Ekspansja Islamu,przeciwdziałanie Chrześcijan, Judaizm.

W początkach naszej ery rodziły się konflikty pomiędzy religiami:Islamem, Chrześcijaństwem i Judaizmem

Ekspansja islamu, przeciwdziałanie chrześcijan, judaizm.

W pierwszym okresie, po objawieniu, które spłynęło na Mahometa, islam był jak gdyby kontynuacją chrześcijaństwa, Uważał nauki proroka za wyprostowanie błędnych interpretacji Pisma Świętego zarówno judaizmu jak i następnie chrześcijaństwa. W pierwszych swych podbojach, zarówno Żydów jak i chrześcijan, nie uważał za wrogów. Z czasem jednak pojawiła się sprzeczność interesów. Chęć rozszerzenia wpływów islamu na tereny objęte dominacją wiary chrześcijańskiej musiała zrodzić konflikty. Tym czasem islam gwałtownie rozprzestrzeniał się w pozostałym świecie. Oto chronologia podbojów arabskich od VIII do X w:

632-661 – Egipt, Libia, Trypolitania, Palestyna, Syria, Armenia, Mezopotamia, Persja;

661-750 – Afryka Północno-zachodnia, Półwysep Iberyjski, Buchara, ziemie do Indusu (na wschodzie),

750-900 – Kreta, Rodos, Sycylia, Korsyka, Wyspy Kanaryjskie.

W szczytowym punkcie swych podbojów Kalifat Arabski rozciągał się od Cieśniny Gibraltarskiej na zachodzie do granic Indii na wschodzie, północnej Afryki, Arabii na południu, do Pirenejów, Kaukazu, Morza Kaspijskiego, Jeziora Aralskiego na północy.

W Europie ekspansję Arabów powstrzymał majordom państwa Franków Karol Młot w 732 r. w bitwie pod Poitiers.

Arabowie dokonując podbojów zetknęli się z cywilizacją i kulturą stojącą na bardzo wysokim poziomie. Ich wielką zasługą było przejęcie wszystkich zdobyczy cywilizacyjnych od ludów podbitych. Kultura i cywilizacja arabska były jednolite: język arabski (= język Koranu) został narzucony wszystkim podbitym ludom, stał się poważnym czynnikiem zjednoczeniowym w zróżnicowanym państwie kalifów; świetnie rozwijały się handel, rzemiosło, rolnictwo – upowszechnienie melioracji; nastąpił rozkwit sztuki, ogrodnictwa dekoracyjnego, rozwój tkactwa (muślin, adamaszek, gaza), metalurgii (stal damasceńska i toledańska), przemysłu szklanego, ceramicznego i kosmetycznego; rozkwit literatury arabskiej, przejęcie zdobyczy kultury i cywilizacji starożytności, kontynuacja studiów nad filozofią grecką i rzymską, rozwój nauki, medycyny, sztuk pięknych (eliminacja wizerunków człowieka zgodnie z nakazami religijnymi).

Wielkie państwo kalifów nie przetrwało długo. W VIII i IX wieku zaczęły się usamodzielniać niektóre tereny arabskie – powstało wiele niezależnych państw muzułmańskich. Ostatecznie wiek X przyniósł całkowity rozkład dawnego państwa arabskiego na kilka zwalczających się monarchii.

Najważniejsze daty dotyczące ekspansji islamu:

