Osiągnięcie wieku emerytalnego i nabycie prawa do emerytury nie może stanowić wyłącznej przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę.
(uchwała Sądu Najwyższego, sygn. akt III PZP 13/08).
1.
Oto prawdopodobnie najstarsi pracownicy Starostwa Powiatowego w Gliwicach.
Przypominam, że chodzi o urzędniczki, których wynagrodzenia obciążają podatników tak samo, jak ich świadczenia z ZUS, które są wypłacane z naszych bieżących składek.
Ale aktywne zawodowo emerytki spotykamy nie tylko wśród najwyższej kadry kierowniczej powiatu. Jak dobrze poszukać, to znajdziemy je szczebelek niżej:
Tymczasem osoby, zajmujące podobne stanowiska, ale nie będące w okresie emerytalnym, zarabiają mniej.
2.
Generalnie obecnie przyjmuje się, że wypowiedzenie umowy o pracę z powodu osiągnięcia przez pracownika wieku emerytalnego i nabycia prawa do emerytury może stanowić dyskryminację ze względu na płeć (gdy wypowiedzenie dotyczy kobiety, której wiek emerytalny jest na ogół niższy niż wiek emerytalny mężczyzny), albo ze względu na wiek (gdy wypowiedzenie dotyczy mężczyzny). Natomiast wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony wyłącznie z powodu osiągnięcia przez niego wieku emerytalnego i nabycia prawa do emerytury jest nieuzasadnione w rozumieniu art. 45 § 1 KP (uchw. SN (7) z 21.1.2009 r., II PZP 13/08, MoPr 2009, Nr 8, s. 417).
Dyrektywa Rady (Europy – HD) 2000/78/WE z 27.11.2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.Urz. L Nr 303 z 2.12.2000 r., s. 16) wyznacza ogólne ramy dla walki z dyskryminacją ze względu m.in. na wiek.
Reguluje także możliwe odstępstwa od zakazu tej dyskryminacji. Zgodnie z art. 6 ust. 1 dyrektywy państwa członkowskie mogą uznać, że odmienne traktowanie ze względu na wiek nie stanowi dyskryminacji, jeżeli w ramach prawa krajowego zostanie to obiektywnie i racjonalnie uzasadnione zgodnymi z przepisami celami, w szczególności celami polityki zatrudnienia, rynku pracy i kształcenia zawodowego i jeżeli środki mające służyć realizacji tego celu są właściwe i konieczne.
( A. Bolesta w: Kodeks Pracy. Komentarz, red. dr Krzysztof Walczak, 2013, C.H. Beck)
Szkopuł w tym, że polskie prawo pracy z biedą doczekało się jedynie art. 18.3a KP i jak na razie postulaty, o których mówi unijna dyrektywa sprzed prawie 14 lat pozostają w sferze de lege ferenda.*
3.
Jeśli od biedy zgodzić się mogę na 70-letnią bibliotekarkę (całe życie wśród przyjaciół, czyli książek), to już wobec 64 – letniego pedagoga, a tym bardziej psychologa jestem zupełnie nieufny.
Okazuje się, że moja nieufność posiada jak najbardziej uzasadnione podstawy.
Szczególnie podatne na wypalenie zawodowe są osoby bardzo aktywne, ambitne, stawiające sobie i innym wysokie wymagania.
S. M. Litzke, H. Schuh wskazują postawy typowe dla osób narażonych na wypalenie zawodowe:
– angażowanie się w pracę całym sercem,
– duże oczekiwania względem własnej osoby,
– negowanie własnych granic obciążenia,
– spychanie na dalszy plan osobistych potrzeb,
– dobrowolne i chętne przyjmowanie nowych obowiązków.
Wypalenie zawodowe może pojawić się miedzy 3-6 rokiem pracy i powrócić po 9 latach aktywności zawodowej.
(Daniel Buchowiecki)
Nie ulega wątpliwości, że w/w postawy w dużej mierze winny cechować kierownika placówki.
Najgorsze, że wypalenie zawodowe skutkuje m. in. cynicznym patrzeniem na innych ludzi oraz obniżeniem wrażliwości wobec nich.
W skrajnych przypadkach (wywołanych długim stresem związanym np. z wieloletnią pracą na odpowiedzialnym stanowisku) śmiało można mówić o zachowaniu psychopatycznym osoby wypalonej.
4.
Ze świecą szukać w Starostwie pracownika będącego w wieku postemerytalnym, który nie zajmowałby dobrze opłacanego stanowiska kierowniczego. Oczywiście pomijam wszelkiego rodzaju „złote rączki”, bo w ich przypadku dożywotnie wykonywanie zajęcia jest wymuszone głodowymi emeryturami. Czy zatem powyższe stanowi jedynie potwierdzenie sprzeczności teorii wygłaszanych przez teoretyków prawa (i Komisję Europejską) z praktyką dnia codziennego? A może stanowi specyfikę „zielonej wyspy”?
Z ogólnie dostępnych oświadczeń majątkowych wynika, że zatrudnienie pomimo nabycia uprawnień emerytalnych pozwala w/w zwielokrotnić miesięczne dochody (max 3,225 razy), i to na poziomie niedostępnym dla co najmniej 80% zatrudnionych na tzw. etacie.
5.
Jaskółki, które uwiły sobie jedno z gniazd pod dachem Starostwa, świergolą tymczasem, że jedynym powodem zatrudniania tej cokolwiek geriatrycznej kadry jest to, że stanowią one żelazną ekipę lokalnego starosty powiatowego, Michała Nieszporka (wiek 63 lata, starosta od 2002 roku z niewielką przerwą).
To taki powiatowy „układ”, dyktujący warunki i ustalający porządek dziobania.
Stąd m.in. bierze się wyjątkową odporność w/w na krytykę.
Dopiero ewentualne przetasowanie polskiej sceny politycznej i zastąpienie opcji aktualnie rządzącej w PO-wiecie inną, spowoduje odejście gerontokadry na emeryturę.
Ale kto by tam wierzył ptakom…
7.05 2014
Oświadczenia majątkowe (za 2012) pracowników starostwa tu:
________________
* Postulaty przyszłych zmian w ustawodawstwie.
Jeden komentarz