Bez kategorii

Ewa Stankiewicz: Wielkie pranie mózgu przyniosło efekty

18/06/2011

533 Wyświetlenia

0 Komentarze

11 minut czytania

Donald Tusk skutecznie wmówił rzeszom Polaków, że demokratyczny konsensus polega na braku jakiegokolwiek sporu, debaty. Tymczasem jest dokładnie odwrotnie

W dzisiejszym numerze Naszego Dziennika, zamieszczony został artykuł Ewy Stankiewicz, reżysera, współtwórczyni filmów "Solidarni 2010" i "Krzyż", prezesa Stowarzyszenia Solidarni 2010 i współorganizatorki protestu pod Pałacem Prezydenckim na Krakowskim Przedmieściu – Mobilny namiot Solidarnych 2010.

Polecam wszystkim:

Wielkie pranie mózgu przyniosło efekty

„Poprzez protest przed prowizorycznie postawionym namiotem na Krakowskim Przedmieściu stworzyliśmy miejsce, gdzie można rozmawiać, wymienić się argumentami. Ale socjotechnika jedynie słusznej partii – wieloletnie straszenie jednych i opluwanie drugich sprawiło, że dla bardzo wielu Polaków już sama rozmowa jest czymś nie do przyjęcia.

Z okazji święta Biura Ochrony Rządu prezydent Bronisław Komorowski awansował na stopień generała dywizji szefa biura Mariana Janickiego. Generał odpowiadał za zabezpieczenie wizyty Lecha Kaczyńskiego w Katyniu. Intuicja mi podpowiada, że gdyby Janicki był profesjonalistą lub choćby nieukiem, ale kierował się zdrowym rozsądkiem i dobrą wolą, to prezydent Kaczyński i 95 przedstawicieli polskiej elity być może dziś żyłoby wśród nas. Ale podtrzymuje, że jeśli chodzi o zabezpieczenie wizyty Lecha Kaczyńskiego w Smoleńsku, nie ma sobie nic do zarzucenia. Tymczasem Janicki – który jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo prezydenta, zna procedury i natowskie standardy, odpowiada za ich wdrażanie – złamał, zdaniem przedstawicieli opozycji, wszystkie przepisy, jakie nakłada na niego prawo. BOR ani razu nie dokonało rekonesansu lotniska Siewiernyj.

Żaden z funkcjonariuszy nie był nawet na wieży kontrolnej. Skutki amatorszczyzny Janickiego lub jego złej woli są katastrofalne. Jestem przekonana, że w każdym normalnym kraju poniósłby odpowiedzialność karną.

Prezydent Kaczyński zginął ponad rok temu na terenie Rosji w do dziś niewyjaśnionych okolicznościach, gdy wypełniał swoje obowiązki służbowe. Prezydent Komorowski, który go zastąpił, odznacza teraz tego, kto w oczach wielu Polaków oprócz premiera Tuska współ-odpowiada za śmierć Lecha Kaczyńskiego i innych osób ważnych dla Polski.
Zamiast więzienia – odznaczenie. Nieudolność (?), która wyrządziła niesłychaną krzywdę Polakom, pozostaje bezkarna. Mało tego, zostaje nagrodzona. I co? I nic.

Ostatnio byłam świadkiem sporu na ulicy, czy rządzi nami mafia czy sekta. Gdybym miała zabrać głos w tej dyskusji, to uważam, że Polską rządzi niebezpieczna sekta, po której jeszcze długo Polacy będą musieli przechodzić odwyk.

W niewoli socjotechniki

Na zdrowy rozsądek nic się tu nie zgadza. Mówili, że obniżą podatki – podwyższyli. Mówili, że wybudują autostrady – najpierw zredukowali plany, a teraz i te ochłapy stoją pod znakiem zapytania. Zakupili na kilkadziesiąt lat dla nas wszystkich najdroższy gaz w Europie, uzależniając energetycznie nasz kraj całkowicie od Rosji. Zadłużają nas w tempie, którego Gierek mógłby im pogratulować. Bezrobocie, fatalny stan służby zdrowia, afery, których wyjaśnienie tłumione jest w zarodku. "Język miłości" jest językiem nienawiści niespotykanym dotąd w Polsce. Do tego dochodzi bardzo poważne pytanie o zdradę stanu w kontekście katastrofy smoleńskiej.