Ok. 570 r. – narodziny Muhammada ibn Abd Allaha,
610 r. – pierwsze Objawienie,
622 – Mahomet przenosi się do Medyny – początek ery muzułmańskiej,
632 – śmierć Mahometa,
632-661 – rządy czterech kalifów „sprawiedliwych”. Kalifowie wybierani są spośród towarzyszy Mahometa. Zdobycie Syrii, Palestyny i Egiptu. Ustalenie tekstu Koranu,
661 – zabójstwo kalifa Alego ibn Abi Taliba – zalążek podziału na sunnitów i szyitów,
661-741 – kalifat umajjadzki. Panują kalifowie z dynastii Umajjadów. Stolicą zostaje Damaszek. Arabowie zdobywają Afrykę Północną, Andaluzję, Azję Środkową, docierają do północnych Indii,
732 – bitwa pod Poitiers, Karol Młot zatrzymuje ekspansję Arabów w Europie południowej,
749-1258 – kalifat abasydzki. Panują kalifowie z dynastii Abbasydów, stolicą zostaje Bagdad,
786-809 – panowanie Haruma ar-Raszida – wielki rozkwit kultury arabskiej,
969-972 – Fatymidzi zdobywają Egipt i zakładają Kair, powstaje uniwersytet Al-Azhar,
1037 – śmierć uczonego Ibn Siny – Awicenny,
1055 – zdobycie Bagdadu przez Turków seldżuckich. Odtąd kalif w Bagdadzie jest tylko nominalnym władcą religijnym,
1071 – Seldżucy pokonują Bizancjum pod Manzikertem i podbijają Anatolię,
XI w. – islam przenika do Afryki Zachodniej,
1095-1099 – pierwsza krucjata – na Bliskim Wschodzie powstają państwa łacińskie,
XIII w. – islam przenika na Malaje i do Indonezji,
1171-1193 – w Egipcie i Syrii panuje Salah ah-Din-Saladyn,
1198 – śmierć filozofa Ibn Ruszda, Awerroesa,
1250 – Mamelucy przejmują władzę w Kairze,
1258 – Mongołowie zdobywają Bagdad – koniec kalifatu Abbasydów,
1291 – Mamelucy kładą kres łacińskiej obecności na Bliskim Wschodzie,
1385 – Osmanowie pokonują Serbów pod Kosowem,
1453 – Osmanowie zdobywają Konstantynopol,
1492 – ostatni władca arabski opuszcza Hiszpanię, upadek Grenady.

Ekspansję islamu chrześcijaństwo starało się powstrzymać organizując „Wyprawy Krzyżowe”. U ich podstaw znajduje się chrześcijański kult Relikwii Męki Pańskiej. W tym drzewo krzyża na którym zmarł Jezus Chrystus, ale także inne, jak Święte Gwoździe, czy włócznia żołnierza rzymskiego, który przebił bok Jezusa. Niektóre z tych relikwii były według tradycji chrześcijańskiej przechowane przez Apostołów Jezusa, a następnie przez pierwsze wspólnoty chrześcijańskie. W okresie Średniowiecza przywiązanie do tych przedmiotów było w Kościele bardzo duże. Stąd ogromne poruszenie w ówczesnym świecie chrześcijańskim wywołało zdobycie Jerozolimy przez muzułmanów w 638 i ponownie przez Turków seldżuckich w 1072 roku. Wskutek tego wydarzenia, wiele z tych cennych Relikwii trafiło w ręce innowierców i zostało przewiezione w głąb Persji. Pierwszym celem wypraw krzyżowych było właśnie odbicie tychże Relikwii, a także Jerozolimy, w której znajdowały się ważne dla chrześcijan miejsca kultu oraz poszukiwań archeologicznych. Ta sytuacja rodziła chęć odbicia Jerozolimy, Świętego Grobu Pańskiego i Ziemi Świętej, a następnie obrona tych miejsc przed niewiernymi, by mogły one stać się dostępne dla chrześcijan. Nie bez znaczenia były również obietnice odpuszczenia wszystkich grzechów i uzyskania błogosławieństwa za udział w Krucjacie.

Były też i przyczyny polityczne organizowania tych wypraw jak między innymi reakcja na politykę władców muzułmsńskich, pomoc cesarstwu Bizantyjskiemu, a także wypływające z interesów handlowych miast włoskich. Chęć szybkiego wzbogacenia się kierowała również wielu rycerzy do tej imprezy. Ogólne przyczyny i cele omawianych wypraw w publikacji internetu uszeregowano następująco:

I wyprawa krzyżowa (1096–1099) – stanowiła bezpośrednią odpowiedź na wezwanie papieża Urbana II. W skład wyprawy weszli rycerze lotaryńscy (w Bizancjum i na Bliskim Wschodzie nazywani "Frankami") oraz Normanowie i Prowansalczycy. W trakcie wyprawy krzyżowcy zdobyli m.in. Niceę, Antiochię, Maarrat an-Numan, a wreszcie Jerozolimę, gdzie utworzyli Królestwo Jerozolimskie. Była to jedyna wyprawa, która zakończyła się pełnym sukcesem wojsk zachodnich.

II wyprawa krzyżowa (1147–1149) – zorganizowana w odpowiedzi na zdobycie przez muzułmanów hrabstwa Edessy. Wyprawą dowodziło dwóch europejskich monarchów – król Francji Ludwik VII i cesarz rzymsko-niemiecki Konrad III. Krzyżowcy ponieśli druzgocącą porażkę w bitwie nad rzeką Bathys, a następnie odstąpili od oblężenia Damaszku.

