Dyrektor Kreatywny

Typ męski wykształcony i doprowadzony do perfekcji w Polsce w latach 90. XX wieku. Zasadniczo facet piastujący w firmie wyższe stanowisko i odpowiedzialny między innymi za wizerunek firmy i wykorzystujący w tym celu działy od PR począwszy, na marketingu skończywszy.

Cechy zewnętrzne kształtowane na podstawie atrybutów: garnitur, krawat, długi czarny płaszcz, skórzana teczka, laptop, koniecznie intensywna, uderzająca w nozdrza woda kolońska.

Typ zachowania: tak zwany chłystek, który wiele mówi, wszystko rozumie i na wszystkim się zna. Sprawia wrażenie chłopca, który mimo upływu lat nie znalazł sposobu na radzenie sobie ze swoim ADHD. Kulturalny arogant. Każdego zna i nie istnieją dla niego sprawy, których nie da się załatwić. W sytuacjach konfrontacji typowo męskiej po mordzie zdzielić jednak nie potrafi i straszy adwokatem.

Hobby: kosztowne, np. golf, narty tylko w Alpach, plaża tylko na Seszelach.

Najogólniej rzecz biorąc; o ile w PRL-u życie administracyjne zdominował typ biurwy, o tyle w III i IV RP w przedsiębiorczości rozplenił się dyrektor kreatywny, drętwy jak brukiew i nudny jak 2457 odcinek „Mody na sukces”.

Mała Encyklopedia Obciachu