DZIAD

jak dziad co po peronie w płaszczu brudnym łazi…

jak dziad co po peronie

w płaszczu brudnym łazi

gdy znów gębę czerwoną

w samogonie moczy

spragnieni ciągle wizji

szczęśliwego życia

idziemy wytrzeszczając

załzawione oczy

w skorupie ciemnej

bełkotliwej mowy

na starych sentymentach

drżącymi rękami

rzępolimy żałośnie

już nie modne pieśni

w obojętności świata

co pogardza nami

i wciąż spragnieni ciepła

i lepszego jutra

zaglądamy pokornie

przechodzącym w twarze

i zbieramy do torby

co ma dno dziurawe

odpadki i okruchy

nie spełnionych marzeń…