III wyprawa krzyżowa (1189–1192) – zorganizowana w odpowiedzi na zdobycie Jerozolimy przez wojska Saladyna. Wyprawą dowodzili: cesarz rzymsko-niemiecki Fryderyk I Barbarossa, król Francji Filip II August oraz król Anglii Ryszard I Lwie Serce. Fryderyk Barbarossa utonął w trakcie wyprawy, natomiast siły Ryszarda zdobyły Akkę i pokonały wojska Saladyna w bitwach pod Arsuf i Jaffą. Ryszard nie zdecydował się na oblężenie Jerozolimy, a zamiast tego podpisał z Saladynem ugodę.

IV wyprawa krzyżowa (1202–1204) – jej celem było wsparcie państw łacińskich na Bliskim Wchodzie, jednak na skutek manipulacji doży weneckiego Henryka Dandolo, krzyżowcy zaatakowali Bizancjum, doprowadzając do zdobycia Konstantynopola i utworzenia państewka nazywanego Cesarstwem Łacińskim.

V wyprawa krzyżowa (1217–1221) – skierowana przeciw Egiptowi. Wyprawą dowodzili: król Węgier Andrzej II, książę Antiochii Boemund IV oraz król Cypru Hugo I Cypryjski. Krzyżowcom udało się zdobyć Damiettę, ale nie wykorzystali tego sukcesu i wkrótce zostali wyparci z Egiptu.

Wyprawa dyplomatyczna (1228–1229) – zorganizowana przez cesarza rzymsko-niemieckiego Fryderyka II. Niektórzy historycy uważają ekspedycję cesarza za VI wyprawę krzyżową. Nie miała ona jednak charakteru wyprawy zbrojnej, a była swego rodzaju misją dyplomatyczną. Na drodze rokowań udało się krzyżowcom odzyskać Jerozolimę z korytarzem łączącym ją z wybrzeżem, a także Betlejem i Nazaret. Sukces tej wyprawy był większy od efektów wielu militarnych krucjat. W przypadku uznania tej misji za wyprawę krzyżową, numeracja ostatnich dwóch krucjat ulega zmianie (z VI na VII i z VII na VIII).

VI wyprawa krzyżowa (1248–1254) – zorganizowana przez króla Francji Ludwika IX na wieść o zdobyciu Jerozolimy przez Chorezmijczyków w 1244 roku. Krzyżowcy ponownie zdobyli Damiettę, ale później doznali druzgocących porażek w bitwach pod Al-Mansurą i Fariskur. Podczas tego ostatniego starcia do niewoli dostał się sam Ludwik IX, co ostatecznie zakończyło wyprawę.

VII wyprawa krzyżowa (1270) – zorganizowana przez Ludwika IX, który tym razem zaatakował Tunis, aby zmusić jego władcę do przejścia na wiarę chrześcijańską. Oblężenie było nieudane, a w obozie krzyżowców wybuchła zaraza (prawdopodobnie dżuma), na skutek której zmarł Ludwik IX. Po śmierci króla jego armia powróciła do Europy.

Oprócz oficjalnych wypraw krzyżowych, organizowane były tzw. wyprawy ludowe, w których uczestniczyły tłumy chłopów, biedoty i pospolitych przestępców, często podróżujących z całymi rodzinami. Wszystkie z tych wypraw zakończyły się masakrami ich uczestników. Do krucjat ludowych zaliczane są:

I wyprawa ludowa (1096) – poprzedzająca I wyprawę krzyżową, była prowadzona przez kaznodzieję Piotra z Amiens. Krzyżowcy ludowi dokonali kilku masowych rzezi ludności żydowskiej w Nadrenii i na szlaku swoich przemarszów, a po wkroczeniu do Azji Mniejszej zostali zmasakrowani przez oddziały sułtana Kilidż Arslana w czasie oblężenia zamku Kserigordon i w bitwie pod Civetot.

II wyprawa ludowa (1147) – towarzysząca II wyprawie krzyżowej, podzieliła losy głównej wyprawy.

Krucjata dziecięca (1212) – prowadzona przez grupę francuskich i włoskich kaznodziejów ludowych. Zgromadziła ona kilkadziesiąt tysięcy dzieci, które zostały załadowane na okręty weneckie i genueńskie. Większość dzieci zginęła z głodu na okrętach, reszta została wysadzona na Cyprze lub sprzedana w niewolę muzułmanom.

