GRUDZIEŃ…

tego dnia grudzień wstawał z bladą zimną twarzą…

tego dnia grudzień wstawał z bladą zimną twarzą

zaskoczony zduszone wyrazy powtarzał

świt jaśniał jakby wapnem ktoś pobielił sady

lub jak miejsce gdzie przeszła niedawno zaraza

matki w domach szeptały zmieszane pacierze

tak prosiły o pokój – o spokojne noce

a tu ptaków się czarnych stado w górę wzbija

i skrzydłami wronimi do okien łomocze

wyrwani nagle pięścią ze snu o potędze

raz kolejny mierzyli klatkę swej wolności

suki czujnie warczały pod progami domów

raz kolejny rzucali o przyszłość swe kości

Nadzieja wydźwignięta kotwicą na Krzyże

otoczona kordonem ślepej nienawiści

patrzyła przez portowe żurawie niepewnie

czy pragnienia ich kiedyś będzie mogła ziścić

wiele grudni się będzie jeszcze z lękiem budzić

by na Gwiazdkę cień nie padł od zdradzieckiej kuli

nim godzin długich kroki pamięć nasza zliczy

nim Ojczyzny nas ramię spokojnie przytuli

tego dnia grudzień wstawał z zimną bladą twarzą

wiało grozą na przestrzał od polskiej ulicy

cienką strużką krew ciekła w zapocone bluzy

dźwigali z ciężkim sercem swój los Robotnicy…