Gdzie szumik strumił słodko…

„Gdzie szumik strumił słodko…”
Rozsiewał coś tam Rej,
Stokrotka rosła polna, a nad nią szumiał gej…”

 „Gdzie szumik strumił słodko…”

Rozsiewał coś tam Rej,
Stokrotka rosła polna, a nad nią szumiał gej

– Jeszcze raz! – „Gaj” się śpiewa, w sensie drzewa, woda i wysoka trawa – pomijając … a skąd tu Rej?

– Się śpiewało w harcerstwie! – Nuci

– Proszę nie nucić, to nie przejdzie!
Jeszcze raz!; – Gdzie szumik strumił….

-Proszę przestać! I tak przegrał pan co najmniej telewizor. Przejdźmy do pytań. Zadaję pierwsze, które brzmi tak: – A dlaczego nie?

– ….?

– Pomogę panu, ponieważ jest to trudne, tak z siebie wyłuskać odpowiedź na takie, aż, pytanie. Niech pan na przykład sam siebie zapyta, dlaczego Madzia Mamy ma takie wielkie zęby?

– Chce mnie zjeść?

– Nie głuptasie! Pomogę, jeśli się skoncentrujesz! … – Nie, nie musisz być koncentratem sprzedawanym w słoiku – Przesadzasz! Co? Dlaczego uważasz, że CCCP znaczy, cep cepa cepem pogania? Przecież to nasi kumple są! Od nowa!

– Od nowa, Polska Ludowa?

– Jeszcze raz! Reset! Co pan powie o tej, no… zapomniałem! Cholera jasna, wstaję o piątej– Niby razem z szwagrem kolejarzem, ale szwagier – Łobuz, nie szwagier- idzie sobie do roboty i szyn pilnuje, by się prawda trzymały równolegle, a ja, nie dość, że musze się golić na musztardowy pysk, to jeszcze, dodatkowo, łażę po ulicach i przedpokojach, wypytując takich osłów jak ty, w ramach zajęć intelektualnych! – – Mam prawo zapomnieć! Kartka mnie wypadła z kiejdy! – To może ja już pójdę?

– Stój pan! Kartka mnie wypadła, ale coś tam było o torturach… Stój pan! Nie o pana chodzi!

– Proszę mnie nie wykręcać ręki!

– Musze mieć reporterską “setkę”! Widzi pan tego chudego z kamerą? On ma prawie, prawda, dzieci! Co pan sądzi o torturach?

– łaaaaa….!

– Są złe! Niczym … łaaaa… nie da się … łaaa … usprawiedliwić! Musze mieć „setkę” Niech pan chociaż wybałuszy oczy! – Co? Ma śpiewać? Już śpiewał – do dupy to było! Jak to, nasz artysta? A skąd miałem wiedzieć, że artysta? Nie, tylko wykręciłem mu rękę. Spoko! Tenks! Nara! – Przepraszam pana, studio robi się ciasne z powodu idiotyzmu telewidzów. Pan miał śpiewać – przepraszam – Co chciał pan zaśpiewać? Co?

– Przygodową piosenkę o prawdzie!

– Tę „prawdę” to może opuścimy. Niech będzie „Piosenka przygodowa”! Może być? Dziękuję!

– „Gdzie szumik strumił z wolna
Rozsiewał zioła Rej
Stokrotka rosła polna
A nad nią szumiał gej, zielony gej…

– STOP! Nie masz pan czegoś innego za pazuchą? Przecież to istna prokreacja, tfu! Prowokacja!

– Mam, ale po rosyjsku!

-Po rosyjsku?

– Tak, po rosyjsku!

– O czym to jest?

– Wiersz przygodowy!

– Wiersz przygodowy?

– Tak! ( niestety, zaczyna deklamować )

„Krutymi trapinkami w gory
W dol bystrych i miedliennych riek
Miniaja balszyje aziory
Wiesiołyj szagał cziełowiek

Czietyrnadcać liet jemu było
I nios on darożnyj mieszok
A w niom pałatienie i myło
I biełyj zubnoj paraszok…”

– Stop! Jeśli chodzi o proszek do mycia zębów, powinien wypowiedzieć się sponsor. Pani Madziu, niech się pani kopnie do….