Do wypraw krzyżowych nie są też zaliczane późniejsze krucjaty przeciw muzułmanom, m.in. krucjata aleksandryjska (1365) i nikopolitańska (1396).Doszło również do dwóch innych krucjat. Były to: krucjata 1101 roku i krucjata norweska (1107–1110). Historycy nie zaliczają ich do wypraw krzyżowych.

Od tamtych dawnych czasów co jakiś czas dochodzi do zmagań u podłoża których są wspomniane trzy główne religie: chrześcijaństwo. Islam i judaizm.

W czasie szybkiego rozwoju chrześcijaństwa, a następnie i islamu doszło między tymi dwoma religiami do sprzeczności interesów, a w ślad za tym do wzajemnych walk zbrojnych i wzajemnego wyniszczania. Tym czasem Judaizm, posiadający długą tradycję walki o przetrwanie swych wierzeń wśród obcych, szedł własną drogą. Oto wypisy z pracy Douglasa Reeda pt. „Konwersja Syjonu”:

Po przeniesieniu się do Jamni z Jerozolimy przed jej zniszczeniem w 70 roku AD, mędrcy faryzejscy podobnie jak wcześniej Lewici w Babilonie, zamierzali ustanowić centrum władzy kierujące zdalnie organizacją plemienia rozproszonego w tym czasie po świecie. Do Jamni zabrali ze sobą doświadczenie nagromadzone w Jerozolimie i Babilonie i skarbiec odwiecznych sekretów, przy pomocy których udało im się ustanowić ruchomy rząd, kontynujący aż do dnia dzisiejszego utrzymanie władzy nad społecznością żydowską.

W Jamni rząd utrzymał się przez około sto lat, po czym przeniósł się do Uszy w Galilei, gdzie wznowił działalność Sandherdin. „Judaizm narzucił sobie nowe ograniczenia i stał się jeszcze bardziej ekskluzywny” , a chrześcijanie pochodzenia żydowskiego objęci zostali specjalną klątwą.

W 320 roku AD cesarz rzymski Konstantyn wydał prawo zakazujące małżeństw między chrześcijanami, a Żydami i zabronił Żydom trzymać chrześcijańskich niewolników. Zarządzenia te były naturalną odpowiedzią na niewolnicze prawo wyłączności i „separacji”, głoszone przez rząd talmudyczny w Jamninie. „Ośrodek” uznał je jednak za prześladowanie i wyniósł się z powrotem do Babilonu,gdzie od ośmiu stuleci przetrwała nietknięta kolonia żydowska, która wolała tam pozostać, niż wrócić do Jerozolimy.

Rząd talmudzki usadowił się w Surze, a uczeni w Pumbedita. Talmud poczęty w Jamni i Uszy, zakończony został w Surze i Pumbedita. Światowe żydowstwo „opasała olbrzymia, elastyczna obręcz”, zaciśniająca je szczelnie mistycznym kręgiem strachu i zabobonu. Rządący w Surze exilarcha (Dawidowy książe pojmanych) z upływem czasu stał się marionetką. Odtąd prezes akademii (w rzeczywistości najwyższy kapłan i premier) ustanawiał prawa i przepisy obowiązujące nie tylko babilońskich Żydów, lecz wszystkich Judejczyków…. Światowe Żydostwo uznawało akademię babilońską za legalny ośrodek Judaizmu i uważało jej prawa za wiążące..

Choć rdzeń dogmatu pozostał niezmieniony od czasów Ezechyjela, Ezry i Nehemiasza, teraz miejsce Tory zajął Talmud, podobnie jak wcześniej Tora zastąpiła „tradycję ustną”. Przywódcy akademii w Surze i Pumbedita , zwani Gaonim, przejęli władzę nad rozproszonymi Żydami. Marionetkowy eksilarcha (później zwany Nasimem, czyli księciem) był od nich zależny, podobnie jak pozbawiony swoich funkcji Sanherdin. Jakiekolwiek wątpliwości wśród światowego żydostwa co do interpretacji czy stosowania Prawa, rozstrzygane były przez Gaonate. Werdykty i osądy (w imieniu Jehowy) tego oddalone rządu znane były jako Odpowiedź Gaonitów lub Prawo Babilońskie, któremu Żydzi musieli się poddać pod groźbą wyklęcia.

Tak rozprzestrzeniało się jarzmo talmudyczne nad rozproszonymi Żydami, gdziekolwiek żyli, na podobieństwo ścisłej sieci… rządząc ich dniem powszechnym, świętami, ich poczynaniami i modlitwami, ich całym życiem i każdym krokiem…. żaden aspekt ich życia nie pozostawiony został losowi, czy ich wolnej woli. Był to absolutny despotyzm.