Nie ma co doszukiwać się w tym stylu rządzenia logiki, zasad, bo to nie one są priorytetem rządów Platformy Obywatelskiej, ale socjotechniczne chwyty. Im nie chodzi o argumenty, ale o emocje tak silne, żeby przesłoniły racjonalne wątpliwości. Wspólnota strachu, pogardy i nienawiści jest niezwykle mocna. Dobrze podsycana złość na "wroga oświeconego ludu" (w tej roli od wielu lat oczywiście Prawo i Sprawiedliwość) silniej zwiąże niż niejedna wspólna sprawa. I jeszcze jeden wabik – ten rodzaj społecznego awansu, niczym za PRL, przyciągający rzesze zakompleksionych, którzy przez deklarację przynależności do obozu "sił postępu" od razu stają się młodzi, wykształceni, z dużych miast.

Jak wiemy, w jednym są dobrzy – w kreowaniu wizerunku. Jeden z młodych ludzi powiedział mi do kamery, że nie wyobraża sobie Donalda Tuska naprawdę bijącego się za Ojczyznę, ale występ premiera w roli wojownika w jakimś spocie reklamowym – to owszem, może sobie wyobrazić.

Przestrzeń wolności

Poprzez protest przed prowizorycznie postawionym namiotem na Krakowskim Przedmieściu stworzyliśmy miejsce, gdzie można rozmawiać, właśnie wymienić się argumentami. Ale socjotechnika jedynie słusznej partii – wieloletnie straszenie jednych i opluwanie drugich sprawiło, że dla bardzo wielu Polaków już sama rozmowa jest czymś nie do przyjęcia. Donald Tusk skutecznie wmówił rzeszom Polaków, że demokratyczny konsensus polega na braku jakiegokolwiek sporu, debaty. Tymczasem jest dokładnie odwrotnie.

Wielu ludzi stuka się w czoło lub rzuca jakieś wyzwisko, przechodząc obok naszego namiotu. Kiedy mimo tego zaproszenia podejdą – czasem z ciekawości, bo ktoś mimo wszystko okazał im szacunek, bardzo szybko okazuje się, że poza szyderczymi sloganami znanymi z telewizji, kiedy trzeba bronić konkretnej tezy, argumentów brak. Z tej bezradności rodzi się albo znów agresja, albo próba zmagania się z konkretnym problemem:

"Czy chcesz powołania międzynarodowej komisji do zbadania przyczyn katastrofy?
– Tak chcę.

– Nie uważasz, że rodziny, które wystąpiły o ekshumację ciał powinny mieć do tego prawo?
– Tak uważam.

– Czy twoim zdaniem rząd powinien wystąpić do NATO o udostępnienie zdjęć satelitarnych z katastrofy?
– No pewnie".

Często poruszamy także kwestię postawienia premiera Tuska przed Trybunałem Stanu – tutaj potrzeba wiedzy, wysiłku przebijania się przez ścianę propagandy. W rozmowie dwóch młodych ludzi przed namiotem jest to możliwe. Bywa, że kończy się przemianą sposobu myślenia i podpisaniem naszych postulatów.

Ale to są wyjątki. Droga jest bardzo trudna. To jak wyciąganie człowieka z odwyku. Typową reakcją na nasze argumenty jest śmiech, kpina. Tak jak w klasie poznanego niedawno gimnazjalisty, którego nauczycielka stwierdziła ostatnio, że największym osiągnięciem prezydenta Kaczyńskiego było to, że zginął w katastrofie. I większość uczniów wybuchła śmiechem. Ale jak mają reagować ci, którym szkoła organizuje spotkanie z Kubą Wojewódzkim i przedstawia go jako idola? O ile pamiętam, u mnie w klasie lizusi raczej nie zostawali idolami. A w łaszeniu się do dzisiejszej władzy Wojewódzki ma, według mnie, osiągnięcia jak mało kto w Polsce. Tak jak kiedyś komuna właziła w życie Polaków z każdej strony – pchała się nawet do muzyki – zakazując jazzu, a nakazując pieśni o Stalinie – tak dzisiejsza propaganda – sprytniejsza, ale równie nachalna, wylewa się nie tylko z wieców, przemówień, bezczelnych awansów i prób ukrócenia wszelkich form praworządności (jak sądzę było w przypadku odsunięcia prokuratora Pasionka), ale sączy się już nawet z programów rozrywkowych.

I wielkie pranie mózgu przynosi efekty.

Ewa Stankiewicz

Autorka jest reżyserem, współtwórcą filmów

„>"Solidarni 2010" i "Krzyż"” frameborder=”0″ allowfullscreen>