzi: „Sto pięćdziesiąt lat wykopalisk w Jerozolimie nie przyniosło żadnych dowodów istnienia potężnej stolicy królestwa w okresie wspomnianym w Starym Testamencie. Znane nam wykopaliska potwierdzają istnienie obwarowanej, wielkiej Jerozolimy w 722 r. pne. Wydaje się, że Jerozolima uzyskała swój centralny status dopiero wówczas, po upadku jej północnego rywala Samarii. Pisarze biblijni przypisali ten fakt sytuacji znacznie dawniejszej”.

Pierwsza Księga Królewska przedstawia zjednoczone mocarstwo Dawida i Salomona jako apogeum politycznej i militarnej mocy narodu Izraela w czasach starożytnych: „Salomon miał panować od Rzeki (Eufrat) do kraju Filistynów i do granicy Egiptu”;. Źródła egipskie natomiast wspominają Izrael tylko raz, w czasie panowania faraona Merneceptaha (1208 pne), jako małe, lenne państewko.

Dwaj amerykańscy naukowcy Georg Mandenhall i Norman Gottwald, autorzy tak zwanej teorii socjologicznej, doszli do przekonania, że pierwsi osadnicy na tej ziemi to wieśniacy, potomkowie Kananejczyków, którzy szukali schronienia przed wyzyskiem i okrucieństwem ówczesnych regionalnych władców. Ponadto niektórzy badacze doszukują się także podobieństw w opowieściach biblijnych do mitologii ugaryckiej oraz boga Jahwe do ugaryckiego boga Baala.

Kiedy więc powstała pierwsza monoteistyczna religia hebrajska. Współcześni uczeni kwestionują biblijną wersję dziejów Hebrajczyków. Twierdzą, że jest to legenda stworzona w celach politycznych. Podobnie fikcją jest także pełna chwalebnych epizodów historia hebrajskiego państwa Dawida i Salomona. Dzieje Hebrajczyków napisano na nowo za czasów króla Jozjasza (640–609) pne, znanego jako wielkiego reformatora religijnego, który de facto utrwalił wśród swoich poddanych monoteizm. Wcześniej z podejściem do Jahwe było u Hebrajczyków różnie

Już pod koniec ubiegłego stulecia powstała w Niemczech szkoła biblijnego krytycyzmu, a jej czołowa postać, Juliusz Wellhausen (1844–1918), twórca hipotezy czterech źródeł pochodzenia Biblii, rzucił wyzwanie ówczesnym archeologom, na ogół ludziom głęboko wierzącym, którzy – jego zdaniem – organizowali wyprawy archeologiczne do Ziemi Świętej głównie po to, aby znaleźć w terenie potwierdzenie prawd, na których opierała się religia chrześcijańska. Wellhausen dowodził, ze zmiennym powodzeniem, że historiografia biblijna sformułowana została dopiero podczas niewoli babilońskiej (586–538/516) pne, a więc po pierwszym wygnaniu Izraelitów z Jerozolimy, za czasów Nabuchodonozora II, w VI w. pne.

Niektórzy współcześni mu badacze dziejów posunęli się jeszcze dalej, pisząc, iż historia Izraelitów, począwszy od Abrahama, Izaaka i Jakuba, nie była niczym innym jak sztuczną rekonstrukcją wydarzeń, która służyć miała założeniom natury teologicznej. Opisy kraju podbitego w ciężkich walkach, prowadzonych z boskiego nakazu, stanowią podstawę ideologii religijno-narodowej, natomiast nie są oparte na prawdzie i na faktach.

Jednym z pierwszych naukowców, którzy próbowali zmierzyć się z wersją biblijną, był niemiecki badacz starożytności Albrecht Alt. Alt opierał swoją krytykę Starego Testamentu na sprzecznościach wykrytych w samej Księdze Jozuego.

Źródła

Biblia – żydowska księga zbrodni – wyssana z palca http://www.klubinteligencjipolskiej.pl/2018/01/biblia-zydowska-ksiega-zbrodni-wyssana-z-palca/

Historia naturalna religii monoteistycznych https://opolczykpl.wordpress.com/2012/03/03/historia-naturalna-religii-monoteistycznych/

Czy chrześcijaństwo może być plagiatem? https://www.sadistic.pl/czy-chrzescijanstwo-moze-byc-plagiatem-vt224252.htm

Szymon Mag – gnostyczny konkurent Jezusa Chrystusa https://innemedium.pl/wiadomosc/szymon-mag-gnostyczny-konkurent-jezusa-chrystusa

Inna Historia Świata: Ukryte znaczenie Starego Testamentu https://www.youtube.com/watch?v=gryzD0CcOgQ” frameborder=”0″ allowfullscreen>