Tak wyglądała sytuacja do momentu gdy nastąpiło wydarzenie, które gwałtownym wybuchem zaowocowało w naszych czasach: przeniesienie się rządu talmudzkiego do chrześcijańskiej Europy i jego zainstalowanie się wśród narodów, którym jego dogmatyka i metody wydawały się obce, a nawet niezrozumiałe. Na przestrzeni wieków doprowadzało to do częstych zderzeń obcych ambicji i wiary z interesem tubylców.

W naturze mieszkańców Zachodu (szczególnie północnych jego rejonów) leży szczerość, otwartość i klarowność w wyrażaniu swych zamiarów i intencji – chrześcijaństwo pogłębiło te cechy. Nowy czynnik jaki pojawił się wśród nich, odznaczał się wprost przeciwnym charakterem – orientalnym, nieskończenie bardziej wyrafinowanym, sekretnym, konspiracyjnym i przyzwyczajonym do używania języka dla ukrywania prawdziwych intencji.

Przenosiny na Zachód zbiegły się w czasie ze zwycięstwem Islamu. Pod sztandarem proroka Arabowie wyparli Rzymian z Palestyny. Tym samym, pierwotni mieszkańcy Palestyny zamieszkujący ją na dwa tysiące lat przed przybyciem pierwszych Hebrajczyków, stali się panami własnej ziemi i utrzymali ją w posiadaniu przez następne dziewięćset lat (do 1517 roku, gdy zostali podbici przez Turków). Warto tu zwrócić uwagę na różnice, jakie dzieliły Islam i Judeę w traktowaniu jeńców:

W 637 roku AD kailif wydał rozkaz zwycięskim Arabom: „Nie będziesz działał podstępnie, nieuczciwie i nieumiarkowanie; nie będziesz kaleczył, zabijał dzieci i starców, ani palił ich palm i drzew owocowych; zabijał owiec, krów czy wielbłądów; pozostawisz w spokoju modlących się w swoich domach.” Wystarczy porównać to z przykazaniem Jehowy (Deuteronomy 20:16): „Ale z miast narodów tych, które Pan, Bóg twój, podawa tobie w dziedzictwo, żadnej duszy żywić nie będziesz. Lecz do szczętu wytracisz je.…”

Z Palestyny Islam rozszerzył swoje granice na Północną Afrykę, tak że pod jego władzą znalazła się większość Żydów. Następnie Islam zwrócił się ku Europie i wtargnął do Hiszpanii. W jego cieniu podążył na Zachód talmudzki Syjon. Podboje Maurów „wspierane były siłą i pieniędzmi” przez Żydów, których zdobywcy traktowali przyjaźnie jako wspólników, wydających im miasto po mieście. (Choć sam Koran głosił, że: „zadaniem ich jest wprowadzanie zamętu na świecie” jego własne armie ułatwiały im to zadanie).

 Chrześcijaństwo w Hiszpanii zeszło do podziemia. Był to stosowny moment dla przeniesienia się rządu talmudzkiego z Babilonii do Hiszpanii. 

Rząd talmudyczny, jako naród-w-narodzie kontynuował swoją działalność z ziemi hiszpańskiej. Gaonat wydawał dekrety; w Kordobie powstała akademia talmudyczna; a czasem przejściowo władzę nad Żydami sprawował marionetkowy Exilarcha. Wszystko to odbywało się przy protekcji Islamu.

Podobnie jak przedtem Babilończycy i Persowie, Maurowie okazywali widoczną przychylność zamieszkałym wśród nich Żydom.

W oczach Hiszpanów najeźdźca coraz bardziej utożsamiał się Żydami, a coraz mniej z Maurami. Maurowie byli najeźdźcami, lecz ich władza przechodziła w ręce żydowskie. Historia, jakiej wcześniej świat był świadkiem w Babilonie, powtórzyła się w Hiszpanii i odtąd miała się powtarzać w wiekach późniejszych w każdym większym kraju Zachodu.

Maurowie pozostali w Hiszpanii przez następnych osiem stuleci. Gdy po długich zmaganiach Hiszpanie wreszcie odzyskali kraj w 1492 roku, wypędzili Żydów razem z Maurami. Jako reprezentanci władzy najeźdźcy musieli razem z nim odejść, podobnie jak razem z nim przyszli. 

Źródło: Douglas Reed: Konwersja Syjonu.

Publikacje na temat islamu, judaizmu i chrześcijaństwa zamieszczone na stronach internetu.