Odchodzą od nas ludzie wielcy, chociaż nieznani.
Do takich zaliczam człowieka niespotykanego, jakim byl ojciec ZYGMUNT KLIMOWICZ , czlonek Warszawskiej Prowincji Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów (łac. Ordo Fratrum Minorum Capuccinorum).
Syn Adama i Janiny Jablonskiej-Klimowicz, urodzony 22 czerwca 1914r. w Żytomierzu, zmarl w domu opieki w Yonkers NY USA w wieku 96 lat,11 sierpnia 2010. Do Zakonu wstapil w 14 sierpnia 1937r. w Nowym Miescie n/Pilica. Przyjety do poslugi kaplanskiej 12 sierpnia 1945 w Versailles we Francji. Kontynuowal studia w Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie do 1951r.
Więzień niemieckiego obozu koncentracyjnego w Dachau, aż do dnia wyzwolenia, 25 kwietnia 1945r..
Ukształtowana wówczas zdolność przetrwania w nędznych warunkach była widoczna do Jego ostatnich dni. Tam, w obozie, poznał osoby beatyfikowane poźniej przez Jana Pawla II i często o nich opowiadał.
Pracował na polskiej misji w Australi m.inn. w Blactown-Scheyville . Do USA przyjechał w 1964r. jako obywatel australijski. Od 1969 r. został obywatelem amerykanskim. Jako kapłan posługiwal w polskich parafiach w takich ośrodkach polonijnych jak : Passaic,Trenton, South Amboy i Bayonne w stanie New Jersey. W Zakonie pełnił funkcje przelożonego zgromadzenia o.Kapucynow w Oak Ridge, NJ w latach 1967-73 oraz asystenta przełożonego Zakonu w latach1973-78 i 1979-85.
Ojciec Zygmunt miał w swoim życiu dwie pasje. Byl miłośnikiem języka esperanto i Marszalka Józefa Piłsudskiego.

Oto o. Zygmunt jako „esperantysta” w krótkiej rozmowie dla warszawskiej prowincji Zakonu:

Drugą pasją ojca Zygmunta byl Marszałek Józef Piłsudski, którego ojciec Zygmunt poznał osobiście w dzieciństwie w posiadłościach swoich rodziców. Sympatia do Marszałka pozostała u niego do końca życia. Potrafil opowiadać o nim całymi godzinami.
Mnie ksiądz Zygmunt powierzył opiekę nad jego osobistą kolekcją dzieł wszystkich Marszałka wydanych w 1931r. nakładem Tow.Wydawniczego „Polska Zjednoczona” w Warszawie.
Father Ziggy, bo tak go tu wszyscy nazywali miał trzy niezłomne cechy charakteru: sumienność,  stanowczość i poświęcenie. Byl franciszkaninem który wypełniał swoje powołanie kapłanskie bez granic. Cale 65 lat. To dłuzej niż żywot wielu ludzi. Z okazji 55 lecia kapłaństwa otrzymal do swojego pokoju mały telewizor aby mógł go oglądać w zaciszu i prywatności zamiast w zgiełku parafialnej jadalni służącej także za świetlicę. Ojciec Zygmunt uznał, że to jest zbyt duże dla niego wyróżnienie, na które jeszcze sobie nie zasłuzył i przkazał ten telewizor innemu, mlodszemu księdzu franciszkaninowi. Nie miał w zasadzie żadnych własnych rzeczy z wyjątkiem tych , które byly mu niezbędne na z górą dwa tygodnie. No i oczywiscie książki. Żyl skromnie całe swoje swoje życie.
Byl bardzo inteligentnym czlowiekiem. Władal wieloma językami:polskim, angielskim, francuskim, niemieckim, flamandzkim, łaciną no i oczywiście esperanto którego byl największym miłośnikiem. Pewnego Bożego Narodzeni, kiedy Ojciec Święty Jan Pawel II przekazywał blogoslawienstwo, jak zwykle w wielu językach znalazł  się wśród nich także esperanto. Podekscytowany ojciec Zygmunt natychmiast obwieścił obecnym: ” Widzicie , nawet Papież mówi w esperanto, więc jest dowód że należy uczyć się tego języka. Następnego dnia już pukał do drzwi jednego z młodszych księży z materiałami do nauki esperanto w ręku.
Nade wszystko, byl jednak kapłanem. Modlitwa była głęboko wryta w jego serce.Często można było znaleźćgo klęczacego przy modlitwie w ciemnym pokoju. Nie przerywał modlitwy aby zapalić światło.. Można go bylo często spotkać samotnie lub z kimś, modlącego się na drodze krzyżowej. Jeśli obiecał odprawić intencyjne nabożeństwo, odprawiał je czasem dwa albo trzy razy.
Jego swiątobliwy i skromny styl życia był z pewnością wynikiem doświadczeń przeżytego obozu koncentrancyjnego, pracy na misjach po calym prawie świecie, wszystkich doświadczeń jakie go spotkały w ciągu 96 lat życia.
Był wzorcem dla nas wszystkich aby niezależnie od tego jak złe w życiu się zdarza, nie oddalać się od Boga, od Chrystusa, od Maryi i Świętych.

Nawet, a może przede wszystkim, w najciemniejszych momentach życia każdy może się wznieść ponad wszystko i być czymś wielkim i dobrym.

Father Ziggy, pewnie nie chiałby abyśmy po nim płakali. Dziś jest pewnie szczęśliwy w Niebie razem z aniołami i świętymi opwiadajac im jak pieknym językiem jest esperanto i ucząc ich tego języka.

Piszę to wspomnienie z wielkim w sercu wzruszeniem. Bo wielkość czlowieka nie polega jedynie na wielkich czynach. Często ludzie działający w szarości dnia robią wiecej niż wielkie figury z pierwszych stron gazet. Cisi bohaterowie, małych-wielkich dokonań. Moze to wlaśnie takim ludziom powinniśmy stawiać pomniki nie tylko na grobie.  Amen.