Fakir w chruśniaku

czyli per aspera ad plastra (takie wtrącenie tylko, żeby wypełnić obowiązek leadowania)

Ślimak inspirujący, owszem, jest niezwykle,

gdy zroszonym rankiem nagą stopą maca

długi pęd malinowy – niebezpieczna praca –

ale powolusieńku do pędu przywyknie.

Niczym artysta fakir przez samotne życie

ku świętości podąża, nawet gdy ma kaca,

i mimo takich przeszkód jak ekstrawagancja,

która żądzę jałmużny ponagla w turyście.

Bo publiczność jest czułą, chce na własnej skórze

doznać dreszczu empatii. A jak smaku mało,

widelczykiem wywlecze biogramu kąseczek.

Lecz wróćmy do ślimaka, którego na górze,

w chwiejnym zenicie pędu niebo zatrzymało.

Na jednej nodze. Ruszył!… Jeszcze się podniesie.